Τι είδους κακογουστιά είναι αυτή, που συναντάει τι είδους βλακεία και χυδαιότητα; [βλ. βίντεο]
“Η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών είναι μια παγκόσμια πανδημία. Είναι μια ηθική προσβολή για όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια, ένα σημάδι ντροπής για όλες μας τις κοινωνίες”.
“Η ταινία, στο μεγαλύτερο μέρος της σε προοπτική πρώτου προσώπου, δίνει στον θεατή μόνο μια μικρή ιδέα της κακοποίησης, της οδύνης της τρομοκρατίας που υφίστανται οι γυναίκες αυτές”
Όλο αυτό, με τη στήριξη Φιλανθρωπικού Οργανισμού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής…
Αλήθεια; έχει αντιληφθεί άραγε κανείς τους ότι οι γυναίκες τείνουν να είναι πολύ πιο επιθετικές σήμερα απ’ ότι οι άνδρες;
Πού βρίσκονται κρυμμένοι ο “πρωταγωνιστής” και οι όμοιοι του; σε ποια απάτητη βουνοκορφή, σε ποιό Τούνελ του Χρόνου; μήπως και έχει ασχοληθεί κανείς στην …Ιερά Αρχιεπισκοπή με τη συμπεριφορά προς τις γυναίκες των μωαμεθανών που κανακεύουμε, αφήνοντας τη χώρα να γεμίζει από δαύτους;
Δεν φτάνει η “αγνώστου χρονικού ορίζοντα” παράταση του lockdown, πρέπει και η ίδια η ζωή εντός των τειχών να καταστεί αφόρητη. Με “παρεμβάσεις” όπως το κατάπτυστο κωλοταινιάκι που πλασσάρεται ως “συγκλονιστικό’” και που εκμεταλλεύεται την πίεση που υφίστανται οι άνθρωποι, για να τους βάζει να τρώγονται μεταξύ τους. Παρουσιάζοντας μια καρικατούρα χαρακτήρα, βγαλμένη απ’ το λοβοτομημένο μυαλό ενός “σεναριογράφου” / “σκηνοθέτη”, μια εικόνα στην οποία, με λίγη καλή θέληση, πού ξέρεις; ίσως κάποιες γυναίκες αρχίσουν να “διακρίνουν” τον άνδρα / σύντροφό τους.
Για ενδοοικογειακή βία εναντίον αγοριών, και ανδρών, έχει ακούσει κανείς από αυτά τα κοπρόσκυλα ή είναι εξ ορισμού αδιανόητη;
Βεβαίως και είναι. Γιατί εδώ, το έχομε πει άπειρες φορές, ζητούμενο είναι η υπονόμευση της έννοιας του “masculinity”, της πατριαρχίας και της παραδοσιακής οικογένειας. Το ότι αυτό δεν διατυπώνεται ευθέως δεν σημαίνει τίποτα. Βρισκόμαστε σε προκαταρκτικό στάδιο. Το πλοίο πλησιάζει στο νησί απ’ την στιγμή που αποπλέει, όχι απ’ τη στιγμή που το νησί αρχίζει να διακρίνεται.
Στη φωτό, κάτω, άνοιγμα άρθρου στο site Open Democracy [δεν ξέρω αν θυμίζει κάτι το όνομά του]. Όποιος επιθυμεί μια ανατριχιαστική εμπειρία, μπορεί να εντρυφήσει μπαίνοντας στο link:
https://www.opendemocracy.net/en/oureconomy/coronavirus-crisis-shows-its-time-abolish-family/
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Άλλη μια φανταστική απειλή στην ατζέντα της πολιτικής ορθότητας. Τελευταία φορά που είδα με τα μάτια μου πατριαρχική οικογένεια πρέπει να ήταν στο χωριό μου προ 35ετίας και βάλε. Όλες οι άλλες οικογένειες που έχω γνωρίσει (και είναι πολλές λόγω δουλειάς) ήταν και είναι καθαρά μητριαρχικές ή εναλλακτικά.. παιδιαρχικές.
