Σε μια πλήρως μπουρδελοποιημένη πολιτική σκηνή, με “συμφωνίες κυρίων” ως προς τα βασικά [=την καταστροφή της χώρας], και αγορασμένα μίντια που επικαλούνται σαν λαϊκή ετυμηγορία τα κοάσματα του Twitter, γιατί να μη ψηφίσεις τελικά …Μπογδάνο – Λατινοπούλου;
Τα κυβικά των Ιταλών “ομοίων τους” δεν τα διαθέτουν. Αλλά μήπως και θα αφηνόταν το πεδίο ελεύθερο εδώ για φυσιογνωμίες τύπου Σαλβίνι και Μελόνι;
Σε σύγκριση με τους δυο πρώην εταίρους του Μπογδάνου, Τζήμερο – Κρανιδιώτη [δηλώνουν ότι θα συνεργαστούν με τη Νέα Δημοκρατία] καλύτερη είναι η [διαγραφείσα από αυτήν] Λατινοπούλου. Το πρόβλημα με τον ανεξάρτητο βουλευτή είναι ότι δείχνει παγιδευμένος στο χαβαλεδιάρικο στιλάκι με το οποίο αυτοσυστήθηκε στο ελληνικό κοινό : κάθε άλλο παρά πείθει ότι εννοεί όλα όσα λέει και κάνει.
Αν ήξερα ένα επικοινωνιολόγο άξιο του τίτλου του, θα του τον συνιστούσα.
Συμφωνώ απόλυτα με τις ευστοχότατες παρατηρήσεις. Έξυπνα και συμπαθητικά παιδιά μου φαίνονται και οι δύο παρά τις κατά καιρούς μαλακίες τους. Απλώς αδυνατώ να τους φανταστώ real time στον.. λάκκο με τα φίδια. Παρεμπιπτόντως η φράση “δεν το εννοεί πραγματικά” ισχύει στον α’ ή β’ βαθμό για όλους ανεξαιρέτως τους εκπροσώπους της “νέας (άκρο) δεξιάς” και τα σχετικά. Συντηρητισμός με την κυριολεκτική σημασία του όρου δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή, γιατί στο σημείο που έχουμε φτάσει δεν μπορεί να υπάρξει συντηρητισμός.
Ακριβώς έτσι. “Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω”, που έλεγε και ο αρχετυπικός καρα-κωλόγερος. Οπότε επιστρέφω σε ένα από τα σκλογκανάκια μου [φράσεις πασπαρτού] εποχής ΗΧΟΥ – 4Τ : το πράγμα έχει χοντρύνει τόσο πολύ, που δεν μπορείς πλέον να το πεις με το όνομά του.
Στην περίπτωσή μας εδώ, είναι αδύνατο να διεκδικήσεις ψήφο λέγοντας : “εγώ δεν υπήρξα ποτέ φανατικός του ‘Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια’. Αλλά είναι το μόνο που έχουμε ως στοιχειώδη κανονικότητα, απέναντι στο ξεσαλωμένο Τίποτα που έρχεται”.
Έτσι και πεις αυτά, θα πάρεις απ’ τα τρία το μακρύτερο. Enter μη πειστικός “συντηρητικός” Μπογδάνος, αντίπαλο δέος των Ούγκανων του χώρου.
Τούτων δοθέντων, ακόμα και αυτά τα τελευταία τα προτιμώ από τους liberals. Το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” του Παπαδόπουλου είχε, δίπλα σε όλα τ’ άλλα, και ένα είδος …παρρησίας, ανάληψης ευθύνης. Εδώ έχεις να κάνεις με τρελαμένα πουστάκια, τα οποία σε πατάνε με τη μπότα στη μούρη εν ονόματι της πονοψυχίας τους.
Ίσως,έτσι κι αλλιώς,η”πρόοδος” που προτείνουν οι “προοδευτικοί”(συμπλέοντας “υποβρυχίως” με την “μαύρη συντήρηση”)να είναι,απλά, αυτή της αντικατάστασης του “φοίνικα” με μια-high tech-“κότα”.Εμείς ως “κότες”, τα κύτταρα μας ως “αυγά” και οι-πάσης φύσεως- “ειδικοί” ώς “κόκορες”,οπότε και το οποιασδήποτε μορφής “μπαχαλάκι” κι αν προκαλέσουν τα “περιστεράκια” εντός του “κοτετσιού” είναι,μάλλον,καλοδεχούμενο😈…