Ανάρτηση στο Τwitter, αφορώσα σε χθεσινό αυτοκινητιστικό δυστύχημα :
Τους είχαν προειδοποιήσει: «Κάτι πρέπει να κάνετε, θα σκοτωθεί κόσμος».
Και σκοτώθηκε κόσμος λίγες ώρες μετά!!!
Δύο άνθρωποι απανθρακώθηκαν ζωντανοί στα διόδια Πολυμύλου.
Όχι από κακή τύχη.
Αλλά από αδιαφορία, αμέλεια και εγκληματική αδράνεια.
Η ομίχλη ήταν γνωστή.
Οι οδηγοί είχαν προειδοποιήσει.
Το πρόβλημα ήταν ήδη εκεί, μια ώρα πριν τη σύγκρουση.
Είχαν ειδοποιήσει τους υπαλλήλους, μίλησαν με την τροχαία, είπαν ξεκάθαρα: «Κάτι πρέπει να κάνετε – θα σκοτωθεί κόσμος».
Και μία ώρα μετά, σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι.
Δεν υπήρξε διακοπή κυκλοφορίας. Δεν υπήρξε επαρκής σήμανση.
Δεν υπήρξε καμία ουσιαστική ενέργεια.
Το μόνο που υπήρξε ήταν ευθύνες που μοιράστηκαν στον αέρα, και μια τυπική απάντηση «παραπονεθείτε στη διεύθυνση, αν τη βρείτε μέσα στην ομίχλη».
👉 Ποιος έχει την ευθύνη για αυτόν τον δρόμο;
👉 Ποιος τον λειτουργεί, τον ελέγχει και υποτίθεται ότι τον διαχειρίζεται με ασφάλεια;
👉 Ποια είναι η ευθύνη της ΝΕΑΣ ΕΓΝΑΤΙΑΣ ΟΔΟΥ Α.Ε., της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, της EGIS PROJECTS και των αρμόδιων κρατικών αρχών;
Ένα χρόνο μετά την παραχώρηση – μαμούθ, οι σήραγγες είναι ακόμα χωρίς πιστοποίηση, οι εκκρεμότητες καίνε, αλλά οι άνθρωποι καίγονται πρώτοι.
Και αντί να ακούμε απαντήσεις, ακούμε για "εθνικότητες των οδηγών" και προσωπικές ευθύνες. Αυτή η χώρα έχει κάνει επιστήμη την κοινωνική απευαισθητοποίηση. Να πεθαίνουν οι πολίτες και η ευθύνη να εξατμίζεται μέσα στην ομίχλη. Φταίει ο σταθμάρχης... αλλά ποτέ οι εργολάβοι και η κυβέρνηση.
Δύο άνθρωποι κάηκαν, και η ερώτηση είναι απλή:
👉 Θα πληρώσει κανείς;
Ή θα περάσει κι αυτό στα ψιλά; Όπως τα Τέμπη. Όπως πάντα.
Πίσω από τις πολιτικάντικες, μελοδραματικές κορώνες, μπορεί κανείς να διακρίνει τα παρακάτω :
Βάσει σχεδίου, ή εν είδει εξαρτημένου αντανακλαστικού – βλ. ”trend” – το περισκόπιο της επικαιρότητας αναζητεί ακούραστα (υπαίτιους για) ανθρώπινες τραγωδίες, προς διατήρηση εν εγρηγόρσει ενός «λαϊκού αισθήματος». Η επιλογή γίνεται με γνώμονα το συμφέρον του διαχειριζόμενου τη «σημαντική είδηση», αποκλειστικός σκοπός επιλογής της οποίας είναι η στοχοποίηση, όχι ακριβώς του υπαίτιου, αλλά του πλαισίου στο οποίο αυτός εντάσσεται, είτε είναι «η κυβέρνηση» / «η αντιπολίτευση», είτε η εχθρική πλειονότητα («το τοξικό λευκό αρσενικό») / μειονότητα («ο μετανάστης»).
Με αυτά υπ’ όψη, δεν είναι τυχαίο ότι οι “κοπτόμενοι” αποκλειστικά για κρατικές ευθύνες, περνώντας την προσωπική ευθύνη σε μοίρα τριτοδεύτερη, είναι μονίμως στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Για τους εν λόγω ο «πολίτης» (οφείλει να) έχει τις γνώσεις, και είναι στον ίδιο βαθμό υπόλογος για τις πράξεις του με ένα άτομο νηπιακής ηλικίας. Μοναδική υποχρέωση που έχει ο «πολίτης-νήπιο» είναι η της τυφλής υπακοής στις εντολές των «ειδικών» και «τεχνικών της εξουσίας», στη χορεία των οποίων ονειρεύονται κάποια στιγμή να ανήκουν οι “κοπτόμενοι”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Έδωσα εντολή στο copilot να μου γράψει ένα “οργισμένο άρθρο 200 λέξεων για τα Τέμπη” και ιδού:
“Η τραγωδία στα Τέμπη δεν είναι απλώς ένα ατύχημα. Είναι μια κραυγαλέα απόδειξη της αδιαφορίας, της ανευθυνότητας και της διαφθοράς που μαστίζουν το σύστημα. Πώς είναι δυνατόν, σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα, να μην υπάρχουν βασικά μέτρα ασφαλείας; Πώς είναι δυνατόν να χάνονται ανθρώπινες ζωές εξαιτίας της αμέλειας και της έλλειψης επαγγελματισμού;
Οι ευθύνες δεν περιορίζονται μόνο στους υπεύθυνους του σιδηροδρομικού δικτύου. Είναι συλλογικές. Είναι το αποτέλεσμα ενός συστήματος που προτιμά να καλύπτει τα προβλήματα αντί να τα λύνει. Ένα σύστημα που βάζει το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Και εμείς, ως πολίτες, έχουμε ευθύνη. Ευθύνη να απαιτήσουμε αλλαγές, να μην δεχόμαστε την αδιαφορία ως δεδομένο.
