Ασχέτως νοσηρότητας του ενδιαφέροντoς, προτείνω την παρακολούθηση του βίντεο [κάτω], για τις πληροφορίες που περιέχει.
Αντιστεκόμενος στον πειρασμό μιας λεπτομερειακής “σημειολόγησής του” θα περιοριστώ σε μια βασική ερώτηση / απάντηση. Πριν απ΄ αυτήν απλώς, μερικές επισημάνσεις. Όπως :
Η ασυνήθιστα γλυκερή, ακόμα και για τα “επικοινωνιακά” στάνταρ φωνή της αφηγήτριας.
Ο εστιασμός σε αριθμούς – σήμα κατατεθέν κάθε παρουσίασης του είδους.
Η επιλογή αποκλειστικά εκπροσώπων της αφρικανικής φυλής για το ρόλο των “μουσικών δημιουργών με τη βοήθεια της AI”. Η παρουσία του λευκού περιορίζεται σε ρόλο αυνανιστή του κινητού του, μέλους ροκ μπάντας [“πιουρίστα” – οπισθοδρομικού] και νομομαθούς, επιλαμβανομένου ηθικών ζητημάτων που [δεν] προκύπτουν προς το τέλος του βίντεο.
Ο περιορισμός των “πειστικών” artificial vocals σε αποκλειστικά αιθέρια vocals, μέσω μιας πλειάδας ηχητικών εφέ.
Η επιλογή του εντελώς μονοδιάστατου [κατά την άποψή μου] modus operandi των Nirvana, στο πλαίσιο της “απόδειξης” της ικανότητας της AI να “συνθέτει”, προσομοιώνοντας / εμπλουτίζοντας ένα προϋπάρχον corpus.

Μετά απ΄αυτά, η βασική ερώτηση : Ποια είναι η “βασιλική οδός” για το πέρασμα δίκην αληθινών τραγουδιστών εκείνων της Artificial Intelligence ; Καταλαβαίνω ότι η απάντησή μου θα μπορούσε απλώς να οφείλεται σε άγνοια των τεχνικών λεπτομερειών / δυνατοτήτων της τελευταίας. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, είναι η εξής : ο ασφαλέστερος δρόμος για την καθιέρωση των virtual ως αληθινών τραγουδιστών […βιρτουόζων, συνθετών κτλ.] είναι η συστηματική “αποεκπαίδευση” του ακροατή, ώστε να απωλέσει την ικανότητα ή/και το ενδιαφέρον που απαιτούνται για να διακρίνει τη διαφορά. Για τα υπόλοιπα, φροντίζει η γνωστή από την Ψυχοακουστική τάση του εγκεφάλου να “διορθώνει”, βλ. διασκευάζει κατά το δοκούν, τα ηχητικά σήματα.
Η συστηματική απλοποίηση [= εκχυδαϊσμός] της ποπ, με αρχή τη βίαιη διακοπή της χρυσής περιόδου της [middle ‘60s – middle ‘70s] εκεί κατατείνει. Ο προ πολλού κυρίαρχος, ομογενοποιημένος “μουσικός” πολτός παράγεται προ πολλού με αλγοριθμικές μεθόδους – αυτό διακρίνεται κατά την άποψή μου στο αφύσικο της “μουσικής δομής” μια πλειάδας rhythm ’n ‘ blues hits, soundtracks επί της ουσίας των soft-porn βίντεο που ολοκληρώνουν το πακέτο. Προτεινόμενος ως εκ τούτου εναλλακτικός όρος για το είδος : algorhythm ’n’ blues.

Το παραπάνω ασφαλώς δεν είναι το μόνο θέμα που προκύπτει απ’ το βίντεο : ας μιλήσουμε για κάτι που όλοι έχουμε ακούσει, σε ένα παρελθόν το οποίο, ως πραγματικότητα [εποπτευόμενη απ’ τη μνήμη], προωθείται σιωπηρά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας : μιλάω για την υπόσχεση των μηχανών, από ενάρξεως εισβολής τους στο χώρο της ανθρώπινης δραστηριότητας, υπόσχεση διατυπωμένη από θεωρητικούς “εποχής”, κατά πλειονότητα οικονομολόγους, από τον Adam Smith και τον J. B. Say μέχρι τον Κάρολο Μαρξ αυτοπροσώπως. Σύμφωνα με αυτήν, οι μηχανές ξεκινώντας απ’ την απαλλαγή του ανθρώπου απ’ τη σκληρή χειρωνακτική εργασία, και ενθαρρύνοντάς τον στην ανάπτυξη λεπτοφυών δεξιοτήτων, θα έφταναν τελικά στην πλήρη απελευθέρωση / ολοκληρωτική αφιέρωσή του σε υψηλότερους, πνευματικούς στόχους.
Απορίας άξιο είναι, μετά απ’ όλα αυτά, το φαινόμενο ενός συρφετού μηχανικών κατασκευών οι οποίες …συγγράφουν, ζωγραφίζουν, συνθέτουν, συμμετέχουν σε θεωρητικές συζητήσεις, με τη συντριπτική πλειονότητα των συστημικών “και μη” διανοούμενων να διαφημίζουν την τεράστια υπεροχή της “ευφυίας” τους από εκείνη των ανθρώπων * – το ChatGPT είναι απλώς η trendy κορυφή του παγόβουνου.
Αν τέχνη και θεωρητικός στοχασμός έχουν, ως οχυρά, ήδη πέσει υπό τα πυρά της τεχνολογικής προόδου, ποιοι είναι οι “υψηλότεροι” και “πνευματικότεροι” στόχοι που αναμένουν την …απελευθερωμένη ανθρωπότητα;

* Έχω δει/ακούσει “ακόμα και” τον Jordan Peterson να το κάνει, για να μη μιλήσουμε για τον Elon Musk, advocate του free speech [= free bullshit on Twitter] και ταυτόχρονα CEO μιας εταιρίας [Neuralink] ειδικευόμενης σε τεχνολογίες εξ αποστάσεως ελέγχου του εγκεφάλου.