Η ιστορία με το σποτάκι του κυρίου Λούλη είναι λίγο πιο περίπλοκη από όσο φαίνεται. Πρώτα-πρώτα, όσο αηδιαστική κι αν έχει γίνει η επανάληψη κάποιων χαρακτηρισμών [“ρατσιστής”, “σεξιστής” κοκ.], άλλο τόσο θα γίνει οσονούπω και το αντίθετο: να τους εξαφανίσουμε από το λεξικό, εξαφανίζοντας και το νόημά τους, ξεχνώντας ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αξίζουν. Όταν βλέπω ένα όχλο δεξιούληδων να ξεσαλώνει στο Twitter, παραβιάζοντας πόρτες που οι “φεμινίστριες” άφησαν προ πολλού ανοιχτές, έχω να παρατηρήσω ότι: στην συγκεκριμένη περίπτωση οι τελευταίες έχουνε κάποιο δικιο. Εν πάση περιπτώσει, δεν πρόκειται εδώ για αθλιότητα επιπέδου … γυναικοκτονίας, ή των “ακτιβιστριών – χορευτριών” στο Σύνταγμα.
Αλλά δεν είναι αυτό το μόνο που κάνει την υπόθεση ελαφρώς περίπλοκη: μεσ’ στον ορυμαγδό που επακολούθησε, εκείνο που έμεινε εκτός πεδίου βολής ήταν το ίδιο το μήνυμα. Το οποίο εντάσσεται σ’ ένα πολύ περίεργο “ήξεις-αφίξεις”, στο πλαίσιο του οποίου επιτρέπουμε εκείνο που μολις πριν απαγορεύσαμε, ή επιτρέπουμε κάτι και το απαγορεύουμε συγχρόνως.

Τελικά επιτρέπεται η βόλτα στη γ@@@@ένη πλατεία, ή όχι;

Μπαίνεις στον πειρασμό να “συνωμοσιολογήσεις”: η μονομέρεια του σποτ είναι τόσο κραυγαλέα που θα μπορούσε να αποτελεί…συνειδητή επιλογή. Ο κύριος Λούλης είχε κατηγορηθεί και πρόσφατα [σάλος, ξανά, στο Twitter…] για …σεξιστικές δηλώσεις [δεν θυμάμαι τις, ηλίθιες, ως συνήθως, λεπτομέρειες] πράγμα που “υποψιάζει” ακόμα περισσότερο ως προς την αθωότητα της επιλογής προσώπου και σεναρίου.
Το σκεπτικό θα μπορούσε να είναι: άστους να τρώγονται με τα σεξιστικά, ενώ το αληθινό μήνυμα περνάει αθόρυβα, ως δεδομένο: “όπου υπάρχει άνθρωπος, υπάρχει και …ιός. Η μόνη σωτηρία είναι η απομόνωση”.