Η οργή μας πρέπει να γίνει κινητήριος δύναμη. Να απαιτήσουμε δικαιοσύνη για τα θύματα και τις οικογένειές τους. Να απαιτήσουμε ένα ασφαλές μέλλον για όλους. Η τραγωδία στα Τέμπη δεν πρέπει να ξεχαστεί. Πρέπει να γίνει το σημείο εκκίνησης για μια πραγματική αλλαγή. Γιατί κάθε ζωή που χάθηκε είναι μια υπενθύμιση ότι η αδιαφορία σκοτώνει. Και αυτό δεν πρέπει να το δεχτούμε ποτέ ξανά”.
…Και το ερώτημα που “μπαίνει” (βασικά, στον κ@λο μας) είναι : το ChatGPT αντιγράφει την Καρυστιανού, ή η Καρυστιανού το ChatGPT;
Η απάντηση της “μηχανής” θα ήταν ίσως “για μένα είναι απλώς μία περσόνα εκ των άπειρων δυνατών. Για σένα είναι η μοναδική και πολύ σου πέφτει!”😁
Η λέξη που χρήζει εισαγωγικών είναι η “απάντηση”. The fucking machine doesn’t even know what it’s doing.
Ούτως ή άλλως και οι άνθρωποι παπαγάλοι έχουν καταντήσει από καιρό. Το chat κάνει απλώς το επόμενο λογικό βήμα εξοβελίζοντας τη “συνείδηση” ως περιττή.
Σύμφωνα με το imaging video generator “Sora” του Sam Altman …αυτή είναι η σχέση συνείδησης – νοημοσύνης…
Αυτό το “σαν έτοιμοι από καιρό” είναι όντως το ζουμί της υποθέσεως. Πρώτα μετατρέπεις σε προσομοίωση AI τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Επόμενο λογικό βήμα η υποκατάστασή του απ’ το real thing.
Κατ’ αναλογίαν, επειδή της μόδας είναι τελευταία η “στρατιωτικοποίηση της οικονομίας”… αυτό που ξεφεύγει απ’ την αντίληψη κάποιων είναι ότι έχει προ πολλού προηγηθεί η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας.
https://oannes.gr/mk-o-a-gallant-soldier-2008/
Μην το συζητάμε. Για πολλά μάς έχουν προετοιμάσει την τελευταία πενταετία. Σε σημείο που ο κόσμος πλέον.. ανυπομονεί!
Αυτό ακριβώς. Ανυπομονεί όπως ο θεατής του θρίλερ να δει το τελικό λουτρό αίματος. Αγνοώντας / αδιαφορώντας για το ότι, εδώ, πρόκειται να “λουστεί” με αίμα ο ίδιος.
Κατά τη γνώμη μου πάντως η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να συμβάλει στην “πρόοδο”. Κατά βάση ανακυκλώνει απλώς την υπάρχουσα γνώση. Πρόκειται για επιτάχυνση μιας διαδικασίας που ξεκίνησε με το ίντερνετ. Καθώς μάλιστα το επίπεδο της ανθρώπινης πνευματικής παραγωγής θα πέφτει συνεχώς με τη “βοήθεια” της AI, το ίδιο θα συμβεί από ένα σημείο και μετά με την πνευματική παραγωγή της ίδιας της AI.
Με άλλα λόγια η τεχνητή νοημοσύνη τρέφεται από την ανθρώπινη νοημοσύνη. Όταν η πρώτη καταβροχθίσει τη δεύτερη, θα πεθάνει με τη σειρά της από την πείνα.
Ή μπορεί και να βρυκολακιάσει. Κάπου έχει την πλάκα του να φαντάζεσαι το μακρινό μέλλον σαν ένα κόσμο εκφυλισμένων μηχανών.
