Όταν ακούς ένα πτωχανίδεο εφ’ όλης της ύλης καραγκιόζη, μετά τις γνωματεύσεις περί κορωνοϊού και εμβολίων να “περνάει” στα αιολικά πάρκα και τα φωτοβολταϊκά που αποτελούν το μέλλον της πατρίδας μας, και απ’ τα οποία πρέπει να γεμίσει η Ελλάδα για να χορτάσουμε …τζάμπα ενέργεια, καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις να κάνεις με την αλαζονεία της εξουσίας. Αλλά με την αλαζονεία της βλακείας της. Μιλάω βεβαίως για τον Άδωνι Γεωργιάδη και την παρουσία του στην πρωινή εκπομπή του Σκάι, στην οποία τόλμησα να επανεκτεθώ μετά από μέρες.
Κατά τ’ άλλα, “δεν φταίει η ελληνική κυβέρνηση που εισέβαλλε ο Πούτιν στην Ουκρανία και ως εκ τούτου έχουν εκτιναχθεί οι τιμές πετρελαίου, αερίου και ρεύματος”.
Αυτοί που μπορούν να πληρώσουν τον λογαριασμό αλλά δεν πληρώνουν “φαίνονται στο σύστημα”, κατά τον κύριο Γεωργιάδη.
“Άρα, γιατί κόβουνε το ρεύμα από τόσους ανθρώπους; όλοι αυτοί δηλ. είναι στρατηγικοί κακοπληρωτές;” απαντά αυθόρμητα …ακόμα και η δημοσιογράφος του Σκάι.
“Δεν μπορώ να ξέρω ένας-ένας από αυτούς τι ακριβώς κάνει. Εσείς ξέρετε αν όλοι αυτοί οι 250.000 που τους έχει κοπεί το ρεύμα από το 2017 ήταν μπαταξήδες ή όχι;”
“Εσείς δεν πρέπει να ξέρετε, οι υπηρεσίες όμως πρέπει να ξέρουν ποιοι είναι κακοπληρωτές και ποιοι όχι”.
“Προσπαθώ να εξηγήσω ότι …πάντα σε κάποιους κόβεται το ρεύμα. Δεν είναι ευχάριστο, είναι πολύ δυσάρεστο. Αλλά πάντα σε κάποιους κοβότανε ο ρεύμα…” .
Αυτά απ’ τον πρόσφατα εκδόσαντα βιβλίο με τίτο “Απλά Μαθήματα Ρητορικής”, ο οποίος θα συνεχίσει ξιφουλκώντας υπέρ του κυρίου Στάση, Νο 1 Golden Boy της ΔΕΗ, ο οποίος δέχτηκε να εργαστεί στη χώρα μας με τα μισά λεφτά από εκείνα που έπαιρνε έξω, και που πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι “μόνο καλό” έχει κάνει στη χώρα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εντωμεταξύ φαίνεται ότι έχω προσβληθεί από τον περίφημο αδενοϊό που κυκλοφορεί τελευταία και ομολογουμένως είναι η χειρότερη γρίπη που έχω περάσει ποτέ. Αν εξαιρέσουμε τον καθημερινό χαμηλό πυρετό, εδώ και δέκα ημέρες πηγαίνω από το κακό στο χειρότερο. Ο λαιμός μου δεν ανοίγει, ο βήχας δεν περνάει, η μύτη μου τρέχει αίμα με το παραμικρό, μέχρι και τα μάτια μου έχουν προσβληθεί κι έχουν γίνει σαν του βρυκόλακα. Είναι απίστευτο πώς οι άνθρωποι αυτοί κατόρθωσαν με τα “μέτρα” τους να μετατρέψουν σε τέρατα πρώην αθώους ιούς του κοινού κρυολογήματος and get away with it.
Fuck. Από πλευράς “αγωγής” παίρνεις τίποτα;
Not really. Δεν υπάρχουν φάρμακα για τέτοιες ιώσεις. Περιμένεις και προσεύχεσαι να μη στο γυρίσει σε τίποτε χειρότερο.
Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, αν δεν έχω γίνει ήδη : ΒΙΤΑΜΙΝΕΣ unlimited παίρνεις; όταν λέω unlimited εννοώ του τύπου 6.000 + mg C ημερησίως, 10.000 IU D3 και καμιά 50ριά mg Zinc τουλάχιστον, και λίγα λέω, μέχρι να περάσει η μαλακία. Διασπαρμένες καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, εννοείται. Τοπ απορρόφηση / απόδοση για C : πρωί μεσημέρι, για D3 – Zinc : μεσημέρι – απόγευμα.
Κάτι κάνω, αλλά η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο και μετά με πήρε από κάτω και τα ψιλοπαράτησα. Δεν ξέρω τι γίνεται με άλλους, αλλά η τρίτη δόση εμένα με διέλυσε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ούτε κι εγώ θυμάμαι από πότε είχα πραγματικά ναρρωστήσω.
Τσίμπα τις βιταμίνες και θα δεις ταχύτατη βελτίωση, από όπου και αν προέρχεται το πρόβλημα. Μπορεί ν’ ακούγεται χονδροειδές και “ό,τι να ‘ναι” έτσι όπως το διατυπώνω, αλλά ΔΕΝ είναι έτσι.
Εννοείται ότι θα το κάνω αμέσως, άσχετα όμως με τη δική μου περίπτωση, πολύ φοβάμαι ότι τα καταραμένα εμβόλια πέραν των άλλων παρενεργειών έχουν ήδη δημιουργήσει ανθεκτικές μεταλλάξεις που σε συνδυασμό με το severely compromised ανοσοποιητικό ιδιαίτερα των παιδιών αλωνίζουν από καιρό ανεξέλεγκτες. Δεν θυμάμαι καμία χρονιά που οι διάφορες ιώσεις να διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς διαλείμματα όπως η φετινή, όπως και ποτέ δεν υπήρξε μεταπολεμικά τέτοιο άλμα στα ποσοστά θνησιμότητας.
Πώς πάει η κατάστασις;
Τα ίδια πάνω κάτω. Δηλαδή αυτό είναι στα πάνω του κι εγώ είμαι στα κάτω μου. Never mind.
Πολλές και περίεργες απανωτές ατυχίες πάντως μου συνέβησαν φέτος και δεν ξέρω πια κι εγώ τι να σκεφτώ.
Το σίγουρο είναι πάντως ότι αυτές τις μέρες κόπηκε τελείως η συνεχώς μειούμενη διάθεσή μου για “συμμετοχή στα κοινά”. Επιβάτες και πλήρωμα είναι πλέον καταφανώς αποφασισμένοι να βυθίσουν το καράβι – και ίσως αντί να χάνω το χρόνο μου προσπαθώντας να τους μεταπείσω, θα ήταν καλύτερα ναρχίσω να κοιτάω σιγά σιγά για καμιά σχεδία, παρόλο που είμαι βέβαιος ότι αυτό ακριβώς είναι το πρώτο που θα καταστρέψουν.