Είναι φανερή όσο και δυσοίωνη, η επαναφορά στα κανάλια, και γενικώς τα μέσα, της λέξης “πρόσφυγας”, και της τακτικής ψυχολογικού εκβιασμού, εικόνες με μανάδες, βρέφη και παδάκια που κλαίνε. Όμως το ερώτημα, για όσους δεν έχουμε υποστεί ακόμα λοβοτομή, προκύπτει αμείλικτο: μήπως και έπαψε από χτες να είναι ασφαλής χώρα η Τουρκία; από τι ακριβώς τρέχουν να σωθούν όλοι αυτοί, απεργαζόμενοι μαζική εισβολή και εκτοξεύοντες κάθε είδους αντικείμενα προς τη μεριά των συνοριοφυλάκων;
Ένα δείγμα του πιο αισχρού είδους “δημοσιογραφίας”, αυτής που ασκεί το εργαλείο συμφερόντων του Βαγγέλη Μαρινάκη, in.gr, είναι το παρακάτω “άρθρο”. Το υπογράφει ο προερχόμενος από το “αποκαλυπτικό” χαρτί υγείας “Unfollow”, Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος:

Είναι προφανές ότι αυτό που βλέπουμε είναι μια χωρίς προηγούμενο επίδειξη κυνισμού από τη μεριά της Τουρκίας.
Αναφέρομαι σε αυτό που κάνει ο Ερντογάν αυτή τη στιγμή.
Επειδή έχει προβλήματα με την αλαζονική και τυχοδιωκτική πολεμική του επιχείρηση στη Συρία, εκεί όπου η Τουρκία στηρίζει ένοπλες τζιχαντιστικές οργανώσεις για να το παίξει «περιφερειακή δύναμη», και θέλει να εκβιάσει τους ευρωπαίους να τον στηρίξουν σε αυτή την προσπάθεια, χρησιμοποιεί ως διαπραγματευτικό χαρτί τους πρόσφυγες.
Είναι αλήθεια ότι η Τουρκία έχει δεχτεί πολύ μεγάλο αριθμό προσφύγων.
Σε αρκετές περιπτώσεις φέρθηκε καλύτερα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όμως, ταυτόχρονα θέλησε να χρησιμοποιήσει τους πρόσφυγες. Μέχρι και σχέδια για μετεγκατάσταση προσφύγων στις περιοχές της Συρίας που έλεγχαν οι κούρδοι έχει.
Όλα αυτά παραπέμπουν σε μια εξουσία κυνική.
Αυτό κάνει και τώρα στα σύνορά μας. Δεν το κάνει από ανθρωπισμό. Από υπολογισμό το κάνει. Θέλει να εισπράξει πολιτική στήριξη σε αυτά που κάνει.
Αυτό είναι απαράδεκτο. Οι πρόσφυγες δεν μπορούν να γίνουν εργαλείο άσκησης πολιτικής.
Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι και έχουν δικαιώματα.
Όμως, αυτό αφορά και την ελληνική πλευρά.
Δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν εισβολείς και σαν απειλή.
Το διεθνές δίκαιο ορίζει σαφώς ότι οι άνθρωποι έχουν ένα δικαίωμα να φτάνουν με ασφάλεια στις χώρες από τις οποίες θέλουν να ζητήσουν ανθρωπιστική προστασία.
Δεν μπορούμε να έχουμε ανθρώπους εγκλωβισμένους σε «ουδέτερες ζώνες», ούτε ανθρώπους να κινδυνεύουν να πνιγούν στα νερά της Μεσογείου.
Η ελληνική πλευρά δεν μπορεί να απαντήσει στον κυνισμό του Ερντογάν με βαναυσότητα.
Αντίθετα, τώρα είναι η ευκαιρία να θυμίσουμε στην Ευρώπη να αναλάβει την ευθύνη της.
Η δουλειά της χώρας μας δεν είναι να είναι ο συνοριοφύλακας της «Ευρώπης-Φρούριο».
Ας απαιτήσουμε τώρα την επανεξέταση ενός πλαισίου που έχει αποτύχει.
Με συντονισμό και ισότιμη κατανομή των βαρών η Ευρώπη μπορεί να απαντήσει στον κυνισμό του Ερντογάν με το σεβασμό στα δικαιώματα και την πραγματική παροχή ανθρωπιστικής παροχής σε αυτούς που την έχουν ανάγκη.

Η λογική του “δημοσιογράφου” : ας γίνουμε εθελούσια θύματα της “κυνικής πολιτικής” του Ερντογάν, αφήνοντας τη χώρα να πλημμυρίσει με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες… με τα σύνορα της Ευρώπης κλειστά, και  τους “εταίρους” να κωφεύουν με κυνισμό μεγαλύτερο από εκείνον του φτωχομπινέ-σουλτάνου, στις εκκλήσεις μας για βοήθεια. Από αυτούς τους “εταίρους” ο κύριος Χαραλαμπόπουλος, μας παροτρύνει να …απαιτήσουμε την επανεξέταση ενος πλαισίου που έχει αποτύχει – την ίδια στιγμή που η χώρα θα μετατρέπεται οριστκά σε χώρο, αν δεν είναι ήδη τέτοιος.
Είναι ενδιαφέρον ότι ο “αρθρογράφος” πουθενά δεν λέει ευθέως να αφήσουμε τα σύνορα ανοιχτά. Άλλωστε δεν απευθύνεται σε καμία λογική, παρά στην πονοψυχία των ολοένα ελαττούμενων, ελπίζω, ανθρώπων που ενδιαφέρονται για το εμετικό είδος “δημοσιογραφίας” που αντιπροσωπεύει.