Ο λόγος καθηγητών συνταγματικού δικαίου όπως οι Κασιμάτης, Χρυσόγονος περί αντισυνταγματικότητας των μέτρων, δεν φαίνεται να προσφέρει στεγανά επιχειρήματα : ο ορισμός ή μη της επιδημίας ως “ευρύτατα διαδεδομένης λοιμώδους με συγκεκριμένο επίπεδο επικινδυνότητας” [νομικό παραθυράκι μέσα απ’ το οποίο περνούν οι υπερβάσεις] βρίσκεται στα χέρια μίσθαρνων ειδικών και μέσων.
Ο αντίλογος βέβαια είναι ότι οι επίσημοι οργανισμοί συνιστούν ψυχραιμία, μια και “χρειάζονται δυο εβδομάδες” για να ξέρουμε τι γίνεται με την περίφημη Μετάλλαξη *. Η οποία ψυχραιμία [σύμφωνα με τον πρόεδρο του WHO] θα έπρεπε να αφορά κατά μείζονα λόγο, τους ηγέτες.
Το μόνο εντούτοις στοιχειωδώς “λειτουργικό” επιχείρημα στα μάτια μου εξακολουθεί να είναι το απλούστερο: οι εταιρίες παραγωγής των εμβολίων, παρέχουν, μαζί με αυτά, όχι ένα πιστόλι για τον κρόταφο του …εμβολιασθησομένου, αλλά …ένα κατάλογο με τις παρενέργειες που μπορούν να εμφανίσουν. Ο λόγος που το κάνουν είναι ότι, ο προς εμβολιασμόν “έχει δικαίωμα” να ενημερωθεί γι’ αυτές και να αποφασίσει ο ίδιος αν θα αναλάβει το [οσοδήποτε “μικρό”] ρίσκο.
Το τι σχέση έχει αυτό με οποιαδήποτε υποχρεωτικότητα, καλείται να μας το πει ο η στρουθοκαμηλοειδής [μέσα και έξω] οντότητα που “κυβερνάει” τη χώρα.

* Ο Κούβελας εχτές είπε αυτό που όλοι οι άνθρωποι με στοιχειώδη λογική έχουμε σκεφτεί : πριν αρχίσουμε να φοβόμαστε όλοι θα έπρεπε να δούμε πόσοι έχουν πεθάνει από την νέα μετάλλαξη [κανένας] και να σκεφτούμε μήπως, με την ήπια νόσηση για την οποία όλοι μέχρι στιγμής μιλούν, δεν αποτελεί εφιάλτη αλλά επίλογο της πανδημίας.