Παράγωγη της εμμονής των Τούρκων με την “αποστρατικοποίηση” είναι η εμμονή των “Ελλήνων” με μια ανύπαρκτη λέξη.
Με κίνδυνο να φανώ irrelevant όσο ο κύριος Μπαμπινιώτης στο “Προσκυνώ σε Φλέσσα”, χωρίς να διαθέτω ούτε μόριο της σοφίας του, προσπαθώ να καταλάβω τι σημαίνει “αποστρατικοποίηση”…
Let’s keep it simple : αν η λέξη υπήρχε, δεν θα μπορούσε παρά να έχει προέλθει από τη λέξη “στρατικοποίηση”. Έχει ακούσει κανείς αυτή την τελευταία;
Και αν υπήρχε “στρατικοποίηση” τι θα μπορούσε να σημαίνει; μετατροπή κενός πράγματος σε στρατικό; είμαι πολύ σίγουρος ότι η λέξη δεν υπάρχει για να ψάξω καν σε λεξικό. Άλλωστε …αν υπήρχε τι θα σήμαινε; κάτι σχετικό με “στράτα”, ας πούμε; η οποία κατ’ αρχήν σημαίνει δρόμο στρωμένο με πέτρες; μήπως το project “αποστρατικοποίηση” αφορά στην απαλλαγή των αιγαιοπελαγίτικων νησιών απ τα λιθόστρωτα;
Το πράγμα οδηγείται σε αδιέξοδο.
Η εξήγηση, εννοείται, είναι η απλούστερη δυνατή : “αποστρατικοποίηση” = η διά της περικοπής μιας συλλαβής προκύψασα …απλοποιημένη βερσιόν της “αποστρατιωτικοποίησης”. Η “ανάγκη” για απλοποίηση αφορά στην αγραμματοσύνη / αδιαφορία για τη γλώσσα του πολιτικού και δημοσιογραφικού προσωπικού της χώρας.
Η ανύπαρκτη λέξη θα καθιερωθεί οσονούπω, εθιμικώ δικαίω, αν δεν έχει καθιερωθεί ήδη.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Αν με ρωτούσε κανείς ένα εξάμηνο μόλις πριν για το μέγεθος της απειλής που συνιστά για μας η Τουρκία, θα του έλεγα don’t worry, be happy. Τώρα όμως προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα:
1. Γιατί δεν θέλουν την ένταξη στο ΝΑΤΟ της Φινλανδίας και Σουηδίας και γιατί συνδέουν την περίπτωσή τους με αυτή της Ελλάδας;
2. Πόσο πολύ χρειάζονται τα νησιά του Αιγαίου και τι έχουν από μας και τους “προστάτες μας” να φοβηθούν σε περίπτωση που τα πάρουν;
Όχι τίποτε άλλο, αλλά εκκρεμεί και η σχετική προφητεία του Κονδύλη..
…Του οποίου την “προτροπή” για ξαφνικό και αποφασιστικό πλήγμα σκέφτομαι όλο και πιο πολύ εσχάτως, ακούγοντας ότι οι κωλότουρκοι διαδίδουν ότι “η Ελλάδα ετοιμάζεται να τους επιτεθεί”. Πράγμα που δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι ετοιμάζονται να επιτεθούν αυτοί.
Από την άλλη μου φαίνεται εξαιρετικά απίθανο, εγώ [“ποιός; εγώ!” – Πάριος] να γνωρίζω το βιβλίο “Στρατηγικό Βάθος” του Νταβούτογλου πριν εκδοθεί στα ελληνικά [χάρη σε εκτενή αποσπάσματά του στο βιβλίο του Μάζη “Η Γεωπολιτκή της Μέσης Ανατολής και η Τουρκία” των middle-late ’00s] και οι Τούρκοι αναλυτές να αγνοούν τις απόψεις του Κονδύλη.
Που σημαίνει ότι θα μπορούσαν κάποιοι από αυτούς να κραδαίνουν αυτές σαν επιχείρημα, κάνοντας ότι αγνοούν τι είδους πουστάκια έχουμε για κυβέρνηση.
Την ένταξη στο ΝΑΤΟ των ηλίθιων Σκανδιναβών μπορεί κάλλιστα να την αποκρούουν κάνοντας εκδούλευση στους Ρώσους, ή …εναλλακτικά παρουσιάζοντάς τους την σαν τέτοια, αν δεν καταφέρουν να καρπωθούν κάποια ανταλλάγματα, …κάποια νησιά, ας πούμε.
Πέρα από τα ευκόλως εννούμενα [πετρέλαια, φυσικά αέρια κλπ.] τα νησιά τα “χρειάζονται”, πιστεύω, σε επίπεδο obsession. Αληθινής, αλλά και Ιδιαίτερα αξιοποιήσιμης από επικοινωνιακής απόψεως.
Το μόνο που θα μπορούσα ίσως να προσθέσω στα παραπάνω, είναι ο ρόλος που πρέπει να έπαιξαν οι “κυρώσεις” των δυτικών δυνάμεων στη Ρωσία. Κάπου φαντάζομαι τους Τούρκους ιθύνοντες να γελάνε μεταξύ τους και να λένε “δηλαδή το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε όταν αισθάνεστε ότι απειλείστε είναι.. χαρακίρι?”. Για το Μητσοτάκη παρεμπιπτόντως τελευταία κλίνω προς την οριστική αποτίμησή του ως ηλίθιου, σε σημείο που η σύγκρισή του με τον ΓΑΠ σχεδόν δικαιώνει το χαρακτηρισμό του τελευταίου ως τεράστιου στοχαστή..
Το χοντραίνεις… 😊
Από την άλλη ούτε για πλάκα δεν θυμάμαι να ανησυχώ τόσο με τον ΓΑΠ, ούτε, εννοείται, να τον αντιπαθώ όπως αυτόν εδώ.
Και δεν είναι μόνο αυτός. Είναι ένας προς έναν, κυβέρνηση μιασμάτων. Γεωργιάδης, Πιερρακάκης [ο “με το νακ στη νεολαία”], Πλεύρης, Βορίδης, Θεοδωρικάκος, Κεραμέως, …Σκέρτσος, Γεραπετρίτης, Σκρέκας, Σταϊκούρας, σαν να τρως το ένα χαστούκι μετά το άλλο.
Όσον αφορά πάντως το περιβόητο κείμενο του Κονδύλη, προσωπικά είμαι βέβαιος ότι στην Τουρκία το έχουν μελετήσει πολύ προσεκτικότερα – σε πρόσφατες δηλώσεις του Ερτογάν σχεδόν διέκρινα στοιχεία της χαρακτηριστικής του φρασεολογίας – από τους δικούς μας κουφιοκέφαλους. Προφανώς το είχε προβλέψει και ο ίδιος και μάλιστα θα πρέπει το εύρισκε ειρωνικά διασκεδαστικό. Κάτι σαν το ανάλογο κείμενο του αγαπημένου του Μακιαβέλι που τυπικά μεν απευθυνόταν σε συμπατριώτες του ηγεμόνες – οι οποίοι παρεμπιπτόντως του φέρθηκαν σκαιότατα – στην πραγματικότητα όμως μπορούσε να εκμεταλλευθεί ο καθένας. Ή σαν ορισμένες θεωρίες “ψεκασμένων” συνωμοσιολόγων, τις οποίες περισσότερο από κάθε άλλον φαίνεται να παίρνουν στα σοβαρά εκείνοι ακριβώς που αποτελούν τον υποτιθέμενο στόχο.
Οι αναλογίες είναι 100% ακριβείς, κατά την άποψή μου πάντα!