Αξίζει να ενημερώνεσαι από κανάλια τύπου Σκάι μια στις τόσες, αν μη τι άλλο για να βλέπεις τα ξινισμένα μούτρα “δημοσιογράφων” τύπου Μιχάλη Ιγνατίου, καθώς ανακοινώνουν το ξεκίνημα της διαδικασίας ειρήνευσης στην Ουκρανία – το πράγμα θεωρείτα λήξαν, μετά από τηλεφωνική επικοινωνία Trump με Putin. Δια ζώσης συνομλίες ξεκινούν σύντομα επί σαουδαραβικού εδάφους – άνευ Zelensky κατ’ αρχήν, ο οποίος θα συμμετάσχει αργότερα.
Πέρα απ’ τους υποδυόμενους τους δημοσιογράφους (έναντι αδράς αμοιβής) στην ελληνική TV, οι οποίοι μπερδεύοντες τα μπούτια με τα χέρια τους στριμώχνουν την “προσμονή για το μείζον γεγονός” και το …”ωραίο τους” για τον Trump στην ίδια πρόταση, έχουμε την κουστωδία των Democrats και των εκπαραθυρωμένων σύμβουλων απ’ την πρώτη θητεία του : ο πλέον ανεκδιήγητος, John Bolton, θα αναφερθεί σε “άνευ όρων παράδοση” του Αμερικανού στο Ρώσο προεδρο….
Το βίντεο με τη συνέντευξή του στο CNN έχει ενδιαφέρον, καθώς αποκαλύπτει ανάγλυφο τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων που πολέμησαν με λύσσα, και εξακολουθούν να πολεμούν τον Trump.
Δίπλα στο Bolton (ένα είδος παρωδίας Παραμυθά – Πιλάβιου) αίσθηση προκαλεί η παρουσία της …literally ερπετώδους hostess.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Σε περίπτωση που ο Τραμπ δεν πάρει τίποτε – σημαντικό τουλάχιστον – ως αντάλλαγμα, τότε ο “Παραμυθάς” έχει απόλυτο δίκιο. Θα δείξει στο μέλλον. Η εξωτερική περιγραφή των γεγονότων εκ μέρους του δεν έχει πάντως κάτι το εξόφθαλμα εσφαλμένο. Από κει και πέρα η αξιολόγηση των γεγονότων είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα προοπτικής. Άλλοι το λένε δοσοληψία/πραγματισμό και άλλοι προδοσία/δειλία. Κάτι αντίστοιχο υπήρξε mutatis mutandis η αναγνώριση του διεθνώς χρησιμοποιούμενου για τα Σκόπια ονόματος “Μακεδονία” εκ μέρους της κυβέρνησης του Σύριζα.
Ο Trump έχει λαμβάνειν “σπάνιες γαίες” αξίας 500 δισ. από την Ουκρανία.
Από κει και πέρα, δε βλέπω σχέση μεταξύ συνθήκης των Πρεσπών, όπου ο ισχυρός έκανε το χατίρι του γελοίου και ανίσχυρου, λες και τον πίεσαν γι’ αυτό, κι αυτής εδώ, όπως τουλάχιστον διαφαίνεται. Ηττημένη κατά κράτος είναι η Ουκρανία. Για να ανατραπεί το αποτέλεσμα πρέπει οι Αμερικανοί να μπουν στη μάχη, πράγμα το οποίο σε πείσμα του Παραμυθά και των υπόλοιπων του θίασου δεν το θέλει ο κόσμος. Άσε που το αποτέλεσμα δεν ανατρεπέται γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχει και πολύ απ’ αυτό που κάποτε ήταν “η Ουκρανία”. Κάπου εδώ να θυμηθούμε το συμβόλαιο που η Blackrock (τύποις αμερικάνικη, Larry Fink – φίλος Trump) υπέγραψε πρόπερσι για την ανοικοδόμησή της. Υποθέτω ότι για τους δικούς τους λόγους κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα για τις μπουλντόζες.
