Η αύρα των σελέμπριτι απλώνεται ξανά πάνω απ’ το μεσανατολικό. Αυτή τη φορά με τη μορφή της …Αμάλ Κλούνεϊ, συζύγου του πιο ωραίου άνδρα στο Χόλιγουντ, δικηγόρου με ειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα, και εκ των experts – συμβούλων του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Το ερώτημα που απασχολεί σήμερα τα “ελληνικά” παπαγαλίζοντα τα ξένα μίντια είναι : ”μήπως εν τέλει το ΔΠΔ έσωσε τον Νετανιάχου;” εννοώντας τη συσπείρωση που αναμενόμενα έχει προκαλέσει.

Τα όντως σημαντικά που ως συνήθως δεν ακούγονται, είναι τα παρακάτω : *
1. Το ισραηλινό κράτος δεν έχει υπογράψει κατ’ αρχήν τη συνθήκη της Ρώμης, στο πλαίσιο της οποίας έχει εγκαθιδρυθεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Επομένως η δικαιοδοσία του τελευταίου, περιοριζόμενη στα κράτη που έχουν υπογράψει, δεν εκτείνεται στο Ισραήλ.
2. Το Καταστατικό της Ρώμης, θέτει εξ αρχής περιορισμό στη λειτουργία του ΔΠΔ με βάση τον κονόνα της συμπληρωματικότητας : αυτός απαγορεύει στο σώμα να στραφεί εναντίον ατόμου υποκείμενου σε έρευνα / δίωξη από το δικαστικό σύστημα του δικού του κράτους. Δικαίωμα έχει να το κάνει μόνο σε περιπτώσεις κατάρρευσης, ολικής ή εν μέρει του συγκεκριμένου εθνικού συστήματος, ή απροθυμίας του να αναλάβει δράση. Περιπτώσεις που μάλλον δεν ισχύουν για “το πιο δραστήριο δικαστικό σώμα στον κόσμο”, όπως έχει χαρακτηριστεί το του Ισραήλ. Σύμφωνα με το ίδιο, όχι εύκολα αμφισβητήσιμο αφήγημα, το εν λόγω σώμα έχει υπερασπιστεί τις πολιτικές ελευθερίες των κατοίκων της χώρας συμπεριλαμβανομένων εκείνων των μειονοτικών ομάδων, έχει δικάσει στρατιωτικούς και έποικους, έχει ασκήσει διώξεις σε πολιτικούς ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων τριών πρωθυπουργών και ενός προέδρου.
Η πρόταση του Εισαγγελέα του ΔΠΔ επομένως, και ο σάλος που διακινείται γύρω απ’ αυτήν είναι βασικά για το θεαθήναι. Σε μια εποχή βέβαια που το θεαθήναι δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε.

* Τα στοιχεία προέρχονται από ανάλυση του Alan Dershowitz, δικηγόρου, καθηγητή επί σειρά δεκαετιών της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ, επιφανούς υπερασπιστή του Ισραήλ και συγγραφέα βιβλίων επί του θέματος.