Εικόνα χωρίς φωνή: η «δημοσιογράφος» Ιωάννα Μάνδρου [«ιέρεια» του αστυνομικού / δικαστικού ρεπορτάζ] μιλάει με τη συνάδελφο Αναστασοπούλου για την υπόθεση των παιδιών από την Πάτρα.
Η λεζάντα: «σε ειδικά διαμορφωμένο κελί η Πισπιρίγκου». Οι κυρίες καταλαμβάνουν μέρος της οθόνης. Στην υπόλοιπη, η εικόνα του «αγανακτισμένου πλήθους» συγκεντρωμένου για να αποδοκιμάσει [κι ίσως, με λίγη τύχη, να λιντσάρει] την «παιδοκτόνο». Το βλέμμα πέφτει ξανά στη φυσιογνωμία της Μάνδρου.
Σκέφτομαι ότι μου φαίνεται αηδιαστικό ακόμα και να αρχίσω να περιγράφω πόσο αηδιαστική είναι, όπως και η συνομιλήτριά της.
Αίφνης συνειδητοποιώ τι παίζεται εδώ, και πού παραπέμπει:
Το πράγμα είναι σαν την πολιτική :
Η φυσική αηδία για τον επαγγελματία του χώρου, τον «λαοπλάνο», που κόπτεται για τους «συμπολίτες του» όντας ο ίδιος πουλημένος στα συμφέροντα, είναι ό,τι κρατάει τους «decent people» εκτός πολιτικής, αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσαν να μπουν σ’ αυτήν μη ανήκοντας σε κάποιο τζάκι. Είναι αυτό, μαζί βεβαίως με την επίδραση της «λαϊκής» κουλτούρας, που κρατάει μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων μακριά από τις κάλπες : ξέρουν ότι είναι, πάνω-κάτω, όλοι ίδιοι, κι αυτή η ρατσιστική, δίκαιη αηδία για τον πολιτικό ως είδος, τους αποτρέπει απ’ το να μπουν σε λεπτομέρειες.
Ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας κατάστασης; το οριστικό διαζύγιο των «decent people» απ’ την πολιτική σκηνή. Και η μετατροπή της σε πεδίο βολής ασύδοτων ανθρώπων, η αθλιότητα των οποίων αποτελεί μέτρο της αναλωσιμότητάς τους.
Το πράγμα είναι φαύλος κύκλος: μεγιστοποίηση της αηδίας οδηγεί σε μεγιστοποίηση της χυδαιότητας. Αυτό που λησμονούμε [προσωπικά έχω να ψηφίσω από τη δεκαετία του ‘90] είναι ότι …αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν [βλ. υπογράφουν] αποφάσεις, τη μια μετά την άλλη, κατεδαφίζοντας την ίδια τη ζωή μας.
Κάτι παρόμοιο ισχύει για τους «δημοσιογράφους». Βλέποντάς τους, κάποια στιγμή, υποκύπτεις στη «γοητεία του κακού» – το έχω δει να γίνεται με υπεράνω υποψίας, δικούς μου ανθρώπους. Αγνοώντας τους, κάποια στιγμή, συνειδητοποιείς ότι «ζεις» τον εφιάλτη που η δική σου αηδία επέτρεψε να δημιουργήσουν.
Σαν τις κατσαρίδες [δεν αντέχεις το «σκρατς» που κάνουν όταν τις λιώνεις] οι τύποι περιφέρουν την τοξική γλοιωδία τους, σαν όπλο και σαν προστατευτική ασπίδα.
Είναι ένα πρόβλημα τεράστιο, που απαιτεί επειγόντως λύση. Μόνο που η απαίτηση για λύση δεν αποτελεί και εγγύηση του ότι υπάρχει.
Πρόκειται, όπως λένε …«πολιτικοί» και «δημοσιογράφοι», για δύσκολη εξίσωση.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν ξέρω αν είναι δικό μας το φταίξιμο. Οι τύποι έχουνε βρει το κουμπί του κοσμάκη και του δίνουνε και καταλαβαίνει. Το πρόβλημα δεν είναι η α’ ή β’ λανθασμένη αντίληψη, αλλά μια “βασική διαταραχή της σκέψης” που έλεγαν παλιότερα και οι ψυχίατροι. Μπορεί πάλι να είμαστε μεις οι τρελοί και αυτοί να ξέρουν καλύτερα..
Αποκλείεται. Εκτός πια κι αν δεχτούμε το βασικό τους δόγμα, ότι εν ονόματι …κάποιου “Χ” σκοπού, πρέπει να ελαττωθεί δραματικά ο πληθυσμός της Γης, όλοι εμείς δηλ. να πάρουμε τον πούλο.
Γιατί αυτό είναι το σχέδιό τους.