Επί της ουσίας εξακολουθώ να πιστεύω αυτό που πίστευα εξ αρχής, ότι ο Βλαδίμηρος δεν είχε επιλογή, κι ότι η ευθύνη βαραίνει λιγότερο αυτόν και περισσότερο τους καραγκιόζηδες του ΝΑΤΟ.
Οι απόψεις μου για το ζήτημα είναι γνωστές και πάγιες από την πρώτη στιγμή και δεν μπαίνω στον κόπο να τις επαναλάβω. Προφανώς δεν γινόταν διαφορετικά και προφανώς οι Αμερικανοί έχασαν τον πόλεμο. Καλά κάνει ο Τραμπ και το αναγνωρίζει, σίγουρα όμως η στάση του θα ήταν διαφορετική αν διαπραγματευόταν από θέση πραγματικής ισχύος. Ακόμα περισσότερο χάσαμε βέβαια εμείς ως Ευρωπαίοι. Αν συνεχίσουμε όμως τη μαλακία θα χάσουμε πολύ περισσότερο.
Φαντάζομαι βέβαια ότι τύποι σαν τον Μπόλτον θα βλέπουν τη στάση του Τραμπ απέναντι στη Ρωσία περίπου όπως πολλοί δικοί μας βλέπουν τη στάση του Μητσοτάκη απέναντι στην Τουρκία.
Προσωπικά πάντως δεν ενδιαφέρομαι για το πώς βλέπουν το θέμα οι Αμερικανοί. Για μας τους Έλληνες ευρωραγιάδες ο τερματισμός των εχθροπραξιών θα προσέφερε ίσως μια μικρή ανάσα στον οικονομικό τομέα – δεν αποκλείεται όμως και το αντίθετο – ενώ από την άλλη θα νομιμοποιούσε για πρώτη φορά μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο το δίκαιο του ισχυρότερου στην Ευρώπη. Και δεν είμαστε ακριβώς.. ο ισχυρότερος😐
Σε πρακτικό επίπεδο αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει δεν είναι άλλο από την άρση των οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, μπας και δούμε λίγη άσπρη μέρα στο θέμα του πληθωρισμού και της ανταγωνιστικότητας. Αν οι Αμερικανοί επιτρέψουν ή επιβάλλουν μια τέτοια εξέλιξη – γιατί από αυτούς εξαρτάται, δεδομένου ότι αυτοί κυρίως κερδίζουν από το εμπάργκο – θα πρόκειται για μια ολοκληρωτική εκ πρώτης όψεως υποχώρησή τους μπροστά στη Ρωσία, η οποία ομολογουμένως μοιάζει απίθανη. Από την άλλη βέβαια σε τέτοιο επίπεδο ποτέ δεν ξέρεις τι συμφωνίες παίζονται κάτω από το τραπέζι.
Ως προς το εμπάργκο στη Ρωσία : Στο πλαίσιο της μεγάλης εικόνας το ζητούμενο για τον Trump είναι ο προσεταιρισμός της Ρωσίας σε βάθος χρόνου εναντίον της Κίνας.
Δεν αντέχω στον πειρασμό, ελπίζoντας να μην κουράζω, να επαναλάβω αποσπάσματα κειμένου μου δημοσιευμένου εδώ το ’19 με τίτλο NIXON IN CHINA – INVERSION, συνοδευόμενου από απόσπασμα της όπερας του John Adams.
