Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Ορφέας Περίδης είναι ένας από τους ελάχιστους με λόγο υπάρξεως “τραγουδοποιούς” της γενιάς του. Οι τελευταίοι συνέβαλαν όσο μπορούσαν στην υποβάθμιση του ελληνικού τραγουδιού, ιδίως στα ’90s, αποτελώντας δήθεν εναλλακτική πρόταση στην “ελληνική ποπ” (Καρβέλας, Κορκολής etc) και το σκυλάδικο (…Καρβέλας, Σαραγούδας etc). Τραγούδι του ΟΠ, εδώ.
Τούτου δοθέντος, η άποψη που διατυπώνει για τη συμμετοχή σε συναυλίες στο Ισραήλ είναι τόσο θλιβερή, όσο εκείνη που είχε διατυπώσει επί “πανδημίας” περί “συνωμοσιολόγων” – βλ. εδώ. Όσο και η αποθέωση που γνωρίζει (φυσικά!) απ’ τους χονδράνθρωπους των σόσιαλ μίντια.
Ακολουθώντας το σκεπτικό της δήλωσης, δε μπαίνω καν στη λογική του αν πρέπει ή δεν πρέπει να πάει κάποιος.
Απλώς επισημαίνω την αντίληψη που υιοθετείται εδώ, και μάλιστα από σοβαρό καλλιτέχνη : η μουσική είναι ένα τραλαλά-τραλαλό, που το ακούμε για “διασκέδαση”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ένα πράγμα που πληροφορήθηκα πρόσφατα για τον Leonard Cohen είναι ότι το 1973 ταξίδεψε στο Ισραήλ με την πρόθεση να πολεμήσει για την πατρίδα του. Τελικά κατέληξε να παίζει 24/7 για τους φαντάρους των IDF και μάλιστα με αρκετή επιτυχία.
…Γλέντι με τον Leonard Cohen! Εγγυημένη διασκέδαση!
Το πρώτο που σκέφτηκα κι εγώ. Και μάλιστα στην πιο μαύρη του περίοδο!
Ο ΟΠ μου είναι όντως συμπαθής (είναι και ομοζωδιακός μου απ’ ότι θυμάμαι). Αλλά είναι χαζός ο άνθρωπος. Επί πανδημίας στηλίτευε τους “συνωμοσιολόγους” ως επικίνδυνους “κατά τη γνώμη μου, κατά τη γνώμη των ειδικών και γενικότερα κατά την κοινή λογική”. Ο “σκυλάς” Πετράκος είχε εκφράσει εντυπωσιακά πιο σοβαρές απόψεις.
Μόνο σαν όνομα τον γνωρίζω για να πω την αλήθεια όπως και την πλειοψηφία του “έντεχνου” χώρου. Κατά τη γνώμη μου πάντως η στάση του ενός ή του άλλου κατά την περίοδο της πανδημίας δεν αποτελεί πλέον credential για οτιδήποτε.
Για το ότι η δυσπιστία προς τους “ειδικούς” και την “επιστήμη” εν καιρώ πανδημίας δεν αποτελεί credential, συμφωνώ. Αλλά το αντίθετο αυτής, το να αποθεώνεις δηλ. τους “ήρωες γιατρούς” και να μιλάς για “αρνητές” και “ψέκες” αποτελεί αδιάψευστο τεκμήριο ηλιθιότητας imho.
Αυτό να λέγεται. Οι συμμαχίες και τα συμφέροντα όμως έχουν αλλάξει από τότε κατά πολύ. Άτομα σαν τον Βουλαρίνο και το Δανίκα για παράδειγμα είναι αναφανδόν και χωρίς επιφυλάξεις υπέρ του σημερινού Ισραήλ. Μήπως αυτό τους καθιστά λιγότερο ηλίθιους?
Προφανώς όχι. Ούτως ή άλλως δε νομίζω ότι μιλούν ποτέ εκφράζοντας κάποια προσωπική άποψη : Ένα από τα δείγματα του επιπέδου κυβερνήσεων τύπου Κούλη, είναι και το είδος των ανθρώπων που χρησιμοποιούν ως hired guns – όπως οι παραπάνω.
