[The Federalist, 24/8]
Μια Καναδή καθηγήτρια των gender studies, ισχυρίζεται ότι τα νέα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας είναι ένα «επικίνδυνο» νέο μέτωπο στον πολιτιστικό πόλεμο κατά της «χοντροφοβίας». Η Fady Shanouda είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Φεμινιστικό Ινστιτούτο Κοινωνικού Μετασχηματισμού στο Πανεπιστήμιο Carleton, η οποία ειδικεύεται στις «μελέτες λίπους» και τη «χοντροφοβία». Τη Δευτέρα, έγραψε ότι η νέα διαφημιστική εκστρατεία γύρω από το Ozempic, ένα φάρμακο διαβήτη τύπου 2 που συνταγογραφείται για να προκαλέσει απώλεια βάρους, διαιωνίζει την «επιβλαβή ιδέα ενός μέλλοντος χωρίς λίπος». «Η διαφήμιση είναι γεμάτη μίσος για το λίπος που θα μπορούσε να βλάψει περαιτέρω τις σχέσεις μας με το σώμα και το φαγητό μας», εξήγησε ο Shanouda.
«Η γλώσσα που χρησιμοποιείται γύρω από το Ozempic αφορά στον τερματισμό της λεγόμενης «επιδημίας παχυσαρκίας». Η ίδια η περιγραφή είναι δεμένη με την ιδέα της εξάλειψης των χοντρών ανθρώπων». Η Shanouda συνέχισε σημειώνοντας ότι το Ozempic, το επώνυμο φάρμακο για τη σεμαγλουτίδη, αποτυγχάνει να «θεραπεύσει την παχυσαρκία».«Ορισμένοι χρήστες του φαρμάκου έχουν χάσει σημαντικό βάρος, αλλά θα πρέπει να λαμβάνουν αυτό το δαπανηρό φάρμακο στο διηνεκές», γράφει η καθηγήτρια.
Τον Μάιο, η Wall Street Journal δημοσίευσε ρεπορτάζ για το νέο φάρμακο με τίτλο «Η παχυσαρκία θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη υπερπαραγωγή της Pharma μέχρι σήμερα». «Οι μαρτυρίες των ασθενών έχουν επικεντρωθεί όχι μόνο στη δραματική επίδραση στην περιφέρεια τους, αλλά και στο πόσο γρήγορα παίρνουν πίσω τα κιλά με το που σταματούν να κάνουν τις ενέσεις, ανέφερε η εφημερίδα. «Αυτό μπορεί να μην είναι ιδανικό για τους ασθενείς, αλλά για τη Wall Street είναι ένα χαρακτηριστικό και όχι ένα σφάλμα».
Για τη Shanouda, ωστόσο, το κύριο πρόβλημα με το Ozempic αφορά στον ίδιο το σκοπό του φαρμάκου, που είναι η εξάλειψη της παχυσαρκίας. «Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από επιστημονική αβεβαιότητα, η υπόσχεση της “θεραπείας” ως μαγικό ελιξίριο είναι η απόλυτη έκφραση της επιστήμης που νικάει τον κακό εχθρό», έγραψε η Shanouda.

