Με δεδομένη πάντως την αντιπάθειά μου στις συμπτώσεις, το εφιαλτικό (και από αισθητική άποψη, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του ακρωνύμιου) σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ “αποκαλύπτεται” σε στιγμή κατά την οποία :
Αφενός η ηγεμονική παρουσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη έχει επανεδραιωθεί, συμπεριλαμβανομένης ίσως μιας κάποιας ευκολίας παρέμβασης / κινητοποίησης διαδικασιών, εντός των μηχανισμών της ίδιας της EU.
Αφετέρου το κλίμα δυσφορίας προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη κορυφώνεται, ενώ για πρώτη φορά συζητείται ευρέως ως εναλλακτική, περίπτωση πρώην πρωθυπουργού από το χώρο της πατριωτικής δεξιάς. * Αυτό μέσω παρεμβάσεων του ιδίου, αλλά και πριμοδότησης από συγκεκριμένες πλευρές, το ενδιαφέρον των οποίων αντανακλά πιθανώς το ενδιαφέρον του αμερικανικού παράγοντα.
Για εκείνον που θα θεωρούσε τα παραπάνω υπερβολικά, με το σκεπτικό ότι η αμερικανική κυβέρνηση έχει σημαντικότερα θέματα να ασχολείται απ’ τη διάβρωση της ελληνικής, η απάντηση είναι απλή : δεν είναι μόνο η έντονη και μετά λόγου γνώσεως αντιπάθεια του Τραμπ προς τη γελοία φυσιογνωμία που κατευθύνει τις τύχες της χώρας, προσανατολίζοντάς την σε ρόλο Φινλανδίας των Τούρκων. Είναι και οι αγεφύρωτες διαφορές αυτών των τελευταίων με τους Ισραηλινούς, για τους οποίους, άσχετα αν θέλουν να το αντιληφθούν / παραδεχτούν κάποιοι, η Ελλάδα αποτελεί στρατηγικό βάθος. Και οι οποίοι Ισραηλινοί έχει κουραστεί από τη δουλοπρεπή προς την Τουρκία αναβλητικότητά μας για αναβάθμιση της συμμαχίας μαζί τους.
* Πρόκειται φυσικά για τον Α. Σαμαρά, στην εκδοχή επανόδου του οποίου έχουμε αναφερθεί σε ανύποπτο χρόνο. Σαν πρόσθετο στοιχείο να αναφέρουμε τις ιδανικές σχέσεις του με το Ισραήλ, και με τον Νετανιάχου ειδικότερα…
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν ξέρω τι ζυμώσεις γίνονται στους “πατριωτικούς” κύκλους, από μια ματιά όμως που έριξα σήμερα σε ειδησεογραφικούς τίτλους – I’m totally spaced out these days – έμεινα με την εντύπωση ότι το θέμα εκμεταλλεύονται πολιτικά ως επί το πλείστον τα κόμματα του “προοδευτικού” χώρου. Όπως δηλαδή και με τα Τέμπη.
Ε οι “δεξιοί” τι εκμετάλλευση να κάνουν. Αφού τους έχει μπει το αγγούρι στον κώλο και δεν ξέρουν πώς θα το βγάλουνε – και εν τω μεταξύ …more is on the way! Η ατμόσφαιρα θυμίζει περίοδο γενικής μεταστροφής εναντίον Μπουχέσα (aka “Κώστα Καρμανλή”), όπου από τη μια μέρα στην άλλη όλοι είχαν αρχίσει να μιλούν για σκάνδαλα, υπαρκτά και ανύπαρκτα.
Anyway, το spaced out mode είναι η μόνη λογική επιλογή υπό συνθήκες όπως οι παρούσες. Κι εγώ μη νομίζεις ότι ασχολούμαι ιδιαίτερα. Απλώς “με τσίμησε μύγα” κάποια στιγμή χτες κι έκατσα κι έγραψα αυτή τη μαλακία, μπορεί κάλλιστα να μην είναι έτσι. Η χρονική σύμπτωση πάντως ισχύει. Όπως ισχύει, σφαγμένο, και το περί σαμαροπρεπών κύκλων που “αναφέρονται” κατευθείαν στα Αμερικανά.