Ασχέτως πάντως από την ηθική πλευρά του ζητήματος – που δεν είναι ίδια για όλους – υπάρχει και το αισθητικό πρόβλημα του ταιριάσματος μιας ορισμένης μουσικής με το α’ ή β’ κοινωνικό περιβάλλον. Φαντάσου δηλαδή ένα τύπο με Bugati να παίζει στη διαπασών το Σταθμό του Μονάχου. Δεν κολλάει, πώς να το κάνουμε. Στο στρατό παρεμπιπτόντως δεν μπορούσα με τίποτα νακούσω τη μουσική που άκουγα έξω. Φαινόταν εκτός τόπου και χρόνου. Προτιμούσα τα σκυλάδικα που άκουγαν όλοι. Έτσι για να θυμάμαι πού βρίσκομαι.
Αν ο τύπος με τη Bugati δεν ξέρει ελληνικά, ούτε έχει τρόπο να γνωρίζει το “μπακγκράουντ” του τραγουδιού, μια χαρά θα το ακούσει και θα τη βρει κιόλας, αν καταλαβαίνει από μουσική. Υπό την ίδια έννοια που εγώ πχ. τη βρίσκω με τη Μουσική Των Νερών του Χέντελ, η οποία γράφτηκε ως υπόκρουση της εκδρομής του Βασιλέως Γεωργίου του Α’ στον Τάμεση. 🤣
Νομίζω ότι η υπαγωγή της μουσικής στο “κοινωνικό της περιβάλλον” είναι αντίστοιχα άτοπη με την προσπάθεια να περιγραφεί αναλυτικά η διαδικασία μέσω της οποίας προέκυψε από αυτό.
Εννοείται ότι αναφέρομαι σε κάποιον που “καταλαβαίνει” το Σταθμό του Μονάχου or whatever και όχι μόνο από άποψη στίχων. Για ένα “ξένο” (με την πολιτισμική έννοια) είναι “απλά” νότες. Δηλαδή όχι και τόσο απλά. Anyway μάλλον δυσκολεύομαι να εξηγήσω τη σκέψη μου που στην τελική μπορεί να μην αφορά παρά μόνο τη δική μου σχέση με τη μουσική.
Κατά την άποψή μου είναι απλό: δεν υπάρχει τρόπος να αντιστοιχήσει κανείς κοινωνικά περιβάλλοντα και εμπειρίες με νότες. Να “φέρει” δηλ. βελάκια που να ξεκινούν από το ένα και να καταλήγουν νομοτελεικά στο άλλο. Και να μας εξηγήσει γιατί ο τάδε ερωτευμένος / φοβισμένος / αγανακτισμένος / whatever and for whatever reason, “επέλεξε” να εκφράσει τις συγκεκριμένες σκέψεις και συναισθήματα με τις συγκεκριμένες νότες (και όχι με άλλες!). Αυτό απαντούσα σπό εφηβικής ηλικίας σ’ εκείνους που μου κούναγαν το δάχτυλο “γιατί …ενώ είμαι Έλληνας γράφω ροκ/ποπ τραγούδια και μάλιστα με αγγλικό στίχο!”. Η short version αυτού ήταν : γιατί έτσι μου αρέσει. Γιατί έτσι διαμορφώθηκα από ένας Θεός ξέρει τι είδους διαδικασίες, και το να θέλει κάποιος να με υπαγάγει σε “συγκεκριμένο” κοινωνικό γίγνεσθαι κοινό για όλο τον κόσμο, και υπαγορευτικό κοινών αντιδράσεων, είναι τουλάχιστον παράλογο. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αξιολογήσει το “έργο μου” συγκρίνοντάς το με τα πρότυπά του.
Ως προς τους στίχους, προσπαθούσα εξηγήσω στους ίδιους ηλίθιους ότι η γλώσσα, εκτός από φορέας νοήματος, είναι και ήχος. Και ότι επιλέγω τον ήχο κατ’ αρχήν των αγγλικών, ως πιο ταιριαστό με τη μουσική μου.
