Πίσω από το “ωκεάνειο” συναίσθημα, χαρακτηριστικό της μουσικής του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ κρυβόταν [surprise…] ένας δύσκολος χαρακτήρας, διαβόητος για την “ανυπόμονη” συμπεριφορά και τις εκρήξεις οργής του.
Τα νάζια και τα καπρίτσια των σταρ της εποχής εκείνης [18ος αι.] ήταν επίσης διαβόητα. Αυτό αφορούσε ιδίως τις σοπράνο – πρωταγωνίστριες, κύριο πόλο έλξης του κοινού στις συναυλιακές αίθουσες. Ο Χέντελ …είχε πρόβλημα μ΄αυτό. Ιδίως με την αναίδεια με την οποία κάποιες εννοούσαν να “αλλάζουν” κομμάτια σύμφωνα με το ακριβό τους γούστο. Σε μια περίπτωση [επρόκειτο περί “μεγάλης φίρμας” μετακαλεσμένης από την Ιταλία] ο οξύθυμος συνθέτης δεν άντεξε : σήκωσε την σοπράνο στον αέρα και την απείλησε ότι αν δεν τραγουδήσει την άρια όπως πρέπει, θα την πετάξει απ’ το παράθυρο…

Μια ενδιαφέρουσα πτυχή χυδαιότητας, αποκαλυπτική της ύπαρξης σχεδίου πίσω από τον ξεσηκωμό του #metoo, είναι η συνειδητή προσπάθεια αποδόμησης του “παραδοσιακού μοντέλου” του ιδιοφυούς, εκκεντρικού καλλιτέχνη, του οποίου οι larger than life οραματισμοί συνοδεύονται από larger than life συμπεριφορές και ορέξεις. Δεν θέλω να πω ότι ο …Κιμούλης είναι ένας τέτοιος. Εδώ άλλωστε δεν έχουμε να κάνουμε με απομυθοποίηση κάποιων που επιστρατεύουν το κλισέ του εκκεντρικού για να δώσουν πειθώ στον περί ιδιοφυίας μύθο τους, αλλά με απομυθοποίηση του real thing: ουδείς δύναται να υπερβαίνει τα εσκαμμένα, ουδείς έχει δικαίωμα στην παραφορά εν ονόματι του καλλιτεχνικού του οίστρου. Κι από το να πληγώνει τα αισθήματα των συνεργατών του, απ’ το να σημαδεύει ανεπανόρθωτα δια βίου τον ψυχισμό τους, καλύτερα να πάει να πνιγεί κι αυτός και η ιδιοφυία του.
Το από που συνάγεται “αντικειμενικά” ότι κάποιος πληγώνει τα αισθήματα κάποιου άλλου, όταν οι αφηγήσεις μιλούν για τόνους φωνής, υπονοούμενα, κλίματα και περίεργα βλέμματα, είναι ένα θέμα που δεν είναι της παρούσης.
Το θέμα εδώ είναι ότι ο αληθινός καλλιτέχνης βρίσκεται εξ ορισμού σε δυσαρμονία με ένα κοινωνικό περιβάλλον που, δεδηλωμένα, περιμένει από αυτόν να κάνει τη διαφορά. Να είναι μια από τις εξαιρέσεις με τις οποίες, κατά το κοινώς λεγόμενο, προχωράει ο κόσμος. Όμως “εκείνος που κάνει τη διαφορά” είναι τρόπον τινά ένα είδος αυθεντίας. Αυτής ακριβώς που χτυπιέται ανελέητα σήμερα απ’ το politically correct αφήγημα, μαζί με την πατριαρχία και τον πατέρα – αφέντη [λέξης που προέρχεται από το …αυθέντης].
Σύμφωνα μ’ αυτό το αφήγημα, η εξαίρεση, ο διαφορετικός, ο προικισμένος, ο ταλαντούχος, πρέπει ταυτόχρονα να επιδεικνύει Ιώβειο υπομονή και Ολύμπια ηρεμία, αντιμετωπίζοντας την εμμονή και το θράσος με το οποίο ο κάθε πτωχανίδεος υποστηρίζει την “δική του άποψη”.
Αλλά ξέχασα, τέτοιου είδους καταστάσεις ανήκουν στην εποχή του Χέντελ.
Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στον καλλιτεχνικό χώρο σημερα.