Αφορμή ήταν η τότε εισβολή των Τουρκαλάδων στη Συρία. Νομίζω ότι η (ερασιτεχνική/αυτοσχεδιαστική όπως πάντα) ανάλυση αφορά σ’ ένα βαθμό και τα σημερινά τεκταινόμενα:
Σύμφωνα με αναλύσεις ελληνικών media περί την έκβαση της εισβολής στη Συρία, κερδισμένοι της υποθέσεως είναι οι Ρώσοι, χαμένοι οι Αμερικάνοι. Άλλα σενάρια μιλούν περί …θριαμβευτή Ερντογάν, που έπαιξε Αμερικανούς και Ρώσους τον ένα εναντίον του άλλου, παίρνοντας όλα όσα ήθελε… Στην πραγματικότητα, ο μόνος στόχος που πέτυχε ο δικτάτωρ ήταν η απομάκρυνση του κινδύνου μιας αυτόνομης κουρδικής περιοχής εντός του Συριακού εδάφους. Με την ανοησία να ξεδιπλώνεται ανεξέλεγκτη, τα ελληνικά φερέφωνα των “δημοκρατικών” αντίστοιχών τους, μιλούν για ήττα του Τραμπ, προδοσία των συμμάχων του, Κούρδων, και προδοσία των συμφερόντων των ίδιων των ΗΠΑ: από τη μία ο πρόεδρος “έβλαψε σοβαρά το γόητρο της χώρας, κάνοντας δύσκολο για τους συμμάχους το να την ξαναεμπιστευτούν” [οι δημοσιογράφοι εν χορώ]. Απ’ την άλλη “χάρισε τη Μέση Ανατολή στον Πούτιν, σε τιμή ευκαιρίας ” [ο Ιγνατίου]. Η πιθανότητα συνεννόησης Αμερικής-Ρωσίας, εξετάζεται ως παρεμπίπτουσα, και αποκλειστικά στο πλαίσιο του Russian Collusion, σενάριου που ήθελε τον Τραμπ …υπηρέτη ρωσικών συμφερόντων. To τελευταίο έχει αποσυρθεί από 6μήνου απ’ την κυκλοφορία, αλλά, για τους Έλληνες σχολιαστές βρίσκεται ακόμα εν εξελίξει: “δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει εκεί πέρα, μην ξεχνάμε ότι …η υπόθεση ερευνάται από το FBI” ολοκληρώνει την ανάλυσή του ο φωστήρας του Σκάι.
Τέτοιου είδους πράγματα ακούγονται στα πάνελ, διανθισμένα με ειλικρινείς απορίες του τύπου “πώς είναι δυνατόν ο Ερντογάν που εισέβαλε στην Συρία να εμφανίζεται ως εγγυητής της εδαφικής ακεραιότητάς της;”. Λες και η Τουρκία λειτουργεί σαν κάτι άλλο από μαφιόζος της γειτονιάς, που όταν πουλάει προστασία στο μαγαζάτορα, εννοεί προστασία από …τον εαυτό του.
Όπως το κάθε καιρικό φαινόμενο, συνηθισμένο ή μη, βαφτίζεται ασυνήθιστο και αποδίδεται στο …Climate Change, έτσι η και οποιαδήποτε ενέργεια του Τραμπ …σημαίνει κάτι αρνητικό και καταγέλαστο για εκείνον.
Δυο σύμμαχοί σου πολεμούν. Αποφασίζεις να τηρήσεις ουδετερότητα, ευνοϊκή για τον ένα – “τυχαίνει” αυτός να είναι ο Νο 1 συμμαχός σου στην περιοχή. Προς τι η κατακραυγή περί “προδοσίας”; Πόσο δε μάλλον, όταν το προεκλογικό αφήγημα που πουλάς στο εσωτερικό αφορά στο κλείσιμο μιας πληγής που άνοιξε ο προκάτοχός σου [ο Ομπάμα είχε στείλει κατ’ αρχήν στρατό στη Συρία]. Ως προς τους Κούρδους, που κατά Τραμπ “δεν είναι ακριβώς άγγελοι” …, δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω, σε σφαγές Αρμενίων κτλ. κτλ.. Ας μείνουμε στο σήμερα: που ακριβώς ήταν η συμπαράσταση των απανταχού Κούρδων στους ομοεθνείς τους;