Εν τω μεταξύ, άσχετο αλλά το έβλεπα προηγουμένως : κάποιο κάρμα υπάρχει με τις φωτογραφίες του Λάλο Σίφριν (δεν έχω πολλές επιλογές, καθότι εννοώ να βάζω πάντα εποχής εκδόσεως του άλμπουμ). Αν στην προηγούμενη έμοιαζε με τον Τσιβιλίκα, σ’ αυτήν εδώ μοιάζει με το …Γιάννη Μόρτζο.
Μια περίεργη εμμονή με νεκρούς Έλληνες ηθοποιούς που “άκμασαν” στα ’80s!
Και πάλι έχεις δίκιο για την ομοιότητα με το Μόρντζο. Από την άλλη βέβαια θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αυτές τις ομοιότητες ως μια παραλλαγή του Rorschach test. Σκεφτόμουνα παρεμπιπτόντως προχτές ότι σε σύγκριση με το συρμό του τραπ η εμπορική μουσική των 80s – ασχέτως της όποιας καλλιτεχνικής της αξίας – φαντάζει σήμερα κυριολεκτικά.. παιδική.
Και όχι μόνο η εμπορική μουσική, αλλά και οι διαφημίσεις, οι ταινίες, οι σειρές.. Το μεγαλύτερο μέρος της εμπορικής κουλτούρας των 80s τα σημερινά παιδιά το απορρίπτουν ως.. παιδικό.
Αν εννοείς υπό το πρίσμα μιας ευρύτερης απομυθοποίησης/ σεξουαλικοποίησης που χαρακτηρίζει τη σημερινή “εμπορική” κουλτούρα, σίγουρα.
Και σε μας φαινόταν απλοϊκή η κουλτούρα προηγούμενων γενεών. Γενικώς όσο πιο μκρός είσαι, τόσο περισσότερο έχεις την αίσθηση ότι η ιστορία είναι μια, βαρετή λίγο-πολύ, εισαγωγή στον ολοκληρωμένο θρίαμβο του “σήμερα”.
Από στιχουργικής απόψεως εννοείς να υποθέσω.
Όσον αφορά την εμπορική μουσική της εποχής, κυρίως οι στίχοι. Για πρώτη και τελευταία φορά επίσης προέκυψε αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της mainstream κουλτούρας και της λεγόμενης εναλλακτικής. Η κατάσταση αυτή άρχισε ναλλάζει από τα 90s, οπότε το “attitude” του “εναλλακτικού” ενσωματώθηκε το mainstream, για να φτάσουμε στο σήμερα που η “παιδικότητα” έχει εξαφανιστεί και όλοι πλέον το παίζουν “ψαγμένοι”.
Αυτή ακριβώς η διάχυση του πρώην alternative στο τρέχον mainstream ήταν το ζουμί της υποθέσεως. Στην Ελλάδα συντελέσθηκε μέσω των σίριαλ των ’90s με πρωταγωνιστές ροκάδες …των ’60s και των ’70s (χαρακτηριστική περίπτωση ο συμπαθής Μπονάτσος) με αποτέλεσμα το αντίστοιχο του κυριούλη των ’60s – ’70s που φρίκαρε με τους μαλλιάδες και το ροκ ας πούμε, να είναι τώρα κάποιος που επικαλείται το ροκ χωρίς να το έχει βιώσει, έχοντάς το μάθει από τον …Κραουνάκη (“Το Ροκ”!), την Αλεξίου και την Πρωτοψάλτη.
Υπήρχε όμως ακόμα στα ’90s περιθώριο για αληθινή εναλλακτική έκφραση, με βάση την youth culture τουλάχιστον.
…ειδικά η “ροκιά” ήρθε κι έδεσε με όλη τη μαλακία της περιόδου, το σκυλάδικο, τον Κωστόπουλο, την “ευμάρεια” και όλα τα συναφή.
