Η περίπτωση με την “προκλητική” αφίσα εναντίον των εκτρώσεων στο Μετρό, που η κυβέρνηση αποφάσισε τελικά να κατεβάσει, δείχνει μια κοινωνία που διολισθαίνει σε νεοφασιστικές ατραπούς. Χαρακτηριστικό της γνώρισμα η επίκληση του “νέου” ενάντια στο “παλιό” και η απαξίωση κάθε άποψης αντίθετης με την επικρατούσα ως “παρωχημένης” και “επιστροφής στο μεσαίωνα”. Και όχι μόνο η απαξίωση, αλλά και η απόσυρσή της.
Εννοείται ότι το θέμα των αμβλώσεων δεν είναι απλό, σε ένα βαθμό που να μπορεί να επιλυθεί με τις αποστροφές και τα στοιχεία της αφίσας.
Αλλά εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν εδώ κάποιας μορφής επιχειρήματα. Σ’ αυτά, πέρα απ’ τα περί μεσαίωνα, το μόνο που αντιπαρατίθεται, από “δημοσιογράφους”, “πολιτικούς” και τον όχλο των social media, είναι …το δικαίωμα της γυναίκας στο δικό της σώμα. Λες και το παιδί που κουβαλάει μέσα της αποτελεί μέρος του σώματος της, και όχι αυτόνομη οντότητα.
Την πιο ελεεινή εντύπωση την κάνει η υποχωρητικότητα, για μια ακόμα φορά, μιας κυβέρνησης έρμαιας του “προοδευτικού” virtue signaling, αλλά και επί της ουσίας συμπλέουσας με τους πολιτικούς της αντιπάλους στα μείζονα της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας – με τη μητριαρχία κυρίαρχη ανάμεσά τους.
Το θέμα αποτελεί “ελληνική βερσιόν” – απόηχο εκείνων για τα οποία γράφαμε τον Σεπτέμβριο [βλ. ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟ ΦΟΝΟ] στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Και παρά την πολυπλοκότητα, επαναλαμβάνω, του ζητήματος, υπάρχει κάτι που δεν κρατιέσαι να μην πεις:
Αν κάποιος, χτυπώντας μια έγκυο, σκοτώσει/τραυματίσει το αγέννητο παιδί της, εκείνη έχει όλα τα ένδικα μέσα εναντίον του [άρθρο 304Α του Π.Κ.].
Ταυτόχρονα …έχει δικαίωμα να σκοτώσει το παιδί η ίδια, ως …μέρος του σωματός της…