Υποθετικός διάλογος μεταξύ “Ψεκασμένου” και “Ορθολογιστή”:
Ψ: Ώστε αποκλείεται να μας ψεκάζουν.. Γιατί όχι;
Ο: Θες και τα λες; Αυτά τα πράγματα δε γίνονται!
Ψ: Δε γίνονται γιατί δεν τα θέλουν οι κυβερνήσεις ή γιατί δεν υπάρχει ακόμα η τεχνική δυνατότητα;
Ο: Μα καλά τώρα πιστεύεις πραγματικά ότι έχει ανακαλυφθεί το φάρμακο της υποταγής;
Ψ: Δεν ξέρω.. Αν όμως κάποια στιγμή ανακαλυφθεί – έχει όρια η Επιστήμη; – εσύ ως κυβέρνηση θα το χρησιμοποιούσες;
Ο: Εγώ είμαι δημοκράτης!
Ψ: Φαντάσου όμως ένα κόσμο χωρίς “ψεκασμένους”, χωρίς “αρνητές”, χωρίς “συνωμοσιολογους”, χωρίς ακροδεξιούς ανορθολογιστές που αυτή ακριβώς τη στιγμή που μιλάμε θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, την ασφάλεια, τη ζωή ανύποπτων και αθώων πολιτών! Οι άνθρωποι αυτοί δεν παίρνουν από λόγια!
Ο: Εντάξει, μπορεί και να το έκανα. Θα ήταν όμως για καλό σκοπό. Και προσωρινό.
Ψ: Σε συνεννόηση πάντα με άλλες κυβερνήσεις..
Ο: Μικρή χώρα είμαστε, δεν μπορείς να παίρνεις τέτοιες πρωτοβουλίες από μόνος σου.
Ψ: Και θα τους τόλεγες προτού τους.. το κάνεις;
Ο: Όχι βέβαια! Τι δηλαδή, να τους δώσω πάτημα να μας κατηγορήσουν για συνωμοσία;
Στέφανος Μπακατσής
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Όπώς μπορούμε να καταλάβουμε απ’ το τραγουδάκι, η ψεκαστική συνωμοσιολογία καλά κρατεί τα τελευταία 60+ χρόνια.
Ήταν ένα από τα συνηθισμένα αστεία της παρέας μου των late ’80s [επί Blue Light]: “η μόνη εξηγηση που χωρά για όσα συμβαίνουν [συνέβαιναν] είναι ότι μας ψεκάζουν με αέριο βλακείας”. Εννοεται ότι δεν είχαμε ιδεα περί chem trails, ήταν όμως ένα λογικό συμπέραμα πηγάζον από τα τεκταινόμενα και διατυπωμένο “με χιούμορ”.
Γενικά πάγια άποψή μου είναι ότι δεν χρειάζεται καν μια εμπεριστατωμένη παράθεση στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων των προθέσεων των διαφόρων Schwab, Rothschild, Soros όπως υπάρχουν στα συγγράμματά τους. Τα έχουμε κι αυτά, ως κερακάκι, αλλά ένα στοιχειώδες logical progression φτάνει και περισσεύει όπως αυτό που πραγματοποιείς στον “πλατωνικό” διάλογό σου…
Στο μεγαλύτερο μέρος της η ανασκευή της συνωμοσιολογίας είναι απλώς ένα παιχνίδι με τις λέξεις, όπως είχα προσπαθήσει να δείξω και παλιότερα στο κειμενάκι μου “περί συνωμοσιολογίας”. Η γενική σύλληψη των “συνωμοσιολόγων” είναι αναμφισβήτητα σωστή, πολύ συχνά όμως οι περιγραφές τους χωλαίνουν στις λεπτομέρειες – κι εκεί ακριβώς είναι που πατάνε οι αντίπαλοί τους για να τους “κατατροπώσουν” με αυταρέσκεια. Το σκηνικό θυμίζει κάποιο τύπο που αρνείται πεισματικά στη γυναίκα του -και μάλιστα με αδιάσειστα στοιχεία- ότι την απατά με την κολλητή της, και όταν επιτέλους καταφέρνει να την πείσει για το δίκιο του, με ήσυχη πλέον τη συνείδηση συνεχίζει να την απατά με τη γειτόνισσα..
Precisely!