Γενικότερα η “πτώση του τείχους” αποτέλεσε το αποφασιστικό “σημείο καμπής” του δυτικού πολιτισμού. Προς τα κάτω that is. Κατά κάποιο τρόπο σηματοδότησε πράγματι το “τέλος της ιστορίας”. Όχι όμως με την καλή έννοια.
Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι τότε δεν το είχε καταλάβει κανένας. Ανατολικοί και δυτικοί πανηγύριζαν αγκαλιασμένοι. Ακόμα και τώρα ελάχιστα κατανοητές είναι οι συνέπειες της “πτώσης του τείχους”. Απλά σταμάτησαν οι χαρές καί τα πανηγύρια.
Η έκλειψη του αντίπαλου δέους …διαλεχτικά μιλώντας 🤪 είναι always bad news : μη έχοντας εχθρό στον οποίο να στραφείς, στρέφεσαι εναντίον του εαυτού σου. Αυτό (εκτός των άλλων) βρίσκεται πίσω από την παράνοια που εξαπλώνεται στη Δύση απ’ τα ’90s onwards, με κύριο χαρακτηριστικό τo αβυσσαλέο χάσμα ανάμεσα στο “παλιό” και το “καινούργιο”.
Για να συνεχίσω λιγάκι σε spaced out mode, επανέρχομαι στο θέμα της πραγματικότητας ως παραίσθησης που συζητούσαμε τις προάλλες παρουσιάζοντας μια δική μου παραλλαγή των παραδόξων του Ζήνωνος που πάει ως εξής. Φαντάσου δύο τέλεια σφαιρικά σώματα που πλησιάζουν το ένα στο άλλο – δεν έχει σημασία “ποιο” από τα δύο κινείται, αφού η κίνηση πάντα είναι σχετική (άλλο σκάνδαλο πάλι αυτό!) – με μια δεδομένη ταχύτητα, με βάση την οποία θα συγκρουστούν πχ σε πέντε λεπτά. Εγώ παρατηρώ την όλη φάση μέσω ενός τέλειου τηλεσκοπίου ή μικροσκοπίου – αναλόγως του μεγέθους των σφαιρών – που εστιάζει όλο και πιο κοντά καθώς τα σώματα πλησιάζουν το ένα στο άλλο, έτσι ώστε να τα βλέπω πάντα στην ίδια μεταξύ τους απόσταση, ασχέτως πόσο κοντά βρίσκονται “στην πραγματικότητα”. Μπορώ να κάθομαι για πάντα και να παρατηρώ απλώς δύο τόξα να μετατρέπονται σταδιακά σε παράλληλες γραμμές, ενώ εσύ που παρατηρείς το φαινόμενο δια γυμνού οφθαλμού, σε πέντε ακριβώς λεπτά.. μπουμ! What ever happened to space and time? Η μόνη απάντηση θα ήταν ότι δεν υπάρχουν τέλεια σφαιρικά σώματα ούτε τέλεια τηλεσκόπια/μικροσκόπια και ότι τα δύο σώματα τελικά θα συγκρουστούν είτε το καταλάβω εγώ είτε όχι. Με αυτή τη λογική βέβαια όλα τα μαθηματικά εξ ορισμού είναι λάθος. Κανένας δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να “λύσει” τα παράδοξα του Ζήνωνος σε θεωρητικό επίπεδο, γιατί απλούστατα ο Ζήνων/Παρμενίδης είχε απόλυτο δίκιο εξαρχής!
Το ηθικό δίδαγμα των παραδόξων του τύπου αυτού – στα οποία κατά βάση εντάσσεται και το “παράδοξο της γάτας” του Σρέντιγκερ – είναι ότι χωρίς παρατηρητή δεν υπάρχει παρατηρούμενο. Η αντίληψη αυτή μάλιστα συμφωνεί με το κοινό περί πραγματικότητας αίσθημα. Όταν τα πράγματα δηλαδή δεν μας βολεύουν, εμείς κλείνουμε απλώς τα μάτια. Και όλως παραδόξως το κόλπο στην πλειοψηφία των περιπτώσεων λειτουργεί!
