Δουλειά του δημοσιογράφου, ως γνωστόν, δεν είναι να ενημερώνει. Είναι να “συγκλονίζει”. Πέρα απ’ τους άμεσους σκοπούς που κάτι τέτοιο υπηρετεί [έκκριση αδρεναλίνης – ντοπάρισμα – εθισμός, “νούμερα τηλεθέασης”, διαφημίσεις] ο “συγκλονισμός” γίνεται μια υπόθεση ιδιότυπης ρουτίνας, με ζητούμενο την περιέλευση του θεατή σε κατάσταση αφασικής απάθειας. Και, συνακόλουθα, την εξαφάνιση κάθε διάθεσής του για κριτική ή, θου Κύριε, αντίσταση.
Το ότι, ακόμα και σήμερα, κόσμος πολύς δεν έχει αντιληφθεί τα παραπάνω, αποτελεί θρίαμβο της επιχείρησης “ενημέρωση”.
Επί του προκειμένου, έχουμε δυο δεδομένα: πρώτον, την πυροδότηση του ετεροχρονισμένου οργίου καταγγελιών σεξουαλικών επιθέσεων και γενικώς κακοποιήσεων …τη στιγμή ακριβώς [Ιανουάριος] της έναρξης του εμβολιασμού και της εκβιαστικής επίτασης των lockdown : το γελοίον της υποθέσεως δεν εμποδίζει την αποπροσανατολιστική λειτουργία του.
Δεύτερον, την χιονοστιβάδα αιτήσεων για αποζημιώσεις που αναμένεται να ξεσπάσει κάποια στιγμή, γι’ αυτό που γίνεται στα εμβολιαστικά κέντρα αυτή την περίοδο. Δεν μιλάω για τις τελευταίες μέρες, αν και η ίδια η σύμπτωση του …δεύτερου κύματος καταγγελιών για κακοποιήσεις με την έξαρση του …πρώτου κύματος καταγγελιών για θανάτους / παρενέργειες, αποτελεί ήδη στοιχείο ενδιαφέροντος.
Μιλάω, πιθανολογώντας και απευχόμενος το σενάριο, για τις στρατιές των συγγενών θυμάτων του μέλλοντος, και για τα ίδια τα θύματα περιέργων μεταλλάξεων του DNA, οι οποίες …θέλουν το χρόνο τους για να εκδηλωθούν.
Εν όψει ενός τέτοιων διαστάσεων σκανδάλου, αυτό που απαιτείται δεν είναι ένας απλός αποπροσανατολισμός. Είναι η εφαρμογή, full force, της μιθριδατικής μεθόδου: το πέρασμα μιας κουλτούρας καταγγελιών στη ρουτίνα της καθημερινότητας, με τελικό ζητούμενο την εξαφάνιση του επιμέρους μέσα στην αφασία του συνόλου.