Το ότι πολυεθνικές και μη εταιρίες δίνουν “πολιτικοκοινωνική” χροιά στις διαφημιστικές καμπάνιες τους, παρουσιάζοντας το εκάστοτε προϊόν σαν κάτι παραπάνω από προϊόν, βλέπε, σαν κάλεσμα για αλλαγή τρόπου ζωής και σκέψης, είναι παρατηρημένο εδώ και ένα αιώνα *.
Ως εκ τούτου, το ότι οι διαφημιστές τους θα επέλεγαν στις μέρες μας τo εύφορο πεδίο των identity politics, ήταν προβλέψιμο σε επίπεδο μαθηματικής νομοτέλειας.
Ο σάλος που γίνεται αυτή τη στιγμή με τη διαφήμιση της Mediastrom, αποτελεί την επιτομή του προβλέψιμου, και αποκλειστικό ζητούμενο των διαφημιστών της εταιρίας τους οποίους μπορεί κανείς να φανταστεί να τρίβουν τα χεράκια τους με ικανοποίηση [“αύξηση! αναβάθμιση!”].
Μπαίνοντας κανείς στο αντίστοιχο hashtag #MediaStrom του Twitter, παίρνει μια ιδέα του όλου θέματος, αν δεν έχει πάρει ήδη.

Παραθέτω απλώς χωρίς χαρακτηρισμούς την ανακοίνωση της εταιρίας, μια από τις φωτογραφίες της καμπάνιας της και την αντίδραση “χρήστη του Twitter” στις αντιδράσεις γι’ αυτήν.
Οι δύο κύριοι με τα αθώα χαμογελαστά πρόσωπα είναι το gay ζεύγος. Το κοριτσάκι είναι το υιοθετημένο παιδί τους.
Υπάρχει κάτι φυσικότερο απ’ τη φωτογραφία που βλέπουμε εδώ; και …πόσο άρρωστος “παίζει” να είσαι, όπως μας γράφει επιτιθέμενος ο “Alexandros”, για να πονηρευτείς;

* αρχής γενομένης απ’ τον ρόλο της διαφήμισης [συγκεκριμένα, του ανεψιού του Freud, Edward Bernays] στη μύηση του γυναικείου πληθυσμού στο κάπνισμα, με φαντεζί αφηγήματα περί του απελευθερωτικού της γυναίκας ρόλου του τσιγάρου…