Το επιχείρημα με το οποίο άνθρωποι σαν τον Neil Young ή την Joni Mitchell υποστηρίζουν τη “θέση τους”, ότι δηλ. όποιος διαφωνεί με την κυβέρνηση πρέπει να εξαφανιστεί, είναι χυδαία απλό : δεν πρόκειται εδώ για μια οποιαδήποτε διαφωνία, αλλά για θέμα δημόσιας υγείας. Όποιος επηρεάζει την μάζα προς τη λάθος κατεύθυνση διακυβεύει την ίδια της την επιβίωση.
Ωστόσο, η τάση των liberals να φιμώνουν την αντίθετη άποψη είναι δεδομένη, δεκαετίες τώρα, και εκτείνεται σε όλο το φάσμα της δημόσιας και της [ραγδαία μετατρεπόμενης σε δημόσια] ιδιωτικής ζωής. Τα επιχειρήματα για τους φίλους μας είναι περιττά, όπως και η διαδικασία του διαλόγου γενικότερα. Η τακτική τους συνίσταται στη δυσφήμιση / γελοιοποίηση του αντιπάλου, * και ξεκινάει απ΄ τα υψηλότερα κλιμάκια ** φτάνοντας στη βάση του πυραμιδικού σχήματος : τα σαπρόφυτα των social media.
Αν όμως αυτό ίσχυε και ισχύει για όλα ανεξαιρέτως τα αντικείμενα της δημόσιας αντιπαράθεσης, καμία συνωμοσιολογική φαντασία δεν χρειάζεται για να συλλάβει ότι το ίδιο συμβαίνει και εδώ, με την “πανδημία” να προμηθεύει το απόλυτο …”υγειονομικό” άλλοθι στο φασισμό τους.
Τεράστιος αριθμός επιδημιολόγων, λοιμωξιολόγων, ιολόγων κοκ., διεθνούς φήμης, αντιτίθενται στο επίσημο αφήγημα. Κι όμως, κανείς ποτέ δεν έχει κληθεί σε δημόσιο διάλογο. Αυτό, τη στιγμή που και οι ίδιοι …κινδύνους για τη δημόσια υγεία επικαλούνται, και μάλιστα πολύ σοβαρότερους από το “Σύστημα” που πιέζεται και δεν αντέχει.
Ήταν λοιπόν επόμενο [το έχουμε δει ήδη με τον Alex Jones] κάποιος σαν τον Joe Rogan, με μεγαλύτερη επιρροή από όλα μαζί τα liberal media, και με στοιχειώδη σεβασμό στα βασικά της δημοσιογραφίας [ίσως επειδή δεν είναι …επαγγελματίας] να γίνει στόχος.
Των media και των χαϊδεμένων τους, κωλόπαιδων – ζωντανών θρύλων “της ροκ”.
* To πανέρι με τα politically correct κλισέ [όλες οι λεξεις σε “-ιστής” και “-φοβικός”] είναι παγκοίνως γνωστό.
** “Η επιστήμη δεν επιδέχεται αμφισβήτηση… Ο Πρόεδρος Ομπάμα κι εγώ δεν έχουμε καιρό για διάλογο με τους οπαδούς της Επίπεδης Γης…” – John Kerry, σημερινός κομισάριος του “Προέδρου Μπάιντεν” για το κλίμα, αναφερόμενος το 2104 σε επιφανείς επιστήμονες που αμφισβητούν τη θεωρία της ανθρωπογενούς Κλιματικής Αλλαγής.
Αξίζει να θυμηθεί κανείς ακομα την ιστορική αποστροφή περί “deplorables” της Hillary Clinton, που αποτέλεσε και την ταφόπλακά της.
Alex Jone is a character. Another entertainer. And it’s his wackiness that makes him so entertaining. I don’t understand why people can’t deal with a different opinion. When everyone thinks the same they are so boring. The socialists have lost all sense of entertainment as we can see by the crap that comes out of the “entertainment” industry. I’ve never been a huge fan of country music, but I have found a lot of country music videos rather refreshing in their down to earth rejection of the socialist dream.
I really like Alex Jones, I’ve been a fan for twenty years +.
And despite the wacky / fan element, he’s being vindicated in most things he’s said, including his own ban from social media.
Socialists have been authoritarian since day one – meaning Marx himself. But these caricatures of today cannot even be called socialists. In conversations I had with many of them [I collaborated with a leftist newspaper for some years in the previous decade] I found them ignorant about basic principles of Marxism.