“Το μυστικό”, λέει ο Σουν Τζου, “έγκειται στο να μπερδεύεις τον εχθρό, ώστε να μη μαντεύει τις προθέσεις σου”… Πέρα απ’ αυτό, εντυπωσιακό δεν είναι, μια κοινωνία που σλόγκαν της είναι το “think outside the box” να κατηγορεί σύσσωμη τον Τραμπ για μη προβλεψιμότητα και ανορθόδοξες κινήσεις;
Παρεμπιπτόντως, και ως εναλλακτική εξήγηση για αυτές: Το ακραία ευνοϊκό προς τους Κούρδους Ισραήλ, βιώνει περίοδο πολιτικής αστάθειας… Να είναι άραγε αυτός ο μόνος λόγος της εκπληκτικής σιωπής, μιας φωνής που είναι για τον πρόεδρο, εξ αρχής, his master’s voice;
Όσοι μιλούν περί του Πούτιν – κυρίαρχου του παιχνιδιού, “ξεχνούν” ότι ο άνθρωπος απλώς δεν είναι σε θέση να είναι κυρίαρχος σε κανένα παιχνίδι. Η μόνη επιλογή που διαθέτει είναι το …ποιού υποτακτικός θα γίνει, των ΗΠΑ ή της Κίνας. Προς το παρόν “δέχεται” το ρόλο του μικρότερου εταίρου της δεύτερης, με την προοπτική μιας συμμαχίας εναντίον των πρώτων. Με δεδομένα εντούτοις 1. ότι στρατηγικός στόχος της Κίνας, σε πείσμα όσων πασιφιστικών / οικονομοκετρικών διακηρύσσει, δεν είναι άλλος από το …world domination, και 2. της κινεζικής ιστορίας των δυο τελευταίων αιώνων [=ασφαλές τεκμήριο αβυσσαλέων απωθημένων και μοχθηρής εκδικητικότητας], πόσο ασφαλής μπορεί να αισθάνεται κανείς, όντως αδύναμος εταίρος της;
Και γιατί το “δώρο” του Ντόναλντ στον Βλαδίμηρο, να μην είναι κάτι αντίστοιχο της κίνησης Νίξον προς τον Μάο Τσε Τουνγκ, το 1972; Σκοπός τότε ήταν η ισχυροποίηση της Κίνας και η χρησιμοποίησή της εναντίον του αντίπαλου δέους, της ΕΣΣΔ… Σήμερα απλώς, οι όροι του παιχνιδιού είναι αντεστραμμένοι.
Μα η απειλητική (για τους αμερικάνους that is, εμείς χεστήκαμε) άνοδος της Κίνας οφείλεται στις ενέργειες του Νίξον. Στην καλύτερη περίπτωση το ίδιο ακριβώς θα πετύχει και ο Τραμπ με τη Ρωσία.
Η απειλητική (για όλους μας) άνοδος της Κίνας οφείλεται αφενός στις ενέργειες του Νίξον, με μέντορα αυτού τον Κίσινγκερ (ο οποίος από τα early ’70s μέχρι το θάνατό του επισκέφθηκε την Κίνα ούτε θυμάμαι πόσες δεκάδες φορές) και αφετέρου, αργότερα, στις ενέργειες του WEF, με μέντορα του Santa-Klaus ξανά τον Κίσινγκερ.
Με τη σχέση αιτίου – αιτιατού που επισημαίνεις εννοείται ότι συμφωνώ. Αλλά “στο δια ταύτα” τι έπρεπε / πρέπει να γίνει; Τί άλλο, κατά την άποψή μου, μια και πρόκειται για παιχνίδι εν αενάω εξελίξει, απ’ το να ενισχύεις κάθε φορά τον αδύναμο πόλο του “τριπόλου” εναντίον του βασικού αντιπάλου. Και φτου κι απ’ την αρχή.
Ο αδύναμος πόλος του “τριπόλου” δεν είναι η Ρωσία. Είναι η Αμερική. Βασικά δεν πρόκειται καν για τρίπολο. Η Ρωσία και η Κίνα – στις οποίες προστίθενται όλο και περισσότεροι – αποτελούν αρραγές μέτωπο που στηρίζεται στην αμοιβαιότητα συμφερόντων. Σιγά μην εγκαταλείψει ένα τέρας ψυχρού ορθολογισμού όπως ο Βλαδίμηρος ένα τέρας ήρεμης αξιοπιστίας σαν τον Xi για χάρη των εφήμερων υποσχέσεων του Τραμπ. Κανείς εξάλλου δεν εμπιστεύεται τους προδότες. Αφού πρόδωσε συμμάχους δεκαετιών, μπορεί να προδώσει οποιονδήποτε. Με την εξαίρεση πιθανόν του Ισραήλ. Good luck with that!
