…Και όλα αυτά, και πολλά άλλα, γιατί ο τύπος [μόνο συμπαθής δεν μου είναι, αλλά τι σημασία έχει;] έχοντας κάνει τη δημοσιογραφική του έρευνα, αποφάσισε να καταθέσει το αποτέλεσμά της.
Για μια υπόθεση για την οποία οι πάντες, προεξαρχόντων των αθλιότερων από τους συναδέλφους του, έχουν άποψη και τη διατυμπανίζουν.
Baygon χρειάζονται οι κατσαριδάνθρωποι “του Twitter”…
(Visited 177 times, 1 visits today)
Η επιτυχία πάντως των ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια δεν συνίσταται τόσο στο γεγονός ότι καθορίζουν τη σκέψη των ανθρώπων, όσο στο γεγονός ότι καθορίζουν τα προσωπικά συναισθήματα. Σου λένε φοβήσου – και συ φοβάσαι, σου λένε χαλάρωσε – χαλαρώνεις, αυτόν θα τον αγαπάς – και συ τον αγαπάς, τον άλλον θα τον μισείς – και τον μισείς. Το να καθορίζει κάποιος τη σκέψη σου κάπου είναι και αναμενόμενο, δεδομένου ότι ελάχιστοι άνθρωποι σκέφτονται από μόνοι τους – είναι λιγάκι σαν τη σχέση τους με τη μουσική – τα αισθήματα όμως είναι κάτι πολύ βαθύτερο που στην τελική το έχουν ακόμα και τα ζώα. Θυμίζει και πάλι τη συμπεριφορά των βρεφών, που τους κάνεις μια γκριμάτσα εκεί που κλαίνε απαρηγόρητα και ξαφνικά τα ξεχνάνε όλα και αρχίζουν τα γέλια.
Έτσι ακριβώς. Εξ ου και τα “πολιτκά” προβλήματα / διλήμματα δεν αφορούν ποτέ τίποτα άλλο εκτός από θέματα ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.