I mean, οι άνθρωποι επιβιώνουν ωραιότατα εδώ και χιλιάδες χρόνια κοροϊδεύοντας ο ένας τον άλλο και τον εαυτό τους ταυτόχρονα. Μια μικροσκοπική αντιθέτως μειοψηφία που ισχυρίζεται ότι βλέπει την πραγματικότητα κατάματα, πηγαίνει συνήθως άκλαυτη. Ούτε απογόνους δεν αφήνει. Ποιος είναι ο έξυπνος τώρα?
Είναι θέμα χρόνου. Το παρατηρούμενο προηγείται πάντα της παρατηρήσεως. Είτε συμβαίνει “τη στιγμή” που το παρατηρείς, είτε υπάρχει εκεί εκατομμύρια χρόνια, περιμένοντας να το ανακαλύψεις, βρίσκεται εκεί πριν από την ανακάλυψη. Αλλιώς η “ανακάλυψη” είναι ψευδαίσθηση – όχι λάθος εκτίμηση : ψευδαίσθηση all over.
Βασικά η έννοια του παραδόξου καθεαυτήν δεν έχει λογική αλλά ηθική/αισθητική προέλευση. Με άλλα λόγια το παράδοξο δεν κολλάει στην καθιερωμένη αντίληψη των πραγμάτων. Δεν υπάρχει λογική που να μην οδηγεί αργά ή γρήγορα σε “παράδοξα”. Βασικά η λογική δεν είναι παρά η διαδικασία μετάβασης από ένα παράδοξο σε άλλο.
Ως προς την επιβίωση και τους άκλαυτους : συμφωνώ, αλλά υπάρχει και το σλόγκαν περί ανθρωπότητας που προχωράει με τις εξαιρέσεις της. Πλην ελαχίστων …εξαιρέσεων, οι περισσότερες απ’ αυτές πηγαίνουν άκλαυτες, με την “ανθρωπότητα” να καρπώνεται τους κόπους τους.
Από την άλλη, (η ανθρωπότητα) μπορεί να έχει επιβιώσει (όχι ακριβώς) ωραιότατα χιλιάδες χρόνια, αλλά …αυτή τη φορά δε νομίζω ότι θα το καταφέρει.
[END OF SPACED OUT MODE. ENTERING EARTH MODE.]
Μπα μια χαρά θα τα καταφέρει. Nothing that a little lie would not fix.
Το πρόβλημα σήμερα συμπυκνώνεται στο κλασικό “Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι”.
Αρκεί να ακούσει κανείς οποιονδήποτε tech guru (οπτιμιστή ή απαισιόδοξο, doesn’t matter) να απευθύνεται στα πλήθη για να καταλάβει ότι κάτι έχει πάει τελείως στραβά.
Οι πάλαι ποτέ σχεδιαστές του μέλλοντος ήταν άνθρωποι μορφωμένοι για τα δεδομένα της εποχής τους. Αυτοί εδώ είναι, πέραν των αλγορίθμων, αστοιχείωτοι. I mean …totally.
Φταίει και η αμερικανική καταγωγή τους. Και ο Τραμπ αμόρφωτος είναι με την κλασική έννοια. Για τη δουλειά που κάνουν βέβαια η αμορφωσιά κάπου αποτελεί πλεονέκτημα.
Ο μόνος μορφωμένος από αυτούς είναι ο Gates. Φέρνει λίγο προς το στυλ των παραδοσιακών illuminati.
Καλά ο BG είναι άλλης γενιάς απ’ αυτούς που λέω, είναι και εβδομηντάρης πλέον. Όλο και κάτι θα έχει υποπέσει στην αντίληψή του προφανώς, αν και θα αμφέβαλλα για το φιλοσοφικό / κοινωνιολογκό του background, για να μη μιλήσω για την ηθική του συγκρότηση.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση διαθέτει κάποια απ΄ τα “ελιτίστικα” χαρακτηριστκά της κάστας των Illuminati, αν και αυτό που κυρίως προκύπτει απ’ τον βίο και την πολιτεία του * είναι ότι πρόκειται για καθαρόαιμο γκάνγκστερ. Όχι ότι οι δυο χώροι, “Illuminati” – Mafia είναι σαφώς διαχωρισμένοι στις μέρες μας.