Τι να πω, ο χρόνος θα δείξει, και δε θα εκπλαγώ καθόλου αν έχεις δίκιο, δε θεωρώ τον εαυτό μου “μετά Μάζην προφήτη” ούτως ή άλλως. 🙂
Επιμένω πάντως προς το παρόν στην άποψή μου : “φοβού τους σχιστομάτηδες”.
Και ο Βλαδίμηρος, ως τέρας ορθολογισμού όντως, επίσης τους φοβάται.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως (αυτό που εννούσα είναι ότι) ο αδύναμος πόλος του τριπόλου από την οπτική γωνία της Αμερικής, είναι η Ρωσία.
Ως προς το δίκαιο του ισχυροτέρου : συμφωνώ, με τη διαφορά ότι αυτό, ανεξαρτήτως επιμέρους εξελίξεων, δείχνει να καθιερώνεται ως νέο modus operandi. Αλλά ακόμα και στο πλαίσιο αυτό, ακόμα και εμείς, κάτι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε απ’ όσα κάνει η Κουλοκυβέρνηση, καθότι αυτή δεν κάνει τίποτα.
Πχ. με τους περίφημους “Meteor”, που θα πάρει τελικά και η Τουρκία και έχεις διάφορους να φωνασκούν περί προδοσίας των Γάλλων : πρώτον δεν είναι μόνο οι Γάλλοι, υπάρχει ένα είδος consortium στο οποίο συμμετέχουν Ισπανοί, Ιταλοί, Γερμανοί, κάποιοι άλλοι που δε θυμάμαι και, κυρίως, οι κλασικοί υποστηρικτές των Τούρκων, Άγγλοι οι οποίοι τους παρέχουν τα φοβερά “Eurofighter”.
Δεύτερον, ουδείς από τους “Έλληνες διαπραγματευτές” σκέφτηκε στο πλαίσιο της αγοράς των περίφημων “Rafal” εξοπλισμένων με “Meteor” να ζητήσει να εισαχθεί μια ρήτρα περί μη πώλησής των τελευταίων στους κωλότουρκους, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Και περίμεναν, αφου πρώτα έγινε η στραβή, να πάνε ύστερα στη Γαλλία και να παρακαλάνε να μη δοθούν σ’ αυτούς. Δηλαδή : και την πρωταρχική μαλακία κάνουν, και στη συνέχεα χωρίς να έχουν κάτι να κερδίσουν γίνονται δυσάρεστοι δίνοντας “επιχείρημα” στον εχθρό.
Θέλω να πω, οι τύποι είναι παντός καιρού ηλίθιοι – η ηλιθιότητά τους είναι μεγαλύτερη και απ’ αυτή που δείχνουν οι φάτσες τους.
Στα πλαίσια της γενικότερης αδιαφορίας μου για την εγχώρια πολιτική σκηνή δεν έχω παρακολουθήσει ενδελεχώς – έως και καθόλου – την προαναφερθείσα υπόθεση. Εκ πρώτης όψεως δεν βλέπω κάποια διαφοροποίηση από τη διαχρονική στάση των εμπόρων όπλων που υποδαυλίζουν την εχθρότητα και τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό προκειμένου να βγάλουν τα.. προς το ζην.
Για μένα το “υπαρξιακό” στρατηγικό μειονέκτημα της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία συνίσταται στο γεγονός ότι εκ των πραγμάτων οι στόχοι της Ελλάδας είναι αμυντικοί, ενώ της Τουρκίας είναι δυνητικά επιθετικοί. Δεν αναφέρομαι φυσικά στο θέμα της υφαλοκρηπίδας, αλλά στο hard fact ότι δεν υπάρχει σπιθαμή της Τουρκίας που θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε, να κατακτήσουμε και να κρατήσουμε, τη στιγμή που το αντίθετο δεν ισχύει.
Και ο Κονδύλης ακόμα το μόνο που σκέφτηκε για να δικαιολογήσει τη “θεωρία του πρώτου πλήγματος” ήταν η κατάληψη εδαφών της Ανατολικής Θράκης ως διαπραγματευτικό χαρτί για την επιστροφή νησιών που οι Τούρκοι θα κατελάμβαναν ακριβώς επειδή εμείς ξεκινήσαμε τον πόλεμο. Μια τρύπα δηλαδή στο νερό.
