Ο ερχομός εις γάμου κοινωνίαν των Ερντογάν – Μελόνι, όχι ακριβώς προαγωγικός της πολιτικής ευγονικής, δένει παράξενα με τη διευκολυντική της αθρόας μετανάστευσης, κυρίως μουσουλμάνων, πολιτική του Βατικανού (δες προχθεσινό post με τίτλο Ο VIRAL ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ – επί του θέματος θα επανέλθουμε). Ο ίδιος συσχετισμός ισχύει ανάμεσα στη σύσφιξη σχέσεων Ιταλίας – Τουρκίας και την πρόσφατη παρουσία της κυρίας Μελόνι ως “φωνής της Ευρώπης” στο Λευκό Οίκο.
Τα παραπάνω υποδηλώνουν προσπάθεια των δύο “γειτόνων και φίλων μας” (γέλια στο ακροατήριο) να λειτουργήσουν ως προνομιούχοι μεσολαβητές μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών. Υποθέτει κανείς ότι η συγκεκριμένη εξέλιξη προοιωνίζεται μια με-το-έτσι-θέλω φιλοαμερικανική μεταστροφή, το συντομότερο που θα επιτρέπει η τήρηση κάποιων προσχημάτων, και των υπόλοιπων ισχυρών της γηραιάς ηπείρου, οι οποίοι θα πρέπει να προλάβουν το τρένο των εξελίξεων.
(Τα παραπάνω) …δεν σημαίνουν βεβαίως και εγκατάλειψη των φιλοπόλεμων ευρωπαϊκών σχεδιασμών : όχι τυχαία, Μελόνι – Ερντογάν ακολουθούν όμοιες προσεγγίσεις στο ουκρανικό : αμέριστη υποστήριξη προς τον “αμυνόμενο” (Ζελένσκι) με φόντο φιλικές σχέσεις με τον “επιτιθέμενο”.
Οι δύο ηγέτες μίλησαν με ενθουσιασμό ταύτιση των αμυντικών και επιχειρηματικών τους συμφερόντων. Μέσω εντυπωσιακών “εξαγορών” και συνεταιρισμών με ιταλικούς κολοσσούς (αριθμούς / ονόματα μπορεί να βρει κανείς σε οποιοδήποτε “ειδησεογραφικό” site) οι εξ Ανατολών βάρβαροι πατούν πλέον και με τα δυο πόδια στην ευρωπαϊκή αγορά, εμφανιζόμενοι ως “ασπίδα μας” απέναντι στο ρωσικό μπαμπούλα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τα έχουμε ξαναπεί. Πατριώτες δεν θα πει.. συμπατριώτες.
Δυτστυχέστατα, ισχύει και το αντίστροφο, ιδίως για το Ellada : συμπατριώτες δε θα πει και πατριώτες.
…Και είναι η χειρότερη στιγμή γι’ αυτό που μας συμβαίνει (είτε γιατί οι πολιτικοί είναι δεμένοι απ’ τα μνημόνια, είτε γιατί είναι ξεφτιλισμένα τσογλάνια, είτε…, είτε). Σε οποιαδήποτε περίπτωση, τέτοια ανυπαρξία της “χώρας” σε διεθνές επίπεδο, δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί ποτέ.
Προς το παρόν δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποιος είναι με ποιον και ποια είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας. Εξ ου και οι δικοί μας – συνηθισμένοι καθώς είναι να περιμένουν άνωθεν εντολές – έχουν ξεμείνει τελευταία στους πέντε δρόμους.
Δεν είναι και ακριβώς “μη ξεκάθαρο”. Κάθε κατεργάρης είναι στον πάγκο του, και όχι μόνο επί ευρωπαϊκού εδάφους (βλ. τί παίζεται πχ. με τους ινδοπακιστανούς). Απλώς οι σοβαροί διπλωμάτες – οι κωλοϊταλοί, οι βρωμότουρκοι… – φροντίζουν να είναι πάντα με την πάρτη τους. Εμείς είμαστε απλώς ανύπαρκτοι.
Η έννοια του συμφέροντος είναι πολύ σχετική για χώρες όπως η δική μας που δεν έχουν καν την πολυτέλεια να επιλέξουν αφεντικό. Και να την είχαν όμως, ποιον θα έπρεπε να υπηρετήσουν? Τον Τραμπ, την ΕΕ, την Κίνα, τη Ρωσία, την.. Τουρκία? Και ποιος γνωρίζει αν οι αυριανές μεταξύ των σχέσεις δεν θα καταστήσουν την επιλογή μας καταστροφική? Τα είδαμε και με τη Ρωσία. Και δεν είδαμε ακόμα τίποτα.
