“Το Twitter” συνελήφθη εξ αρχής ως “το εργαλείο” για την next level αποκτήνωση του κόσμου. Η διαδραστική παράμετρος του μέσου περιλαμβάνει τον αλληλοεπηρεασμό δισεκατομμυρίων ηλιθίων * μέσω της επανάληψης [πολλαπλασιασμού ισχύος] συγκεκριμένων συνθημάτων, η πηγή προέλευσης των οποίων είναι κατ’ αρχήν άγνωστη. Τα συνθήματα στοιχειοθετούν “τάσεις”, οι “τάσεις” προσελκύουν το ενδιαφέρον, το ενδιαφέρον ενισχύει τις “τάσεις”, η διαδικασία συνεχίζεται ανεμπόδιστη και αυτοτροφοδοτούμενη.
Η διαδραστική παράμετρος περιλαμβάνει επίσης τη δυνατότητα διαπόμπευσης, αλλά και εξοστρακισμού όσων εννοούν να εκφράζονται “κόντρα στο ρεύμα”, παραβιάζοντας τους κανόνες του Twitter. Οι οποίοι προβάλλονται σαν κανόνες μιας, ανύπαρκτης, “κοινότητας του Twitter”, τηλεκατευθυνόμενης από αλγόριθμους. Οι τελευταίοι ρυθμίζονται και αναπροσαρμόζονται κατά το δοκούν από την “αόρατο αρχή”.
Μέλος αυτής της ψευδοκοινότητας νιώθει ότι αποτελεί ο χρήστης, νιώθοντας ταυτόχρονα ένα είδος πατριωτικής υπερηφάνειας για τη συμμετοχή του σ’ “αυτό που συμβαίνει” [το, από ανεξερεύνητα βάθη χυδαιότητας βγαλμένο, motto του Twitter]. Η υπερηφάνεια του χρήστη λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ηλιθιότητας. Και είναι αυτή που κρύβεται πίσω απ’ τη μαχητική υποστήριξή του σε οποιαδήποτε απόφαση, ακόμα και αν αφορά φασιστικού τύπου πρακτικές, όπως μπλοκαρίσματα αναρτήσεων & διαγραφές λογαριασμών.

* και ενός ποσοστού εξαιρέσεων, παρασυρμένων η κινούμενων από “φυσιοδιφικό ενδιαφέρον”.