Η θεωρία του πρώτου πλήγματος (ασχέτως επιπέδου εκτίμησης στον ΠΚ) είναι ούτως ή άλλως στον αέρα, καθώς προϋποθέτει την καταστροφή “με τη μια” ζωτικών υποδομών του αντίπαλου, πράγμα το οποίο είναι σφόδρα αμφίβολο αν μπορεί να επιτευχθεί. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, που είναι και η πιθανότερη, με το που καταφέρνουμε το πρώτο πλήγμα, οι Τουρκαλάδες μας πάνε πίπα-κώλο, no doubt about it. Και έχοντας το “δίκιο” με το μέρος τους.
Δεν έπαυε ούτε παύει να αποτελεί μια επιτέλους ενδιαφέρουσα προσέγγιση / τρόπο σκέψης εναλλακτικό στο διαχρονικό ραγιαδισμό των “ελληνικών κυβερνήσεων” και τη γλοιώδη, ευρέως διαδεδομένη αντίληψη περί Τούρκων “φίλων”.
Όντως υπάρχουν κοινά στοιχεία στις “σχέσεις” Μπόλτον – Τραμπ και “υπερπατριωτών” – Μητσοτάκη. Αλλά είναι επιφανειακά κατά την άποψη μου : ο Μπόλτον είναι ένα είδος παρωχημένου ιέρακος – δέσμιου του δόγματος Μπρεζίνσκι, το ψυχολογικό υπόβαθρο των δηλώσεων του οποίου είναι ούτως ή άλλως, χολή προς το αφεντικό για την απόλυσή του.
On the other hand, οι άνθρωποι που βλέπουν το Μητσοτάκη ως γιουσουφάκι του Ερντογάν, βλέπουν απλώς την πραγματικότητα.
Ο Ερτνογάν θα βγάζει αφρούς. Μία η δήλωση ότι η Πόλη θα ονομαστεί Κωνσταντινούπολη, τώρα τα νέα ότι ο Τράμπ συνομίλησε με τον Πούτιν και το ουδέτερο έδαφος θα είναι η Σαουδική Αραβία!!
Αν δε βάλουμε και την επιθυμία του Τραμπ για την Παλαιστίνη που θέλει να γίνει resort ,τότε δεν ξέρω εάν θα αποφύγει το μοιραίο ο μπάρμπα Έρντο.
Ειδικά στο τελευταίο σενάριο, οι ΗΠΑ θα έχουν πρόσβαση στην ΑΟΖ της Κύπρου κάτι που σίγουρα θα οδηγήσει σε πλήρη έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.
Προς το παρόν πάντως οι Σελτζούκοι κάνουν ανενόχλητοι τις παρενοχλήσεις τους – τις προάλλες και βόρεια της Κρήτης.
Ναι όντως δρουν ανενόχλητοι γιατί τόσα χρόνια οι ένοπλες δυνάμεις είναι παρακλάδι των κομμάτων και όποιος πει την αλήθεια περί εξοπλισμών και αμυντικής βιομηχανίας στην καλύτερη περίπτωση θα λάβει κάποια μετάθεση σε ακριτική περιοχή ή θα συνταξιοδοτηθεί πρόωρα στις κρίσεις.
Καλά περί Ενόπλων Δυνάμεων ούτε λόγος. Επί Τεχνικών Εκδόσεων, το γραφείο του ΗΧΟΥ ήταν δίπλα σ’ εκείνο της Πτήσης. Και αυτά που έχω ακούσει κατά καιρούς σε συζητήσεις με τον Φαίδωνα Καραϊωσηφίδη και άλλους του “αδελφού περιοδικού” ήταν για να χάνεις τον ύπνο σου τα βράδυα.
Θα σου πω ένα περιστατικό που συνέβει σε έναν γνωστό μου και φίλο που δούλεψε στην Πτήση για κάποιο διάστημα επί Τ.Ε.