Εγώ συνήθως αποφεύγω τα ελληνόφωνα τραγούδια λόγω της βιωματικής μου εγγύτητας με την ελληνική γλώσσα που μου αποσπάει την προσοχή από τη μουσική καθεαυτήν. Από την άλλη μεριά το κοινωνικό περιβάλλον που συνυποδηλώνεται στη λευκή αστική ροκ μουσική για παράδειγμα βρίσκεται πολύ κοντύτερα στην (τότε) ψυχολογία μου από το περιβάλλον των δημοτικών τραγουδιών, των ρεμπέτικων ή των μπλουζ. Others think otherwise. Μέσα στα πλαίσια ενός πολιτισμού πάντως υπάρχει κατά τη γνώμη μου κάτι σαν “κοινή μουσική γλώσσα” έστω κι αν δεν είναι τόσο μονοσήμαντη όσο η κανονική. Σε πολλές περιπτώσεις δηλαδή χαρακτήριζουμε αυθόρμητα μια μελωδία ως θλιμμένη, χαρούμενη, νοσταλγική, επιθετική κλπ χωρίς να γνωρίζουμε τις προθέσεις του δημιουργού. Γενικότερα μάλιστα οι άνθρωποι έχουν την τάση να περιγράφουν τις διάφορες ηχητικές ποιότητες με τις ίδιες κάθε φορά μεταφορικές εκφράσεις. Και όχι μόνο τις ηχητικές: αυθόρμητα οι περισσότεροι θα χαρακτηρίσουν “ζεστό” ένα ροδαλό λευκό και “κρύο” ένα γαλαζωπό. Η πλάκα είναι ότι ως ακτινοβολία το ροδαλό λευκό είναι πράγματι πιο θερμό. Εμείς βέβαια δεν το ξέραμε όταν πρωτοσκεφτήκαμε of all things τη συγκεκριμένη μεταφορά. Κι όμως κατά κάποιο τρόπο το αισθανόμασταν.
I’m a TV native. “Μουσική” δεν έμαθα σε κάποιο Ωδείο, στο οποίο πήγα στα 18. Δεν είχα καν κασετόφωνο μέχρι τα 12. Τη μουσική την έμαθα απ’ το ραδιόφωνο και ακόμα περισσότερο από την τηλεόραση. Η δεύτερη ευθύνεται για την εξοικείωση μου με όλα (literally) τα είδη, jazz, κλασικής και (πρωτόλειας) ηλεκτρονικής συμπεριλαμβανομένων – για την ελληνική δε χρειάζεται να συζητάμε, χάρη στο ραδιόφωνο, την εκκλησία και τα πανηγύρια το καλοκαίρι. Ίσως γι’ αυτό με το που έπιασα μουσικό όργανο στα χέρια μου (συμπτωματικά ταυτόχρονα με το κασσετόφωνο!) ήμουνα “έτοιμος για όλα”.
Συμφωνώ επομένως ότι η “κοινή μουσική γλώσσα” (η οποία προφανώς υπήρξε κάποτε, με ψήγματά της να επιβιώνουν ακόμα) δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα, στην εποχή της κυριαρχίας των ΜΜΕ. Απλώς αυτή η κυριαρχία στο Ελάντα ξεκίνησε με πρωτοπόρους (πειραματόζωα αν θες) κάποιους απ’ τη δική μου γενιά : ήμουν από τα λίγα παιδιά στο δημοτικό που είχαν τηλεόραση. Πράγμα που σήμαινε ιδιαίτερη κινητικότητα : από το Εντερπράιζ στη φτωχογειτονιά and back.
Κι εγώ στα 12-13 πήρα για πρώτη φορά κασετόφωνο – το φθηνότερο δυνατό εννοείται κι αυτό πάλι με χίλια ζόρια. Πρέπει να ήταν το μοναδικό πράγμα που ζήτησα ως παιδί από τους γονείς μου, δεδομένου ότι δεν μου αγόραζαν τίποτα ούτε μου έδιναν χαρτζιλίκι. Τα (χιλιάδες) κόμικς που διάβασα ως επί το πλείστον τα έκλεβα – είτε από τα πορτοφόλια τους είτε απευθείας από τα περίπτερα. Σιγά μην κάθομαι να τους παρακαλάω.
