Ψάχνοντας να βρω τα …ζώδια των μελών των Incredible String Band [άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου] πέφτω στην παρακάτω, ψυχεδελίζουσα μετάφραση λήμματος για την μυστηριωδώς εξαφανισθείσα Licorice McKechnie [φωτό] :

Η Christina ‘Licorice’ McKechnie είναι Σκωτσέζος μουσικός. Ήταν τραγουδίστρια και τραγουδοποιός στο The Incredible String Band μεταξύ του 1968 και του 1972. Η τοποθεσία της ήταν άγνωστη δημοσίως από το 1987, όταν την τελευταία φορά είδε πεζοπορία στην έρημο της Αριζόνα.

Θα πει κάποιος, τίποτα πρωτότυπο, και θα έχει δίκιο.
Ίσως πάλι, on second thought, όχι και τόσο :
Το απόσπασμα εντάσσεται «στο πλαίσιο» ενός concept, τον ρόλο του οποίου [πέρα απ’ το διασκεδαστικό της υποθέσεως*] δεν ξέρω πόσοι έχουν μπει στον κόπο να σκεφτούν. Γιατί μπορεί «τα σύνορα του μυαλού μου» να μην «είναι τα σύνορα της γλώσσας μου». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το φτώχεμα, η διαστροφή και το στραμπούληγμα της γλώσσας δεν προκαλούν ανήκεστο βλάβη στον εγκέφαλο. Και αυτό συντελείται δεκαετίες τώρα, με το άνοιγμα των επικοινωνιακών οριζόντων, το ακριβό αυτό δώρο της νέας τεχνολογίας : επικοινωνία εξ αποστάσεως, με στάνταρ αριθμούς λέξεων, θεματολογία βάσει ατζέντας, αυτόματες παρεμβάσεις από το μηχάνημα ** και υπό την απειλή, όχι λογοκρισίας «παλαιάς σχολής» αλλά εξαφάνισης.
Υποθέτει κανείς ότι ο [ακήρυχτος] πόλεμος στην κριτική σκέψη, ο περιορισμός της εγκεφαλικής λειτουργίας στα «βασικά», είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις γα τα μοντέλα …προσομοίωσης αυτής της λειτουργίας, για τα οποία θριαμβολογεί ο κύριος Harari.
In other words, για να γίνει πιο εφικτή η προσομοίωση, ο άνθρωπος – σκεπτόμενο ον, πρέπει να συρρικνωθεί σε μια γελοιογραφία του εαυτού του.

* …με το οποίο διασκεδαστικό της υποθέσεως, δεν έχω δει πολλούς να ασχολούνται, ούτε καν να διασκεδάζουν. Αφήνεται να αιωρείται ως κάτι φυσικό για μια τεχνολογία «νέα ακόμα» που …θα ωριμάσει και θα βελτιωθεί. Η ωρίμανση / βελτίωση [όπως κι εκείνη των δικτύων κινητής τηλεφωνίας ας πούμε] «την κάνει» αδιαλείπτως προς το μέλλον με ελαφρά πηδηματάκια.

** Έδινα τις προάλλες …μάχη με το κινητό μου, συντάσσοντας ένα μήνυμα και επιμένοντας να γράφω [και να ξαναγράφω] «του ιδίου», αντί για «του ίδιου» στο οποίο αυτομάτως το μετέτρεπε. Κάποια στιγμή, μετά από άπειρες προσπάθειες, κι αντίθετα απ’ ότι είχε συμβεί σε άλλες περιπτώσεις, κατέθεσα τα όπλα. Το …μπουρδελομηχάνημα με είχε νικήσει.