Ξεκινώντας με ένα ερωτηματικό ως προς την αποτελεσματικότητα των…ενέσεων για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας, υπενθυμίζει κανείς το αυτονόητο : το πάχος είναι συνδεδεμένο με άπειρες ασθένειες. Κάποιοι ενδιαφέρονται περισσότερο να προστατεύσουν τα “αισθήματα” των παχύσαρκων, απ’ ότι την υγεία τους. Κάνοντας άλλωστε μια “πρόβλεψη”, εκ πείρας υπαγορευόμενη, τα περί χοντροφοβίας φληναφήματα θα μπορούσαν να αποτελούν προοίμιο μιας “γενικής” θεωρίας για το δικαίωμα των ασθενών να θεωρούνται υγιείς, αποτελώντας σε κάποιες περιπτώσεις κίνδυνο για τους γύρω τους.
Αυτά, σημειωτέον, σε μια κοινωνία όπου το σύνολο του πληθυσμού έχει στοχοποιηθεί από το ιατροφαρμακευτικό σύμπλεγμα ως πάσχον από [ανύπαρκτες συχνά] ασθένειες.* Και όπου μέχρι πρότινος το 50% των “πολιτών” ήταν περιθωριοποιημένο, καθότι προτιμούσε ένα [βαρύ] κρυολόγημα από ένα αδοκίμαστο εμβόλιο.
Εντυπωσιακό ήταν το timing με το οποίο υπέπεσε το κείμενο στην αντίληψη μου : λίγο μετά τη στιχομυθία με τον stcigar [βλ. comments Βαρβιτσιώτη] περί αυτοκτονικών τάσεων της Δύσης στο σύνολό της. Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει πιο σαφής επιβεβαίωση αυτοκτονικών τάσεων απ’ τις ασυναρτησίες της “ακαδημαϊκού” : η ίδια η λέξη “χοντροφοβία” ** θα έπρεπε να αποτελεί τεκμήριο πνευματικής διαταραχής γι’ αυτόν που την επινόησε.
Αισθάνομαι την ανάγκη να επαναλαμβάνω όσο συχνά γίνεται ότι : οι άνθρωποι που διατυπώνουν θεωρίες όπως η παραπάνω, είναι εκπρόσωποι της ίδιας [liberal] σχολής με εκείνους που υποστηρίζουν το δικαίωμα ενός προέφηβου να αποφασίζει για αλλαγή του φύλου του, όχι όμως και το δικαίωμα των γονέων σε μια συζήτηση μαζί του. *** Είναι οι ίδιοι που κρούουν τον κώδωνα για κλιματικές αλλαγές και πανδημίες, υποστηρίζοντας υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, μασκοφορίες και λοκντάουν, για υγειονομικούς και, σύντομα, για κλιματολογικούς λόγους, με τα όρια μεταξύ των δυο να γίνονται δυσδιάκριτα. Και με τους διαφωνούντες εξ ορισμού γραφικούς έως επικίνδυνους.
Ξέρουμε ότι πίσω απ’ τα παραπάνω υπάρχουν συμφέροντα. Τέτοια βεβαίως υπάρχουν και πίσω από τον “αντιχοντροφοβικό” αγώνα ατόμων όπως η “ακαδημαϊκός”.
Έχουμε μιλήσει για το φαρμακοδιατροφικό σύμπλεγμα, σύμπηξη συμφερόντων Big Pharma & Big Food, η δραστηριότητα του οποίου διέπεται από ένα απλό μοτίβο : η δεύτερη εμπλουτίζει το πελατολόγιο της πρώτης, κρατώντας μόνιμα άρρωστο τον κόσμο : παχυσαρκία / διαβήτης αποτελούν τη μεγαλύτερη [όντως] πανδημία των τελευταίων δεκαετιών, γνωστή πολύ προ Covid, μέρος της “δόξας” του οποίου βασίσθηκε στις δικές της δάφνες.

* Από νωρίς ξεκινώντας : ένα σωρό παιδιά στις ΗΠΑ, στη στοιχειώδη εκπαίδευση, λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή για ψύλλου πήδημα από “παιδοψυχίατρους”.

** Ανεξάρτητα απ’ αυτό, μήπως …”λιποφοβία” είναι η ορθή μετάφραση του original “fatphobia”;

*** Σε συγκεκριμένες πολιτείες των ΗΠΑ [με επικεφαλής την Καλιφόρνια], το παιδί μπορεί να προωθήσει την υπόθεσή του αυτοβούλως, επισκεπτόμενο “ειδικούς” οι οποίοι συνταγογραφούν ειδική αγωγή [ορμόνες etc] εν όψει χειρουργικής επέμβασης, όλα ερήμην των γονέων. Τυχόν παρέμβαση των τελευταίων υπάγεται στους κανονισμούς περί domestic violence και τιμωρείται αυστηρότατα.