Από τη μια ελπίζεις ο “πόλεμος” που μαίνεται στο διαδίκτυο να αποτελεί εκτονωτική διαδικασία και όχι “προοίμιο” αληθινού πολέμου – μετά το tweet στα ελληνικά του κυρίου Ερντογάν, το λόγο έχουν οι virtual Τουρκοφάγοι.
Από την άλλη, ξεχνώντας τα πασιφιστικά οράματα με τα οποία έχουν γαλουχηθεί γενιές νεοελλήνων, μπαίνεις σε αναρωτήσεις :
Υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη που θα ανεχόταν, σε πλαίσιο συσχετισμού δυνάμεων όπως το υπάρχον, τις προσβολές που ανεχόμαστε εμείς;
Υπάρχει περίπτωση να κοπεί ο βήχας των “Τουρκόχοιρων”, αν κάποια στιγμή δεν πούμε “έως εδώ”, εμπράκτως;
Το βασικότερο : υπάρχει περίπτωση, αν δεν κοπεί ο βήχας, να μην αισθανθούν …υποχρεωμένοι να περάσουν σε άλλο επίπεδο;
Να υποθέσει κανείς ότι, σε τέτοια περίπτωση, τα κυβερνητικά ανδρείκελα αναμένουν βοήθεια από “εταίρους” και “συμμάχους”;
Αντιγράφω απόσπασμα από άρθρο του καθηγητή Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών, Κώστα Γρίβα, δημοσιευμένο στο SLpress.
Πίσω απ’ τις λέξεις ενδιαφέρον έχει το κοντράστ των διαθέσεων : ο συγγραφέας δείχνει να προκρίνει τη θεωρία του “πρώτου πλήγματος” [Κονδύλης]. Από την άλλη, η πείρα του από ανθρώπους και καταστάσεις, συνεπάγεται τη συνειδητοποίηση της απιθανότητας της επιλογής. Αυτή, μειώνει το σθένος με το οποίο αναφέρεται στο δέον γενέσθαι, και μαζί, σ’ ένα βαθμό, την πειθώ ενός κειμένου το οποίο πρέπει να διαβαστεί.
Προσωπικά έχω την αίσθηση ότι τα περιθώρια στενεύουν : οι Τούρκοι μιλούν πλέον για ενίσχυση του εξοπλισμού των νησιών, από μια Ελλάδα που είναι έτοιμη να τους επιτεθεί. Πράγμα που δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι ετοιμάζονται να επιτεθούν οι ίδιοι.
Ουσιαστικά [η Τουρκία] προσπαθεί να επιβάλει μια γεωπολιτική πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία ολόκληρη η νησιωτική Ελλάδα στο Αιγαίο δεν υφίσταται. Και όταν μια χώρα δεν έχει δικαίωμα να ασκεί κυριαρχία σε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της επικράτειάς της, ακυρώνεται γενικότερα ως χώρα. Με άλλα λόγια, η Τουρκία έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία “εξαφάνισης” της Ελλάδας από τον παγκόσμιο χάρτη ως κανονικό κράτος. Διεξάγει, δηλαδή, έναν ιδιότυπο ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον μας.
Εδώ και μερικές ημέρες έχουν φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα οι πολεμικές απειλές εναντίον της Ελλάδας. Ο Ερντογάν ξεκάθαρα προαναγγέλλει πόλεμο κατά της Ελλάδας. Κι αυτό ενεργοποιεί το δικαίωμα της Ελλάδας στην αυτοάμυνα. Όταν ένα κράτος, καθαρά και ξάστερα, λέει σε ένα άλλο ότι προτίθεται να του επιτεθεί, το αμυνόμενο κράτος έχει ξεκάθαρα το δικαίωμα να υπερασπίσει την ύπαρξή του μέχρι και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία. Σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεούται να περιμένει παθητικά να δεχθεί πρώτο την επίθεση, ώστε μετά να δικαιούται να αμυνθεί.
Το πλήρες κείμενο εδώ
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ασχέτως πάντως με τους λεονταρισμούς των καραβανάδων μας – που σε αντίθεση με τους τούρκους αντιπάλους των δεν έχουν εμπειρία πραγματικού πολέμου – δεν βλέπω με ποιο τρόπο θα μπορούσε η Ελλάδα να βγει νικήτρια σε μια κανονική πολεμική αναμέτρηση. Για υποστήριξη από τα δυτικά να μην το συζητάμε καλύτερα, το πολύ πολύ να καταντήσουμε μια δεύτερη Ουκρανία.
Ακριβώς το ίδιο σκέφτομαι κι εγώ. Σε βάθος χρόνου [στην καλύτερη περίπτωση] την έχουμε γ@μήσει. Αυτό καθιστά φανερή σαν μόνη λύση το “πρώτο συντριπτικό χτύπημα”. Θεωρητικά βεβαίως, γιατί στον “αληθινό” κόσμο δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί.
…Θα μπορούσε όμως, ίσως, κατόπιν αφορμής μικρού βεληνεκούς. Ως εκ τούτου [με απλή λογική δουλεύω, δεν έχω βάλει κάτω “Θεωρία Παιγνίων”] η όποια τυχόν κίνηση των κωλότουρκων “οφείλει” να είναι σοβαρή, όχι επιπέδου βραχονησίδας.
