[Ακολουθεί, με πλάγια γράμματα, απόσπασμα κειμένου από το in.gr]

Ειδήσεις θλιβερές, ειδήσεις που μιλούν για οικογενειακά δράματα, για δολοφονίες γυναικών που τάχα έχουν κίνητρο την… αγάπη. Μία στις τρεις γυναίκες στον κόσμο έχει πέσει θύμα κακοποίησης και αποτελεί από τις πιο φρικιαστικές και διαδεδομένες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
“Την σκότωσε γιατί την αγαπούσε, τη ζήλευε…”, διαβάζουμε αρκετά συχνά, στην ελληνική ειδησεογραφία. Βλέπουμε τους τίτλους να περνούν από την οθόνη του κινητού μας, τις προσπερνούμε, όπως συχνά πλέον διαβάζουμε για περιστατικά σωματικής βίας ή και βιασμών.
Κι όμως. Η βία και οι δολοφονίες γυναικών ανά τον κόσμο συνιστούν ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας, μιας και διαπράττονται με κίνητρο την άσκηση κοινωνικού ελέγχου στα σώματα αλλά και τις επιλογές των γυναικών.
Επί πολλά χρόνια συγκαλύπτονταν πίσω από τα εγκλήματα “τιμής’’ και ‘’εγκλήματα πάθους’’.«Η σεξουαλική βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών έχει τις ρίζες της στους αιώνες της ανδρικής κυριαρχίας. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ανισότητες μεταξύ των φύλων που τροφοδοτούν την κουλτούρα του βιασμού είναι ουσιαστικά ένα ζήτημα ανισορροπίας της εξουσίας» έχει δηλώσει Αντόνιο Γκουτιέρες, γενικός γραμματέας του ΟΗΕ.
Ο όρος γυναικοκτονία (femicide) έρχεται από παλιά, όταν το 1976 τον κατέγραψε η εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ (Diana E. H. Russel), ορίζοντας έτσι το εγκληματολογικό και ανθρωπολογικό αυτό φαινόμενο. Ο όρος έγινε ευρέως γνωστός και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία μετά το 1992, χάρη στο βιβλίο με τίτλο «Femicide: the politics of woman killing».

Ακολουθεί ένας οχετός στατιστικών “έμφυλης” και “ενδοοικογενειακής” βίας ασκούμενης αποκλειστικά από άνδρες προς γυναίκες . Μοναδική εξαίρεση η παρακάτω: “από το σύνολο των 2.833 δραστών ενδοοικογενειακής βίας του 2017, για τους οποίους υπάρχει πληροφορία για το φύλο τους, το 84,5% είναι άνδρες και το 15,5% γυναίκες”.
Είναι η μόνη που “για τα μάτια” και εντελώς ξώφαλτσα, αναφέρεται σε περιπτώσεις βίας ασκούμενης εκ μέρους γυναικών. Αρκεί εν τούτοις για να στηρίξει ένα εύλογο ερώτημα: αν βία εκ μέρους των ανδρών αποτελεί ζήτημα …ανισορροπίας της εξουσίας, αν ισοδυναμεί με …”άσκηση κοινωνικού ελέγχου στα σώματα και τις επιλογές των γυναικών”, οι περιπτώσεις βίας από γυναίκες, τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν;
Να υποθέσει κανείς ότι η οντότης που συνέταξε το κείμενο δεν έχει ακούσει για επιθέσεις, δολοφονικές και μη, εναντίον ανδρών από γυναίκες οι οποίες …τους αγαπούσαν; Για παθολογικά ζηλιάρες γυναίκες που έφτασαν στο έγκλημα;
Αίφνης συνειδητοποιείς ότι 1: σου είναι δύσκολο να μπεις σε διάλογο, καθότι η βλακεία του / της αρθρογράφου σε ξεπερνάει. Με το που ξεκινάς, αισθάνεσαι ότι ταυτίζεσαι μαζί του /της. Αλλά και ότι 2.: ακριβώς επειδή κάποιοι αισθάνοται έτσι, η θηριώδης βλακεία περνάει αβρόχοις ποσί.
Γιατί εδώ δεν υπάρχουν εναλλακτικές ερμηνείες. Μιλώντας κάποιος για “γυναικοκτονία”, δεν θέλει να υποδηλώσει οτι …οι γυναίκες δεν είναι άνθρωποι. Αυτό που επιδιώκει είναι η υποβάθμιση της ανθρώπινης ιδιότητας ως έννοιας ενοποιητικής των δύο φύλων, διευρύνοντας το τεχνητό χάσμα που έχει ανοίξει μεταξύ τους. Αφετέρου, δεν μπορεί παρά να υπονοεί ένα από τα δυο: είτε ότι οι γυναίκες είναι υποδεέστερες των ανδρών [λέμε τώρα] είτε ότι είναι ανώτερες. Ως “αδιάψευστη μαρτυρία” υπέρ της β’ εκδοχής έρχεται …ο οχετός των στατιστικών, από όπου οι γυναίκες προκύπτουν …αθώες του αίματος της ενδοοικογενειακής / “έμφυλης” βίας, με συντριπτικά ένοχους τους άνδρες.
Τα περί “ανωτερότητας” των γυναικών λέγονται ούτως ή άλλως, σε όλους τους τόνους τόσο από τις ίδιες, όσο και από εκπρόσωπους του φθίνοντος ανδρικού φύλου – πρβλ. φράση Obama από προηγούμενο post ΑΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ…
Πίσω λοιπόν απ την “αθώα” επίκληση της γυναικείας ιδιότητας / διαφορετικότητας, ης ένεκα λαμβάνει χώρα η …γυναικοκτονία, κρύβεται ύπουλα, η σπορά του μίσους ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, όπως άλλωστε και ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, λευκούς και μαύρους, ντόπιους και ξένους [μπουκαδόρους], “αριστερούς” και “δεξιούς”, και όποιες άλλες ιδιότητες μπορούν να χρησιμεύσουν ως μέρη ενός διπόλου. Εξ ίσου ύπουλα κρύβεται, πίσω από τα περί γυναικοκτονίας φληναφήματα, η σπορά ενός …έμφυλου, γυναικείου ναρκισισμού και ενός χυδαίου ρατσισμού εναντίον του εσαεί κατηγορούμενου άνδρα.
Κι ακόμα κι αν δεχτούμε ότι, τα περί “δικαιοσύνης” και “αποκατάστασης ανισορροπίας” λέγονται σοβαρά από κάποιες / – ους, ως προϊόντα καθαρής βλακείας, δεν πρέπει να ξεχνάμε το πρακτικό σκέλος της υπόθεσης: τη βιομηχανία μηνύσεων για “έμφυλη” και “ενδοοικογενειακή” βία και την παράλληλη αυτής βιομηχανία διαζυγίων που ανθεί, δεκαετίες τώρα, στην Αμερική, με εκατομμύρια γυναίκες να καρπώνονται, όχι μόνο την περιουσία των συζύγων που συστηματικά καταγγέλουν, αλλά και την αποκλειστική επιμέλεια των παιδιών τους…