Η ύπαρξη μιας Παγκόσμιας Μέρας των Προσφύγων [20 Ιουνίου] σε συνδυασμό με την ανυπαρξία αντίστοιχης …των Μεταναστών, υποδηλώνει δύο εναλλακτικά σενάρια:
ή
1. Οι μετανάστες, αντίθετα με τους πρόσφυγες, δεν χρήζουν ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος.
ή
2. Η λέξη “μετανάστης” βαίνει προς απόσυρση, δια αντικαταστάσεώς της από την λέξη “πρόσφυγας”, είτε αυτή αναφέρεται σε πρόσφυγα, είτε σε μετανάστη. Προ τριετίας ήδη, ο αλήστου μνήμης κύριος Μουζάλας στηλίτευε όποιον απεπειράτο τέτοιες διακρίσεις: “οι μετανάστες είναι και αυτοί άνθρωποι, που έχουν δικαίωμα σε καλύτερη τύχη”. Αλλη …”επιστημονικά αποδεδειγμένη” αλήθεια που διέδιδε ο πρώην υπουργός, ήταν ότι …το μεταναστευτικό ρεύμα σώζει δημογραφικά τις χώρες όπου εγκαθίσταται. Δεν εξηγούσε βέβαια γιατί είναι προτιμότερες οι ανεξέλεγκτες ροές, από μια αντιστροφή του δημογραφικού προβλήματος, με παροχή κινήτρων για δημιουργία οικογένειας…
Η εξουδετέρωση κάθε κριτικής στον “ανθρωπισμό” τύπου Μουζάλα, υπήρξε πάντα μια διαδικασία κατεπείγοντος: έχεις πρόβλημα = είσαι αναίσθητος στον πόνο του ξένου. Είσαι αναίσθητος στον πόνο του ξένου = είσαι ρατσιστής και φασίστας. Όλα αυτά στο πλαίσιο μιας “αριστερής” παραφιλολογίας, και με τις …συνακόλουθες εθνικιστικές κραυγές,  βούτυρο στο ψωμί των Αλληλέγγυων.
Ο Αριθμός, παρών σε κάθε εκδήλωση του δημόσιου χώρου, λάμπει δια της απουσίας του εκεί όπου έπρεπε να δεσπόζει: στην αποτίμηση του μεταναστευτικού. Γιατί το θέμα δεν αφορά σε κάποια “ξενοφοβία”, αλλά στους …αριθμούς των μετακινουμένων. Όπως και στα οικονομικά μεγέθη μιας χώρας που αδυνατεί να θρέψει τους ίδιους τους κατοίκους της. Η στρεψοδικία, σήμα κατατεθέν της σταλινικής-με-ανθρωπιστικό-προσωπείο πολιτικής των neo-liberals βρίσκει εδώ το πιο χαρακτηριστικό της παράδειγμα.
Όμως, αλήθεια, γιατί είναι τόσο τρομερή η αξίωση κάποιας διαλογής μεταναστών / προσφύγων με βάση πολιτισμικά κριτήρια; μήπως είναι …επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως προελεύσεως, μπορούν να συμβιώσουν το ίδιο αρμονικά; μήπως οι ίδιοι οι μετανάστες / πρόσφυγες δεν είναι επιλεκτικοί ως προς τη χώρα εκγατάστασής τους;
Υπάρχει κάποια ισορροπία ανάμεσα στα “θέλω” του επισκέπτη και του επισκεπτόμενου; Οφείλει να υπάρχει; Έχει ανάγκες και δικαιώματα ο δεύτερος, ή μόνο ο πρώτος;
Και γιατί η “αντιρατσιστική” ρητορική να καταλήγει πάντα στα ίδια, παιδαριώδους απλοϊκότητας συνθήματα του τύπου: “Πατρίδα μας όλη η Γη” και “Open borders”;