Υπόψιν ότι αυτό που ονομάζουμε σήμερα “τεχνητή νοημοσύνη” κάθε άλλο παρά είναι αποκλειστικό δημιούργημα των κομπιουτεράδων. Η δημιουργία της θα ήταν αδύνατη χωρίς την αποφασιστική συμμετοχή γλωσσολόγων, φιλολόγων, στατιστικολόγων, ακόμα και νευροβιολόγων που πρόσφεραν τα μοντέλα των ζωικών εγκεφάλων, πάνω στα οποία βασίζονται να νευρωνικά δίκτυα του deep learning. Αποτελεί μια συγκλονιστική επιβεβαίωση της προφητείας του Χάιντεγκερ ότι στο μέλλον η “φιλοσοφία” (το σύνολο δηλαδή των επιστημών) θα συμπυκνωθεί σε αυτό που στην εποχή του ονόμαζαν “κυβερνητική”. Παρεμπιπτόντως – μιας και αναφερόμαστε στους “τελευταίους φιλοσόφους” – η λειτουργία του gpt αποτελεί σε μεγάλο βαθμό εφαρμογή των “φιλοσοφικών ερευνών” του ύστερου Βιτγκενστάιν, σύμφωνα με τον οποίο η γλώσσα δεν αποτελεί καθρέφτισμα του εξωτερικού ή του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου, αλλά είναι κάτι που μαθαίνει κανείς εμπειρικά/στατιστικά με βάση την τρέχουσα χρήση, χωρίς απαραίτητα να την “καταλαβαίνει”. Ακόμα και η “κατανόηση” δεν είναι παρά μόνο μια λέξη με κυμαινόμενη σημασία. Το αποτέλεσμα της διαδικασίας είναι που μετράει και όχι ο τρόπος που αυτό επιτεύχθηκε. Και το αποτέλεσμα κρίνεται από το ανθρώπινο feedback – όπως δηλαδή στο gpt – και όχι από διαχρονικούς κανόνες της λογικής or whatever. Θα έλεγα μάλιστα ότι κατά ένα ειρωνικό τρόπο η θεωρία του Βιτγκενστάιν – που αποτελεί το άκρο αντίθετο της πλατωνικής θεωρίας των ιδεών – ταιριάζει λιγότερο σε ανθρώπους και περισσότερο σε μηχανές.
Χωρίς το ανθρώπινο feedback – που αποφασίζει αν το output της τεχνητής νοημοσύνης είναι ή όχι αποδεκτό – AI left to its own devices θα εξελιχθεί σταδιακά σε μια “ιδιωτική γλώσσα” που δεν θα καταλαβαίνει κανένας.
Είναι κάτι αντίστοιχο με τα όνειρα, που μας φαίνονται λογικά βρέξει χιονίσει, επειδή εκεί δεν υπάρχει κανένας εκτός από μας για να μας πληροφορήσει ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Δεν είναι σύμπτωση που οι παραλογισμοί της AI ονομάζονται στη σχετική αργκό “παραισθήσεις”.
Η περιπλοκότητα των περιστάσεων στις οποίες βρίσκομαι – όχι από δικά μου προβλήματα, αλλά κοντινών μου προσώπων, με τα οποία δεν μπορώ να μην ασχοληθώ, καθότι προσβλέπουν σε μένα – αγγίζει τα όρια της φαρσοκωμωδίας.* Η ταυτόχρονη παρουσία με όλα αυτά των εμβριθών σχολίων σου αναφορικά με το “αγαπημένο μου θέμα”, προσφέρει μια σουρεαλιστική διάσταση (υπό την έννοια του πόσο πιο ευχάριστο θα μου ήταν να ασχολούμαι με αυτά, απ’ ότι μ’ αυτά με τα οποία ασχολούμαι). In any case, θα αποδεσμευτώ εκ των πραγμάτων από το απόγευμα.
* Ένα (απ’ τρία) σου λέω μόνο για να πάρεις μια ιδέα : μιλάμε για ηλικιωμένο άτομο του οποίου, κατά τα φαινόμενα, στενά συγγενικά πρόσωπα …αποσπούν λεφτά απ’ το λογαριασμό του.
Παρεμπιπτόντως το τελευταίο “φαινόμενο” είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα του κόσμου. Τουλάχιστον η AI δεν κάνει ακόμα τέτοιες μπαγαποντιές. Anyway ελπίζω να περάσετε τις επόμενες μέρες με την ηρεμία και τη ρουτίνα που τους αρμόζουν. Καλό Πάσχα!!
Προσωπικά με κάτι τέτοια δεν παύω να μένω άναυδος (εξ ου και τα …χαίρια μου). Μιλάμε για ηλικιωμένη γυναίκα 80+ τα παιδιά της οποίας όχι μόνο τρώγονται σαν τα σκυλιά για “τα σπίτια” (στο μεταξύ, η ίδια, ζωή να ‘χει, είναι μια χαρά) αλλά τώρα προφανώς έχουν, το ένα από αυτά τουλάχιστον, βάλει χέρι και στο λογαριασμό. Και πρέπει να δώσω εγώ “λύση”, πράγμα που πιθανώς θα με φέρει σε collision course με τα όντα.
Εν πάση περιπτώσει, για μας το της χαλαρωτικής ρουτίνας ισχύει / θα ίσχυε αν δεν υπήρχαν τα διάφορα. Το αυτό ελπίζω και για σας.
Καλή Ανάσταση!