Περιδιαβάζοντας το updated hashtag “Αντετοκούμπο”, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα για να αντιληφθεί κανείς ότι, τα επιχειρήματα για την ελληνικότητα του Νιγηριανού είναι δύο ειδών 1. Η στόφα του νικητή και η διασημότητά του, και 2. Η …“υπολειπόμενη της δικής του” ελληνικότητα ημών των …μπάσταρδων τουρκόσπορων, σε συνδυασμό βεβαίως με την δεδομένη λαμογιά μας.
Οι δήθεν φαν της ελληνικότητας του παίκτη χρεώνονται με κακοήθεις νοηματικές ατασθαλίες : οι περισσότεροι, ούτως ή άλλως, αδιαφορούν για έννοιες όπως “πατρίδα”, “εθνικότητα”, πράγμα που μετατρέπει σε φάουλ την ίδια τη συμμετοχή τους στη συζήτηση : στόχος εδώ είναι, έτσι απλά, ο “εθνικιστής φασίστας” και όπλο η αναίρεση της ουσίας αυτού που, τάχα, επικαλείται : της φυλετικής καθαρότητας. Το θέμα είναι τεράστιο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακόμα και ένας …μπάσταρδος τουρκόσπορος έχει περισσότερο δικαίωμα να λέγεται “Έλληνας” από κάποιον γεννημένο από Νιγηρανούς γονείς, ασχέτως υπηκοότητας την οποία έχει λάβει. Και φυσικά, η εθνικότητα κάποιου ουδεμία σχέση έχει με το πόσο διάσημος, ικανός ή …τίμιος είναι.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από αυτούς που ορκίζονται στην “ελληνικότητα” του Α. είναι τα ίδια κωλόπαιδα που πίσω από την πλάτη του – γιατί μπροστά του το βλέπω κομμάτι δύσκολο – θα τον έλεγαν σκυλάραπα στο σχολείο δίνοντάς του πάτημα να μιλάει για ρατσιστική αντιμετώπιση και τα σχετικά. Στο σχολείο παρεμπιπτόντως ήμουν ο καλύτερος – ίσως και ο μοναδικός – φίλος ενός ελαφρώς θηλυπρεπούς παιδιού που οι περισσότεροι κορόιδευαν ως πούστη από το δημοτικό ακόμα. Εγώ δεν το πίστευα να σου πω αλήθεια ούτε και μενδιέφερε στο παραμικρό, αφού ο τύπος ήταν ιδιαίτερα έξυπνος και ταλαντούχος και σε μένα τουλάχιστον ξηγιότανε σπαθί. Μάλιστα κατά καιρούς άφηναν υπονοούμενα και για τη δική μου διαγωγή (δείξε μου το φίλο σου κλπ) αλλά σιγά μην πρόδιδα το καλύτερο παιδί για να ευχαριστήσω δέκα μαλάκες. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι ο άνθρωπος ήταν πράγματι ομοφυλόφιλος – σήμερα συζεί διακριτικά με κάποιον ομοϊδεάτη του – ενώ κάποιοι (και κάποιες) από αυτούς που τον δούλευαν τότε είναι τώρα διαπρύσιοι αγωνιστές της διαφορετικότητας..
Μην ξεχάσω και τη σχετική παραπομπή!
https://www.youtube.com/watch?v=8a3mk9sp0oE
Θα στοιχημάτιζα γι’ αυτό που λες. Απ’ το γυμνάσιο ήδη (τι λέω; απ’ το δημοτικό) ο άνθρωπος είναι διαμορφωμένος. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις εκείνων που ξαφνικά στα 20 και στα 30 βρέθηκαν στην απέναντι πλευρά απ’ αυτήν που ήταν. Και το να βρίζεις κάποιον “αδερφή”, “σκυλάραπα” κλπ. μια φορά κι ένα καιρό, είναι στην ίδια ακριβώς πλευρά με το είσαι …social justice warrior στις μέρες μας. Η ίδια βλακεία και η ίδια χοντρανθρωπιά χρειάζονται.
Πάντως για τον Αντετοκούμπο, ότι θα υπήρξαν διάφοροι με τέτοια συμπεριφορά θα υπήρξαν. Αλλά ο λόγος, πιστεύω, που την επικαλείται σε τέτοιο βαθμό, είναι ότι είναι δασκαλεμένος απ’ τους γνωστούς και μη εξαιρετέους. Εξ ου και ενώ ως φάτσα στην αρχή μου ήταν συμπαθής, μετά τον αντιπάθησα.
Absolutely no doubt about it. Άμα δεν είσαι “θύμα ρατσιστικής ή έμφυλης βίας”, άμα δεν υπήρξες “κακοποιημένο παιδί”, αν δεν έχεις “δώσει μάχη με την κατάθλιψη” και τα σχετικά, δεν κάνεις καριέρα τη σήμερον στη showbiz. Τονίζοντας τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες “ανθρώπινες” πλευρές του χαρακτήρα σου ξορκίζεις το ξεφτιλισμένο μαλάκα που έγινες τώρα.
Σκεφτόμουνα εντωμεταξύ τις προάλλες ότι πριν κάμποσα χρόνια το σύνθημα της πολιτικής ορθότητας ήταν η “ανοχή” στο διαφορετικό. Έχει την πλάκα του να διαπιστώνει κανείς ότι μια τέτοια διατύπωση θα θεωρούνταν σήμερα προσβλητική.