Αν έχω καταλάβει καλά, η άποψή σου είναι ότι θα έπρεπε να προσδεθούμε το συντομότερο στο άρμα του Τραμπ.
Εννοείται ότι η κατάσταση είναι περίπλοκη : πρόσδεση στο συγκεκριμένο άρμα μπορεί να συνεπάγεται “πλήρη συμμόρφωση” στις επιταγές των Τούρκων, καθότι αυτή είναι η επιθυμία του Τραμπάκουλα, ο οποίος επιθυμεί ισχυροποίησή τους ως τοποτηρητών, για να την κάνει σιγά-σιγά απ’ την περιοχή, having bigger fish to fry.
Αλλά στην “πλήρη συμμόρφωση” είμαστε ούτως ή άλλως, και σε εξευτελιστικό βαθμό. Για την ακρίβεια το μόνο “κόνσεπτ” που φαίνεται να διέπει την πολιτική “μας” είναι το να μην …ερεθίσουμε τους κωλότουρκους.
Εντύπωσή μου είναι (ξανά) ότι θα έπρεπε να συσφίξουμε σχέσεις με Εβραίους : είναι η επιλογή που συνδυάζει τα benefits της (απαραίτητης) εύνοιας του Τραμπάκουλα, με τα λιγότερα δυνατά τουρκογενή side effects.
Μια χαρά σχέσεις έχουμε προς το παρόν με το Ισραήλ. Κατά τη γνώμη μου πάντως κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι το Ισραήλ θα μας υποστηρίξει ενεργά σε μια στρατιωτική σύγκρουση με την Τουρκία. Ούτως ή άλλως το Ισραήλ ειδικεύεται στην εξόντωση αμάχων. Το Ιράν και την Τουρκία μέχρι στιγμής τα πολεμάει μόνο στα λόγια.
Δεν εννοώ ντε και καλά στρατιωτική υποστήριξη (παρόλο που οι τύποι πιέζουν για σύσφιξη σχέσεων και με τέτοιες υποσχέσεις) αλλά για καταλυτικό επηρεασμό Τραμπάκουλα μέσω του “πανίσχυρου λόμπι”. Το Ιράν μόνο με τα λόγια δεν το πολεμάει το Ισραήλ, για την ακρίβεια του έχει προκαλέσει σοβαρή βλάβη με την τελευταία αεροπορική επίθεση, η οποία πέρασε κάτω απ’ το ραντάρ των media. Και δεν αποκλείεται αυτό να επαναληφθεί όπου νά’ναι. Όσο για την Τουρκία, είμαι περίπου σίγουρος ότι έρχεται η σειρά της.
Και τι θα γίνει στην περίπτωσή που το Ισραήλ τα βρει τελικά με την Τουρκία? Γιατί αυτή ακριβώς είναι η επιθυμία του Τραμπ. Οι μόνοι που πιστεύουμε σε προαιώνιες έχθρες και φιλίες είμαστε κατά τα φαινόμενα εμείς.
Καλά η επιθυμία του Τραμπ είναι να τα βρουν όλοι με όλους. Από κει και πέρα δε νομίζω ότι η “παράσταση” που έδωσε πρόσφατα είχε ιδιαίτερη βαρύτητα, ούτε ότι πρέπει να παίρνει κανείς στα σοβαρά την αναφορά στον ΡΤΕ σαν σε “φίλο”. Ο Τραμπ, και αυτή είναι η πάγια άποψή μου, είναι ο μεγαλύτερος υπηρέτης των εβραϊκών συμφερόντων ever. Και το τελευταίο που μπορεί κανείς να περιμένει για μεγάλο διάστημα είναι η εναρμόνιση αυτών των τελευταίων με τα τουρκικά. Για πολλούς λόγους : παλαιστινιακό, συμφωνίες Αβραάμ στις οποίες ετοιμάζεται να προσχωρήσει η Σαουδ. Αραβία (αντίπαλος της Τουρκίας για την ηγεσία του μουσουλμανικού κόσμου), ενεργειακό (IMEC corridor etc) και πάει λέγοντας.
Εννοείται ότι τίποτα δεν αποκλείεται. Σε περίπτωση όμως που οι ανωτέρω εκτιμήσεις για το Ισραήλ δεν επαληθευτούν, θα βρεθούμε ολομόναχοι στον κόσμο να κυνηγάμε ανεμόμυλους.