Το δώρο των social media: μια κατάσταση όπου οι πάντες εκφέρουν άποψη επί παντός επιστητού, για καλλιτεχνικά ζητήματα, για νομικά ζητήματα, για οτιδήποτε, με αποκλειστικό κριτήριο το γούστο ή το συμφέρον τους – ή εκείνο που νομίζουν ως τέτοιο. Παράδειγμα τυφλού φανατισμού που διεκδικεί το κύρος γνώμης, βλέπει κανείς στην παραπάνω διαδικτυακή συνεύρεση, υπό την αιγίδα του φωστήρα Νίκου Σαραντάκου.
Το σενάριο σύμφωνα με το οποίο κάποιος, κρυπτόμενος πίσω από μια κουκούλα, ισχυρίζεται διάφορα απίθανα, διαλύοντας ζωές ανθρώπων, δεν απαντάται στις διαδρομές του εγκεφάλου των εν λόγω…
Ο μάρτυρας που επιδιώκει ανωνυμία, επικαλείται ανησυχίες για τον ίδιο και την οικογένειά του. Αυτό όμως που ισχύει όταν καταγγέλει ένα ιδιώτη, δεν μπορεί να ισχύει όταν καταγγέλλει λειτουργούς του κράτους, επικαλούμενος την προστασία του ίδιου του κράτους. Δεν μπορείς να καταφέρεσαι εναντίον βουλευτή, ζητώντας απ’ το κράτος προστασία απ’ αυτόν σαν να είναι μαφιόζος, ιδιότητα που καλείσαι εσύ να αποδείξεις…
Στο πλαίσιο της χαοτικής περιπλάνησης του νοήματος μέσα στα social media, παρατηρεί κανείς μια επιπλέον σύγχυση, διασκεδαστική ή θλιβερή, όπως το πάρεις: κουκουλοφόροι τύπου [ψευδο-]μάρτυρες έρχονται σε  περίεργη [;] ώσμωση με τους κουκουλοφόρους του “αντιεξουσιαστικού” χώρου, κλέβοντας κάτι απ’ τη συμπάθεια ενός κοινού για εκείνους…