Τον κάλεσανε λόγω των γνώσεών του από το πανεπιστήμιο της Πάτρας για να κάνει κάποιες μελέτες πάνω σε ένα drone που έλεγαν να σχεδιάσουν και ο καθηγητής που έχει την έδρα στο τμήμα δεν έχει καμία εμπειρία πάνω σε αεροπορικές κατασκευές και του είπε επι λέξη ότι είναι άσχετος από αυτά!!
Όποιος δεν έχει γεννηθεί στην Καπερναούμ, ξέρει τη διαδικασία βάσει της οποίας καταλαμβάνονται οι πανεπιστημιακές έδρες, κατά συντριπτική πλειονότητα τουλάχιστον. Αλλά το ίδιο συμβαίνει σε όλους τους τομείς, με τον “πολιτισμό” πρώτο και καλύτερο – ο οποίος είναι υποτίθεται και εξαγώγιμο προϊόν της χώρας.
Μιας και ανέφερες το Μάζη πάντως, από κει που έσπαγα πλάκα μαζί του, τελευταία έχει γίνει painful to watch. Ο εξυπνότερος από την άλλη μου προκαλεί αναγούλα.
Για κάποιο λόγο έχω μέρες να παρακολουθήσω ανάλυση των δυο. Ως προς την αναγούλα συμφωνώ – ανάμεικτη με οίκτο. Αυτά μου είχε προκαλέσει την τελευταία φορά που τον άκουσα ο χαϊσκορίστας του IQ, με την ενθρόνιση Τραμπάκουλα, όπου …όλα καλά, business as usual, λες και τα λέγαμε και πριν, “ανέλυε” τα μεγαλόπνοα σχέδια του νέου προέδρου, τα οποία δυσκολεύνται κάποιοι να κατανοήσουν επηρεασμένοι απ’ τον “τρόπο του”.
Bottom line, αυτό το οποίο επιθυμεί και στο οποίο αρκείται ο “πολίτης”, ζώντας την τηλεορασοποιημένη ζωή του, είναι ένα ατέλειωτο “μπλαμπλα” στο οποίο να συμμετέχει και ο ίδιος. Μέσω αυτού δημιουργείται η ψευδαίσθηση συμμετοχής σε ένα γίγνεσθαι, οι αληθινοί διαμορφωτές του οποίου σε αγνοούν τελείως, χρησιμοποιώντας σε ως data. Απ’ τον κανόνα φυσικά δεν εξαιρώ τον εαυτό μου στο ελάχιστο.
Άντε να δεχτούμε ότι υπάρχει μια διακύμανση στο επίπεδο “φιλοτιμίας” με την οποία ασχολείται έκαστος με τα ζητήματα, η οποία “φιλοτιμία” μπορεί να επηρεάσει προς κάποια θετική κατεύθυνση. Δεν είναι ευκαταφρόνητο αυτό, αλλά έως εκεί.
Βασικά η μόνη δυνατότητα επηρεασμού των πραγμάτων – προς το χειρότερο εννοείται – για τους κοινούς θνητούς είναι ως μέλη του ανεγκέφαλου διαδικτυακού όχλου. Και δυστυχώς δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη.
https://www.news247.gr/kosmos/telesigrafo-vans-sti-rosia-gia-tin-oukrania-simfonia-i-sinepeies/
Η φωνή των επιτελείων?
Διαβλέπω τη στιγμή, τη βλέπω να έρχεται, που όλο αυτό το πανηγύρι θα κουράσει / αηδιάσει και τον τελευταίο άνθρωπο.
Πάντως ακόμα και τα αλλοπρόσαλλα ήξεις αφήξεις του Τραμπ και των περί αυτόν είναι “χαριτωμένα” μπροστά στη βαθειά, σκληροπυρηνική ανωμαλία των επιτελών του ΝΑΤΟ.
Δεν το συζητάμε. Οι “άνθρωποι” αυτοί προσβλέπουν στον Τρίτο Παγκόσμιο για τη “σωτηρία” τους. Ο “καημένος” ο Τραμπ κάνει απλά ό, τι μπορεί για να τον αποτρέψει. But his best is not enough.