Αδυνατεί κανείς τελείως να καταλάβει το σκεπτικό με το οποίο δημοσιογραφικά όργανα, πολιτικοί κλπ. μιλούν για “κλειστούς πληθυσμούς”, οι οποίοι …γίνονται αποδέκτες ρατσιστικών αντιδράσεων με αφορμή την εξάπλωση του κορονοϊού. Όπως και εκείνο [το σκεπτικό] με το οποίο ταυτίζουν καταυλισμούς “ρομά” με δομές ψευτοπροσφύγων, ανθρώπων του ιδίου φυράματος μ’ εκείνους που επί ένα μήνα προσπαθούσαν να παραβιάσουν τα σύνορα της χώρας. Στο λεξιλόγιο των αποβρασμάτων που λυμαίνονται το δημόσιο διάλογο, “ρατσιστική αντίδραση” είναι η απλή αναφορά στην ιδιότητα κάποιου ως “ρομά” [είμαι περίεργος τι θα γίνει αν τον ονομάσεις και “αθίγγανο” ας πούμε…]. Εγκλήματα καθοσιώσεως άλλωστε αποτελούν φράσεις όπως “είναι απειλή” [ακούς εκεί…], και “υγειονομική βόμβα”, για πληθυσμούς που είναι απλώς …ευάλωττοι.
Το ότι η κοινωνία των “ρομά” δεν ήταν επαρκώς ενημερωμένη για την διάδοση του ιού και την επικινδυνότητά του, με αποτέλεσμα να βρεθούν εκτεθειμένοι [τα ανωτέρω δια στόματος προέδρου Ομοσπονδίας “Ρομά” Θεσσαλίας Νίκου Παϊτέρη] είναι κάτι που πρέπει να το χρεωθεί το κράτος, αλλά και …εμείς, η μη κλειστή κοινωνία, ως υπαίτιοι. Και εν πάση περιπτώσει, οι μόνοι που δεν έχουν ευθύνη γι’ αυτό είναι οι ίδιοι οι “ρομά”, οι οποίοι κατάφεραν, υπό συνθήκες 24/7 “ενημερωτικής” παράκρουσης των μίντια, να μείνουν ανενημέρωτοι.
Αλλά αν όντως είναι, από που ήξεραν τον Τσιόδρα, και τον υποδεχτήκαν με αλαλαγμούς χαράς;
Η ανακοίνωση του εν λόγω “να μη γίνονται οι ρομά στόχος μίσους στα πλαίσια της πανδημίας”, μπορεί να γίνει ανεκτή, ως ειπωμένη από άνθρωπο που τρέχει να προλάβει τα χειρότερα.
Αλλά το ευκαιριακό tweet της πρώτης κυρίας Προέδρου στην ιστορία, επιβεβαιώνει κάτι που εξ αρχής γνωρίζαμε: είναι στο πρόσωπό της που σηματοδοτείται αυτό το αηδιαστικό υπερκομματικό consensus, με βάση οικολογικές ευαισθησίες, νέους πατριωτισμούς, open borders και φυσικά το σεβασμό σε “πολίτες” από τις προδιαγραφές των οποίων o σεβασμός στον νόμο και την τάξη απουσιάζει.
Δεν είναι απαραίτητο να θεωρεί κανείς “έλειμμα” αυτή την απουσία, ή να μιλά …εξ ονόματος του νόμου και της τάξης, για να επισημάνει το γελοίον της υποθέσεως.