Do you listen to Coast to Coast AM? We listened religiously when Art Bell was the host. Then we listened with Goerge Noory for several years. But with changes in the radio stations, it’s on at a weird hour, and I haven’t gotten their podcasts in years. It was on C2C AM where we first heard Alex Jones.
Unfortunately not, though I’ve heard about it from friends.
You might want to look up some old Art Bell podcasts in they are available. I think you would really him.
Art Bell.. I only had the chance to hear him once in a 2006 videogame called “prey” which dealt with alien abductions, where Art impersonated himself striking me as one of the most compelling radio voices I had ever heard.
He had a wonderful voice and radio presence and so many weird and interesting topics. Sometimes we’d be trying to sleep after our cats were watching the ghosts in the house, and Art Bell would be talking about shadow people and beings with glowing red eyes standing at the foot of the bed. He had some really creepy stuff to fall asleep to.
Shadow beings with fiery eyes by my bed were my bread and butter for years. Art’s voice would have definitely been a trusty companion!😁
Εννοείς while sleeping, διαβάζοντας σχετικά μυθιστορήματα ή [και] …κανονικά; γιατί το τελευταίο απ’ τα τρία με έχει απασχολήσει ως όχι σπάνια απαντώμενο …αποκλειστικά σε ανθρώπους του ζωδίου σου. Οι οποίοι κατά τα άλλα αποτελούν επιτομή “πολιτισμού” και “συγκρότησης”.
Εε.. κανονικά, όσο κανονικά δηλαδή μπορεί να είναι αυτά τα πράγματα. Σου είχα πει και παλιότερα νομίζω κάτι γιαυτά, έτσι και μπω σε λεπτομέρειες όμως θα φρικάρεις για τα καλά. Έχω μελετήσει εννοείται το ζήτημα και συζητήσει με παρομοίως αναξιοπαθούντες και η περίπτωσή μου είναι από τις πλέον τρομακτικές. Κατά καιρούς μάλιστα έχω σκεφτεί να καταγράψω τις εμπειρίες αυτές με τη μορφή – πλασματικών υποτίθεται – πεζογραφημάτων, but who gives a fuck. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή (2008) γιατί στη συνέχεια ξετυλίχθηκε όλο το psychic πακέτο – αστρική προβολή, τηλεπάθεια, συνομιλία με νεκρούς, πρόγνωση του μέλλοντος, you name it. Για όσους πάντως έχουν γεννηθεί τη συγκεκριμένη μέρα του χρόνου, γνώστες του θέματος ισχυρίζονται ότι τέτοια φαινόμενα στον ένα ή τον άλλο βαθμό αποτελούν τον κανόνα. Το αστείο είναι ότι αν ρωτούσες μέχρι τα 35 τη γνώμη μου γιαυτά τα ζητήματα, θα σούλεγα με ύφος ανωτερότητας ότι πρόκειται για κομπογιαννίτικες μαλακίες. Κούνια που με κούναγε..
Δεν έχω καμιά αμφιβολία περί υπάρξεως υπερ/παρα-φυσικών φαινομένων. Έχω υπάρξει μάρτυρας διαφόρων.
Ως προς το “who gives a fuck” πιθανώς εννοείς τους ελληνικούς “εκδοτικούς οίκους” που δεν διαφέρουν απ΄τις αντίστοιχές τους “δισκογραφικές” [αυτός είναι ο λόγος που εμείς λχ. δεν πρόκειται να ξαναβγάλουμε “δίσκο” εις τον αιώνα τον άπαντα].
Αλλά αναγνωστικό κοινό υπάρχει αρκετά μεγάλο, πιστεύω, ακόμα και τώρα.
Δεν είναι μόνον ότι δεν ενδιαφέρεται κανένας, είναι και ότι από ένα σημείο και μετά έχασα κι εγώ το ενδιαφέρον μου. Συνεχίζω βέβαια να μην καταλαβαίνω το πώς, το ποιος και το γιατί, αλλά όσο διεστραμμένο κι αν ακούγεται, στο τέλος μου έγινε συνήθεια. Κατά καιρούς μου τη δίνει στα νεύρα, λέω στον εαυτό μου ότι όλα είναι συμπτώσεις και αυθυποβολές – αλλά τότε ακριβώς είναι που επιστρέφει δριμύτερο για να μου υπενθυμίσει ποιος είναι πραγματικά το αφεντικό.
It’s great stuff.