Ακριβέστατα. Το θράσος των ατομακίων είναι ενδεικτικό του “ποιού” και των προθέσεών τους. Κάτι αντίστοιχο με τις ΛΟΑΤΚΙ προσωπικότητες της “σόουμπιζ” που βγαίνουν και μιλάνε για το …bullying που έχουν υποστεί λόγω της ομοφυλοφιλίας τους, όταν είναι η έστω ήταν τοις πάσι γνωστό ότι τα τελευταία 30 χρόνια + αν δεν ήσουν you know what ή έστω δεν …ενέδιδες, μέλλον για σένα δεν υπήρχε. Ο κανόνας ειναι γνωστός από ένα πλήθος αναλόγων περιπτώσεων: θυματοποίηση ίσον δύναμη.
Ούτως ή άλλως το θέμα της παρενόχλησης των ομοφυλόφιλων είναι λιγάκι παρεξηγημένο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα ξεφωνημένο χοντρούλη από το στρατό που άκουγε τα εξ αμάξης από διάφορους ματσολούμπεν τυπάκους λόγω της κραυγαλέα θηλυπρεπούς συμπεριφοράς του. Εγώ εντωμεταξύ τον λυπόμουνα, μέχρι που ανακάλυψα ότι έβλεπε τα πειράγματα ως κοπλιμέντα και ουκ ολίγες φορές εθεάθη σε σχετικές περιπτύξεις με τους ανωτέρω.. παρενοχλητές!
Υπήρχε και θέμα επιθετικής παρενόχλησης. Συχνά μάλιστα με σκοπό, κουβέντα στην κουβέντα, την χειροδικία. Έχω παραστεί μάρτυρας τέτοιων συμπεριφορών, σε μια περίπτωση και εκ μέρους [τότε] φίλου, τον οποίο αναγκάστηκα να πάρω ο ίδιος κωλοφεράντζα.
Το θέμα είναι ότι μέχρι μια εποχή, οι πάντες, “ανεξαρτήτως προσανατολισμού”, μια παρέα ήμασταν, και την πλάκα μας κάναμε, κι ούτε πρόβλημα είχανε αυτοί με μας ούτε εμείς μ’ εκείνους. Ένα απο τα πιο διασκεδαστικά live που θυμάμαι ήταν σ’ ένα πάρτυ του ΑΚΟΕ όπου μας είχαν καλέσει [late ’80s] να παίξουμε με τους Blue Light, όχι φυσικά ως …καλλιτεχνικούς εκπρόσωπους της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Οι άνθρωποι ήξεραν οτι ήμασταν “straight” και αυτό ως θέμα ήταν απλώς ανύπαρκτο.
Από ένα σημείο και μετά το “κίνημα”, ερχόμενο όλο και περισσότερο σε θέση ισχύος και αποκτώντας ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό, απεκτησε όλα τα χαρακτηριστικά της ανελαστικής, μόνιμα τστιτωμένης υστερίας που χαρακτηρίζει όλο το φάσμα των identity politics.
Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι το αποφασιστικό σημείο καμπής έλαβε χώρα την εποχή της “πτώσης του τείχους”. Κάτι συνέβη τότε σε πλανητικό επίπεδο, αλλά δεν είμαι σε θέση να το προσδιορίσω επακριβώς..
Σωστό. Στη διάρκεια των ’80s εκδηλώνεται μια κατάσταση που ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί [διαισθητικά] την ύπαρξή της. Αυτή, ως “γενική φορά των πραγμάτων” δεν μπορεί παρά να επηρέασε με παρεμφερείς τρόπους ιδιωτικές ζωές και κοινωνικό γίγνεσθαι. Αυτό που λέω έχει πολύ μικρότερη σχέση με κοινωνιολογία και …κοινωνική ψυχολογία και περισσότερο με μεταφυσική του τύπου “as above so below”, ας πούμε.
Εννοείται ότι η επίδραση του φαινομένου άρχισε να γίνεται αισθητή ήδη από τα early-middle ’80s. Σε μένα τουλάχιστον.
I get the point and totally agree..