* Το βιβλίο του RFK Jr. “The Real Anthony Fauci” είναι κατατοπιστικό ειδικά ως προς την “philanthropist” παράμετρο του BG.
Σίγουρα στη νεότερη γενιά η αμορφωσιά είναι must. Ειδικά μετά το 2020 η παλινδρόμηση σε προγενέστερα στάδια της ανθρώπινης εξέλιξης έχει πάρει κυριολεκτικά διαστάσεις πανδημίας.
Εννοείται για τον Τραμπ. Η υπεροχή του από τα δημοκρατικά “μαλάκια” βασίζεται στην κοινή λογκή (“ανθρώπου της πιάτσας”) την οποία έχουν απεμπολήσει εν ονόματι θεωριών του κώλου. Η περίπτωση μου θυμίζει το λόγο που, από το δημοτικό ακόμα, αν και τυπικά “καλός μαθητής” προτιμούσα ως παρέα τα πιο απλά παιδιά, από τους …άλλους καλούς μαθητές της υποθέσεως – κάτι ξιπασμένες μετριότητες.
Δυστυχώς η πραγματικότητα έχει απομακρυνθεί σήμερα τόσο πολύ από την κοινή λογική που η κοινή λογική αποτελεί τον πλέον αναποτελεσματικό τρόπο διαμόρφωσης της πραγματικότητας!
Δεν υπήρξε ποτέ “παράδοξο της γάτας του Σρέντιγκερ”. Επρόκειτο επί της ουσίας περί αστείου του Σρ., ειρωνευόμενου τρόπον τινά τα περί παρατήρησης και “υπέρθεσης”.
Δεν έχει σημασία η πρόθεση με την οποία το διατύπωσε ο δημιουργός του. Ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα η σχολή σκέψης την οποία ειρωνευόταν αποτελεί το mainstream της κβαντομηχανικής και χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο ανέκδοτο σαν διαφήμιση της πρωτοτυπίας της!
Η Σχολή Σκέψης μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Εγώ επιμένω στο 1+1=2 μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Παρεμπιπτόντως ιδέες τύπου Ηράκλειτου και Παρμενίδη εμφανίστηκαν την ίδια περίπου εποχή σε Κίνα και Ινδία, χωρίς να υπάρχει κάποια σχετική επικοινωνία μεταξύ των τελευταίων και του ελληνικού χώρου. Είναι πραγματικά περίεργο, γιατί Κινέζοι και Ινδοί alike είχαν αναπτύξει γραπτό πολιτισμό πολύ πριν από τους Έλληνες. Κι όμως η φιλοσοφία – με τη μορφή αυτονόητων και συγχρόνως εξωφρενικών ιδεών – εμφανίστηκε την ίδια κοσμική “στιγμή” τόσο σε αυτούς όσο και σε μας. Monolith intervention!?
Η κίνηση, μετά από δυο βδομάδες or so, στους δρόμους της Αθήνας, αρκεί για να σε κάνει άλλο άνθρωπο.
Και στο καπάκι γυρίζοντας μαθαίνω για ένα απίστευτο, σουρεαλιστικό νταβατζιλίκι που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή από την εφορία, το οποίο έτσι και δεν επιλυθεί με κάποια διαδικασία …θα εγκληματίσω. Μιλάμε ότι οι τύποι δεν έχουν το Θεό τους – κανονικά όμως.
Σε τιμωρούν με πρόστιμο γιατί δεν έχεις εισοδήματα – και αυτό γιατί βάσει των φοβερών …τεκμηρίων, θα έπρεπε να έχεις. Και επομένως …έχεις και τα κρύβεις!
