Ακούγοντας τα σαπρόφυτα της “δημοσιογραφίας” να γεμίζουν χρόνο με άσκοπες συζητήσεις περί τα ελληνοτουρκικά, * το ουκρανικό etc, συνειδητοποιείς ότι ο ο ρόλος τους είναι …ακριβώς αυτός : να γεμίζουν το χρόνο, υπό την ίδια έννοια που οι συνάδελφοί τους των “ενημερωτικών sites” γεμίζουν το χώρο με άχρηστα κείμενα για τα ίδια θέματα. Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό σε όσους δεν έχει γίνει ακόμα, είναι η αντεστραμμένη σχέση που διέπει την όλη διαδικασία. Εννοώ τη σχέση εκπομπής / κειμένου και διαφημίσεων : Οι τελευταίες δεν αποτελούν κάποιο “αναγκαίο κακό” δίκην διαλείμματος απ’ την “κανονική ροή”, αλλά το λόγο ύπαρξης του concept “ενημέρωση”. Είναι η κυρίως εκπομπή / κυρίως κείμενο που αποτελούν το διάλειμμα στη ροή των διαφημίσεων. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τα ίδια ads, σαν σταθερή αξία, διατρέχουν τον διαρκώς μεταλασσόμενο αχταρμά των ειδησεογραφικών συναγερμών, για να το καταλάβει. Και όπως στη Μεγάλη Εικόνα οι διαφημίσεις αποτελούν τελετουργικά μύησης σε επικρατούσες κοινωνικές τάσεις, ο ρόλος των ειδήσεων είναι μυητικός επίσης …μιας διαδικασίας υπακοής στον υπηρέτη αυτών των τάσεων : την εκάστοτε κυβέρνηση ή εναλλακτική επιλογή του μιντιάρχη.

* Ως προς αυτά ειδικά, αυτές τις μέρες, εντύπωση κάνει η ενορχηστρωμένη, καθότι πολυφωνική, προσπάθεια παρουσίασης του …Νίκου Δένδια ως περίπου Τουρκοφάγου. Και πάντως κόκκινου πανιού για τη φίλη και γείτονα η οποία, αν πιστέψουμε τα δελτία ειδήσεων, διαρρηγνύει τα επικοινωνιακά ιμάτια της σε κάθε δήλωσή του, συνοδεύοντας τα σχόλια με απειλές για …απάντηση, τη στιγμή που θα το κρίνει σκόπιμο.