Όσον αφορά τη συγκεκριμένη γυναίκα πάντως, έχω μιλήσει από περιέργεια με κάθε είδους άτομα για το θέμα και όλοι ανεξαιρέτως είναι απόλυτα πεπεισμένοι για την ενοχή της. Όταν τους ρωτάω σε τι αδιάσειστα στοιχεία στηρίζεται η ετυμηγορία τους, μου απαντάνε όπως περίμενα με αποδείξεις του τύπου “μα δεν έφευγε καθόλου από το νοσοκομείο” (για το άρρωστο παιδί της!) “το παιδί θάφτηκε μαζί με το τάμπλετ που περιέχει τα επίμαχα στοιχεία” (wtf?) κλπ νικολούλεια επιχειρήματα που κάνουν τo καναρίνι να φαντάζει ως ο σημαντικότερος μάρτυρας. Ούτε αρνητές ούτε τίποτα, όπως γινόταν παλιότερα με τον κορωνοϊό. Απόλυτη ομοφωνία για τη μεγαλύτερη στρεψοδικία που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Ξαναλέω και πάλι ότι δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για την αθωότητα ή την ενοχή της, με τη ίδια λογική που δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για οποιονδήποτε.
Έχω την εντύπωση ότι η άλωση της [ιδέας της] δικαιοσύνης με οχλοκρατικές μεθόδους ξεκινάει, επίσημα τουλάχιστον, με την υπόθεση της Χρυσής Αυγής – “εγκληματικής συμμορίας”. Και ήταν φυσικό να ξεκινήσει έτσι, γιατί ήταν πιο εύκολο : ακόμα και εκείνοι που καταλάβαιναν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, έκαναν τα στραβά μάτια σκεπτόμενοι “ε και λοιπόν; άστους να παν να γαμηθούνε”. Δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση τα στοιχεία στα οποία βασίστηκε η συγκεκριμένη δίωξη να ήταν σοβαρότερα από αυτά εδώ.
Υποθέτω ότι περιπτώσεις τύπου Πισπιρίγκου, Καρολάιν κλπ. λειτουργούν σαν το …ποδόσφαιρο : δια βίου εκπαίδευση στο άσπρο-μαύρο και την κουλτούρα του λιντσαρίσματος. Τα αμοιβαδομαλάκια που ξεσαλώνουν εναντίον των “αρνητών” και των “ανεμβολίαστων” έχουν παρασκευαστεί / συσκευαστεί ως όχλος προ πολλού στα εργαστήρια των social media.
Ως προς την ίδια την υπόθεση, υπάρχει κάτι ιδιαίτερα αποκρουστικό για μένα. Οι φάτσες, τα μπαλονάκια στα νεκρά παιδάκια, η Νικολούλη, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κάτι με εμποδίζει να ασχοληθώ, πράγμα που πχ. δεν συνέβαινε με την υπόθεση Κάρολαϊν. Κάτι στα “παιδιά απ’ την Πάτρα” πατάει ένα πολύ ιδιαίτερο κουμπί μου.
Εν τω μεταξύ, είμαι περίεργος πώς αισθάνονται με όλο αυτό το σκηνικό, τα “αλήστου μνήμης” original Παιδιά Απ’ την Πάτρα.
Θεωρώ περίπου δεδομένο ότι η μνήμη του ονόματός τους, αποθηκευμένη στο “συλλογικό ασυνείδητο”, έχει παίξει κάποιο ρόλο στην υπόθεση.
Κατά τη γνώμη μου οι κοινωνικές διαστάσεις του θέματος ξεπερνούν κατά πολύ το μηδενικό “δικαστικό” του υπόβαθρο. Από την άλλη πάλι βαριέμαι και να θεωρητικοποιήσω ένα ζήτημα που η πραγματική σημασία του θα έπρεπε να είναι φανερή στον καθένα. Με τις ανύπαρκτες λεπτομέρειες της υπόθεσης δεν έχω ασχοληθεί με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Μέχρι να παρουσιαστεί κάποιο στοιχείο ή έστω ένδειξη ενοχής, η συγκεκριμένη γυναίκα είναι αθώα for all intents and purposes. Το γεγονός ότι αυτό ακριβώς είναι που δεν ενδιαφέρει κανέναν, είναι που με ανησυχεί περισσότερο απόλα. Με τον Καρελά εντωμεταξύ από τα Παιδιά έχω μια όχι πολύ μακρινή συγγένεια. Φαντάζομαι πάντως ότι αυτός και οι φίλοι του δεν θανησυχούν ιδιαίτερα, δεδομένου ότι κανένας τους δεν καταγόταν τελικώς από την Πάτρα.
Το σίγουρο είναι ότι αν σκέφτονταν για κάνα reunion, αυτό έχει πάει στις καλένδες.
Εκτός και αν το διανθίσουν με συνθήματα του τύπου “Παιδιά απ’ την Πάτρα alive and kicking”. 😊