[EVERYDAY MADNESS MODE]
I know what you mean. Ο βασικός λόγος εξάλλου που προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ο αισθητός κόσμος αποτελεί παραίσθηση, δεν είναι άλλος από το αδιέξοδο που έχω περιέλθει εξαιτίας των άλυτων πρακτικών προβλημάτων που με πολιορκούν. Η εφορία παρεμπιπτόντως μας είχε στείλει παλιότερα φόρο κληρονομιάς.. μεγαλύτερο από την πραγματική αξία της κληρονομιάς που αποδέχτηκαμε κατόπιν διαβεβαιώσεως των αρμοδίων για την.. απουσία φόρων κληρονομιάς. Μιλάμε τώρα για είκοσι χιλιάρικα χρέος. Μας πήρε πάνω από δύο χρόνια γραφειοκρατικού τρεξίματος καί προκαταβολικού ξεπουλήματος μήπως καί αποφύγουμε τελικά τη φυλακή. Ελπίζω η δική σας περιπλοκή να λυθεί συντομότερα και απλούστερα!
Το παραπάνω σκηνικό αποτέλεσε τη σταγόνα – είχαν προηγηθεί διάφορες ιατρικές τερατουργίες ενίοτε μοιραίες – που ξεχείλισε για μένα το ποτήρι των “ειδικών”. Πρέπει να ήταν γύρω στο 2016-7. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει πιο σπάνιο είδος ανθρώπου από αυτόν που απλώς κάνει σωστά και τίμια τη δουλειά του.
Αν λάβει κανείς υπόψη ότι υπηρεσίες τύπου “εφορία” έχουν ήδη πάψει να στελεχώνονται από έμβιες οντότητες, στο πλαίσιο της πιερακακικής ψηφιοποίησης, το “σπάνιο είδος ανθρώπου” τείνει να γίνει απλώς ανύπαρκτο. Η πλέον ενδιαφέρουσα παράμετρος της ψηφιοποίησης ήταν πάντα για μένα το περί “καταπολέμησης της γραφειοκρατίας”, δεδομένου του ότι η ψηφιακή γραφειοκρατία απέχει από τον “δύσκαμπτο” προκάτοχό της, όσο αυτός από τη Βεμπερινή γραφειοκρατία – πρότυπο διοίκησης.
…Όσο για την παρατήρησή σου για τον εκλίποντα (εκλιπόντα;) άνθρωπο του Θεού που κάνει σωστά και τίμια τη δουλειά του, κάτι σαν τους πατεράδες μας δηλ., πάνω που σκεφτόμουν να απαντήσω κάτι συγκεκριμένο, πέφτω (αυτές οι συμπτώσεις…) σε ένα απίστευτο άρθρο.
…Το οποίο με τίτλο
“Cool παγκοσμίως – Τα 6 χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν παντού”
Ξεκινάει ως ακολούθως, and I quote:
Τι κάνει κάποιον πραγματικά “cool”; Μελέτη σε σχεδόν 6.000 ανθρώπους από 13 χώρες και έξι ηπείρους αποκαλύπτει ότι οι “cool” άνθρωποι μοιράζονται εκπλητικά παρόμοια χαρακτηριστικά σε όλο τον κόσμο – από το Σαν Φρανσίσκο μέχρι τη Σεούλ, και από το Σίδνεϊ μέχρι το Σαντιάγο.
Η διεθνής μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο Journal of Experimental Psychology: General, επισημαίνει ότι είτε βρίσκεστε στη Γερμανία είτε στην Αυστραλία ή την Νιγηρία, τα άτομα που θεωρούνται “cool” περιγράφονται ως πιο εξωστρεφή, δυναμικά, περιπετειώση, αυτόνομα, είναι ανοιχτά σε νέες εμπειρίες και απολαμβάνουν τη ζωή.
Ωστόσο, αυτά τα χαρακτηριστικά είναι σαφώς διαφορετικά από αυτά που κάνουν κάποιον «καλό». «Όλοι θέλουν να είναι cool, ή τουλάχιστον να αποφεύγουν το στίγμα του να είναι uncool. Οι cool άνθρωποι είναι σημαντικοί επειδή αμφισβητούν τα πρότυπα, εμπνέουν την αλλαγή και προάγουν τον πολιτισμό», αναφέρει ο συν-επικεφαλής ερευνητής Δρ. Todd Pezzuti, Ph.D., από το Universidad Adolfo Ibáñez.