Οι περιπλοκές της “θεωρίας παιγνίων” είναι κατά τη γνώμη μου το μικρότερο πρόβλημα. Για να υπάρξει σταλήθεια η πιθανότητα “συντριπτικού χτυπήματος” είναι απαραίτητες οι παρακάτω προϋποθέσεις:
1. Να υπάρχει πολιτική βούληση, στη δική μας περίπτωση άδεια των Αμερικανών.
2. Να γνωρίζουν οι στρατιωτικοί επακριβώς τι πρέπει να κάνουν.
3. Να είναι από άποψη τεχνολογίας και τεχνογνωσίας ικανοί να το κάνουν.
4. Να είναι αποφασισμένοι να το τραβήξουν μέχρι το τέλος και να υποστούν αγόγγυστα τις συνέπειες.
..Από τις οποίες εξ όσων γνωρίζω – και μια μικρή εμπειρία που έχω από την κινητοποίηση των Ιμίων – δεν συντρέχει αυτή τη στιγμή απολύτως καμία.
Οπότε το ερώτημα είναι τι επιλέγει ο Τούρκος. Μικροεπεισόδιο προς άγραν εντυπώσεων και “διαπραγματεύσεων”, ή εισβολή τύπου Ουκρανίας. Το θέμα είναι, ένα μικροεπεισόδιο, πόσο εύκολα μαζεύεται με την υπάρχουσα ατμόσφαιρα. Άρα πάμε σε κανονική αναμέτρηση. Με δεδομένο όμως ότι ο εν λόγω έχει το νου του στις εκλογές (μέχρι τότε …μάλλον θα αντέχαμε), σκέφτομαι ξαφνικά τον κίνδυνο μιας κίνησης ακόμα πιο αποφασιστικής : το “συντριπτικό χτύπημα” να το δώσει αυτός.
Δεν ξέρω, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τις ελπίδες και τους φόβους του από την ψυχρή εκτίμηση μιας τέτοιας κατάστασης. Θα θυμάσαι πάντως που όταν ξεκίνησε η φάση με την Ουκρανία, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν η πιθανότητα μιας ανάλογης κίνησης από την Τουρκία και δεν ήμουν ο μόνος. Δυστυχώς ο Κούλης δεν έκανε μια παρόμοια σκέψη – στο βαθμό που είναι σε θέση να σκέφτεται κάτι άλλο από μπαρούφες για εσωτερική κατανάλωση – και προτίμησε τη χειρότερη δυνατή λύση: την απομόνωση από τη Ρωσία, τη μόνη δύναμη που θα μπορούσε να περιορίσει την τουρκική επεκτατικότητα (Κονδύλης έφη και πάλι). Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι με τις πλάτες του Πούτιν και τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας του για τους Αμερικανούς ο “Σουλτάνος” δεν έχει αυτή τη στιγμή να φοβάται κανέναν και τίποτα και ως εκ τούτου οι όποιες εξελίξεις βρίσκονται στη διακριτική του ευχέρεια. Προς το παρόν δεν βλέπω το λόγο να κάνει κάτι περισσότερο από το απολύτως απαραίτητο, αλλά με τους αρχικαραμαλάκες που έχουμε βάκει στο τιμόνι, τα πράγματα μπορούν ανά πάσα στιγμή να κατρακυλήσουν στο χάος.
Δε νομίζω πάντως ότι ο παράγοντας “εκλογές” έχει για τον Ερτογάν την ίδια σημασία που έχει πχ για τους δικούς μας, αφού ο τύπος το ξέρει από πριν ότι θα πάει περίπατο. Ασχολίαστα επίσης αφήνω τα περί επικείμενης κατάρρευσης της τουρκικής οικονομίας – την οποία ευαγγελιζόμαστε από δεκαετίες – αφού είμαστε οι μόνοι στον κόσμο που τα παίρνουμε στα σοβαρά.
Καλά τα περί κατάρρευσης της τουρκικής οικονομίας είναι το ίδιο φερέγγυα με τα περί κατάρρευσης της ρωσικής.
Το laughing stock των τελευταίων μηνών είναι οι αναλύσεις / προβλέψεις “ειδικών” του Bloomberg κλπ. γι΄αυτήν την τελευταία. Και …επιμένουν ακόμα και τώρα, ότι “παρόλο που η Ρωσία δείχνει να έχει ξεπεράσει τα προβλήματα που αντιμετώπισε απ’ τις κυρώσεις, το μέλλον είναι δυσοίωνο, η Δύση δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη” και άλλα παρόμοια διασκεδαστικά.
Τι να λέμε τώρα.. Οικονομολόγοι🤑 το πιο ξεπουλημένο στην εξουσία σινάφι ψευτοεπιστημόνων.. μέχρι που εμφανίστηκαν οι λοιμωξιολόγοι!😷
Υπάρχουν και οι “ψυχολόγοι” – εξ αρχής δοσμένοι, ψυχή τε και σώματι, στη διαφήμιση και την εν γένει προπαγάνδα.