Προφανώς είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο χρειάζεται να “αναλύσω” τις προεκτάσεις ενός σκεπτικού που υπάγει την κουλοσύνη στο παγκοσμιοποιητικό κόνσεπτ, θέτοντάς την σε αντιδιαμετρική θέση με τον παραδοσιακά (= uncool & boring) “καλό άνθρωπο”, προσκολημμένο μεταξύ άλλων σε παρωχημένες ιδέες όπως πατρίδες, θρησκείες, δυο φύλα etc etc.
Για όποιον ενδιαφέρεται, το πλήρες “κείμενο” φιλοξενείται εδώ
https://www.vita.gr/2025/07/02/psixologia/cool-pagkosmios-ta-6-xaraktiristika-pou-ksexorizoun-pantou/?utm_source=ingr&utm_medium=NativePost&utm_campaign=InArticle
Τέτοιου τύπου άρθρα διαβάζω σταθερά εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα σε περίπτωση που συνοδεύονται από την έκφραση “σύμφωνα με την επιστήμη”. Πλέον είναι τα μόνα που διαβάζω και κάτω από τον τίτλο. Η πλάκα είναι ότι αρκετοί τα παίρνουν στα σοβαρά. Δυστυχώς τελευταία γράφονται αποκλειστικά σχεδόν από τεχνητή νοημοσύνη, με αποτέλεσμα να μην βγάζουν το γέλιο που έβγαζαν παλιότερα. Γενικότερα η ΤΝ δεν τόχει με το γέλιο, εκούσιο ή ακούσιο.
Προχτές διάβαζα ένα με τίτλο “πώς αποστομώνετε κάποιον που σας προσβάλλει σύμφωνα με τους ψυχολόγους”. Οι προτεινόμενες απαντήσεις αποτελούσαν κυριολεκτικά τον ορισμό του douche. Αφού σε κάποια φάση πιάνω τον εαυτό μου να φωνάζει “how about.. ΝΑ ΤΟΥ ΓΑΜΗΣΕΙΣ Ο,ΤΙ ΈΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!?”😁
Καλά, ένα από τα ελάχιστα καλά της εποχής (εκτός κι αν είναι της ιδέας μου δηλ.) είναι ότι έχει αποκαλυφθεί εν πλήρει μεγαλοπρεπεία η αθλιότητα του “είδους” των ψυχολόγων – ψυχίατρων, το οποίο απεχθάνομαι από εφηβείας τουλάχιστον.
Ως προς την A.I. πάντως μια χαρά γέλιο βγάζει, με την προϋπόθεση να θέλεις να την τρέξεις : στις περισσότερες “εξειδικευμένες” ερωτήσεις, περί τα μουσικά τουλάχιστον, απαντάει με πληθώρα λαθών και ανακριβειών, οπότε έχει πλάκα η ανταπάντηση που επακολουθεί της προσβλητικής απάντησης, “Σε ευχαριστώ για τη διευκρίνιση! Πράγματι, μπλαμπλαμπλαμπλαμπλαμπλαμπλα” ή οι συγνώμες που αρχίζει να ζητάει όταν κάνει συσσωρευμένα λαθη. Το όλον έχει κάτι από C-3PO. 🤖😅
Εγώ το βαρέθηκα ήδη. I have no real use for it. Είχα που είχα σκυλοβαρεθεί τους ανθρώπους, με απογοήτευσαν και τα ρομπότ. Αυτό μου θύμισε τώρα μια σχετική ρήση του Σαμφόρ (αν θυμάμαι καλά) που πήγαινε κάπως έτσι: ο Χ απογοητεύτηκε όταν διαπίστωσε ότι και οι πουτάνες ήταν το ίδιο ανέντιμες με τις κανονικές γυναίκες😅
Καλά βαρετό είναι, εννοείται. Φάσεις σαν αυτή που ανέφερα προκύπτουν για μένα 1-2 τη βδομάδα max.
Για κάποιο λόγο αυτό που γράφεις μου θύμισε έναν “ονομαστό” μισάνθρωπο, που το όνομά του δεν θυμάμαι – συμπεριλαμβανόταν σε μια λίστα διασήμων μισανθρώπων. Αυτός λέει, μισούσε τόσο τους ανθρώπους που μισούσε …και τους σκύλους. Με το σκεπτικό ότι, ένα ζώο με τέτοια λατρεία και αφοσίωση στον άνθρωπο, δεν μπορεί παρά να είναι ποταπό και το ίδιο. (Θεός!)
Οι μισάνθρωποι/κυνικοί (νάτα μας πάλι τα σκυλιά!) συγγραφείς είναι ιδιαιτέρως απολαυστικοί. Ευτυχώς που μετέφρασε ορισμένους εξ αυτών στα ελληνικά ο Κονδύλης.
You got me on this one. Δεν ήξερα καν την ύπαρξή του.
Κάτι σε Λαροσφουκό της Γαλλικής Επανάστασης.
…εννοώ το βιβλίο του Κονδύλη, εννοείται.
Βασικά έχει μεταφράσει αποσπάσματα των Σαμφόρ, Παβέζε, Ριβαρόλ, Λίχτενμπερκ, όλα στις εκδόσεις Στιγμή.
Ούτε ένα δεν έχω διαβάσει! 🙈🙉🙊
Πρέπει να κυκλοφορούν ακόμα. Δυστυχώς έχω χρόνια να πατήσω σε βιβλιοπωλείο. Άσε που έχω ένα σωρό αδιάβαστα βιβλία στο σπίτι🙄
Same here. Και σούπερ ενδιαφέροντα. Από την άλλη ευτυχώς πρόλαβα και τα πήρα γιατί τώρα απλώς δε θα μπορούσα.
#metoo. Τα κουφέτα στο γάμο του Μπέζος εγώ τα πλήρωσα!
Επί δύο ώρες + μίλαγα στο τηλέφωνο με σοβαρά νοσούντα φίλο μου (και ενώ απαντούσα στα σχόλια, αυτό έκανα).
Αυτά που μου διηγήθηκε ο άνθρωπος του θεού από τις περιπέτειες με τους “γιατρούς του” – καθηγητές ξένων πανεπιστημίων, όχι παίξε γέλασε – μου έδειξαν ότι η εντύπωση που είχα, ότι δηλ. με τον κορωνοϊό τα είχα καταλάβει όλα, ήταν τελείως λανθασμένη.
Αυτό που προκύπτει είναι ότι σεβαστό ποσοστό τουλάχιστον των εν λόγω όντων, δεν μπορούν καν να θεωρούνται άνθρωποι.
Εμένα με βλέπεις, δεν μιλάω πλέον για το θέμα. Οι συνέπειες της απύθμενης ανευθυνότητας των συγκεκριμένων όντων απέχουν πολύ ακόμη από το να γίνουν κατανοητές.
Αυτό που με αποκαρδιώνει περισσότερο είναι ότι στην πλειοψηφία τους ξεκίνησαν ως “καλοί μαθητές”, “ιδεολόγοι”, “ανιδιοτελείς” και δε συμμαζεύεται. Πώς καταντάει ο άνθρωπος.
Κάτι σαν τον Αλ Πατσίνο στο Νονό.
Η πρώτη-πρώτη φορά που είχα νομίσει ότι τα κατάλαβα όλα για τους γιατρούς ήταν διαβάζοντας στα 12-13 “Tο Κάστρο” (The Citadel) του Κρόνιν. Δεν ξέρω πώς θα μου φαινόταν τώρα, αλλά ως παιδί με είχε συγκλονίσει η περιγραφή της πορείας ενός γιατρού ακριβώς σαν αυτή στην οποία αναφέρεσαι. Και ο οποίος τελικά “επανέρχεται στο σωστό δρόμο”, με το πράγμα να σκιάζεται από τον εντελώς σπαρακτικό θάνατο της “άγιας” γυναίκας του – φωνής της συνείδησής του. Μιλάμε για κλάμα.
Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν μόνο στα έργα. Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει επιστροφή από τη σκοτεινή πλευρά.