Αυτό ήταν το καημένο το κσσετοφωνάκι μου (Philips N2205). Μιλάμε ότι είχε γίνει της πουτάνας το μαγκάλι για να μου το πάρουν, καθότι φοβόντουσαν ότι θα με αποσπάει απ’ τα μαθήματα – κάτι ήξεραν, εννοείται.
👍👍👍👍👍
…Εν τω μεταξύ, εν όψει νέων εξελίξεων στο …γεωπολιτικό ορίζοντα, είμαι υποχρεωμένος να ξανασκεφτώ, αν όχι να αναθεωρήσω άρδην, την άποψή μου περί “συσφίξεως σχέσεων με Ισραήλ”. Το απροσδόκητο αφορά σε εκκολαπτόμενη συμμαχία όλων των μουσουλμανκών χωρών της ευρύτερης περιοχής, Ιράν-Τουρκίας-Σαουδαραβίας-Πακιστάν-Αιγύπτου συμπεριλαμβανομένων. Αυτό που ουδείς είδε να έρχεται είναι η προσέγγιση της Τουρκίας, όχι με το Ισραήλ αλλά με τα, παραδοσιακά αντίπαλα αυτής, κράτη του κόλπου – πλην Κατάρ. Και (ίσως ακόμα χειρότερο για μας με όλο τον καλό κόσμο που έχουμε μαζέψει εδωπέρα), ο ρόλος “γεφυροποιού” που παίζει το Πακιστάν στην υπόθεση.
We are probably fucked.
Η συγκεκριμένη στάση στο στρατό φαίνεται τελείως (φυσιο-)λογική, για να μη πω νομοτελειακή. Μιλάμε για μια κατάσταση όπου υιοθετείς, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, ένα σύνολο συμπεριφορών απαδουσών της δικής σου κανονικότητας. Στο σκυλάδικο θα κωλώσεις;
Στην εποχή των ΜΜΕ πάντως η έννοια του “κοινωνικού περιβάλλοντος” ή της “περιρρέουσας ατμόσφαιρας” διαφέρει πολύ από την παραδοσιακή. Στην εποχή μας ειδικά το πραγματικό κοινωνικό περιβάλλον για έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων είναι το ίντερνετ.
Το έχουμε συζητήσει εκτεταμένα το θέμα με το Ισραήλ και η άποψή μου είναι πάγια και γνωστή: μια χαρά σχέσεις έχουμε ήδη σε κρατικό επίπεδο με τους Εβραίους και πολύ καλά κάνουμε. Περαιτέρω κολλητιλίκια με κουτοπόνηρες εκ μέρους μας βλέψεις αποτελούν βαρύτατο σφάλμα με μοιραίες κατά πάσα πιθανότητα συνέπειες.
Γενικότερα η πολιτική του Ισραήλ φαίνεται σταδιακά να χάνει και τα ελάχιστα ίχνη λογικής που της είχαν απομείνει μετά την επίθεση της Χαμάς. Πιθανότατα παρενέργειες της κατάχρησης εμβολίων. Αν δεν κρατούσαν οι Εβραίοι τον Τραμπ απταρχίδια (δεν εξηγείται αλλιώς) η εξαφάνισή τους από το χάρτη της Μέσης Ανατολής θα ήταν ζήτημα χρόνου. Και δεν θα στενοχωριόταν κανένας.
Την προοπτική της εξαφάνισης εντός διετίας την είχε μάλιστα τονίσει προεκλογικά ο ίδιος ο Τραμπ. Και είχε απόλυτο δίκιο.
Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει καμιά “κουτοπόνηρη βλέψη”. Υπάρχει άμεση ανάγκη στοιχειώδους προστασίας από το νταβατζιλίκι των πουστότουρκων. Οι οποίοι φυσικά και δε θα περιοριστούν στα 6 μίλια, τα οποία ούτως ή άλλως δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα εμείς να “παραβιάσουμε”. Η λογική των μογγόλων είναι “ό,τι γίνεται, οπουδήποτε στην περιοχή, πρέπει να περνάει απ’ τη δική μας έγκριση”. Και αυτό δεν μπορεί να αποτελεί συνθήκη λειτουργίας κράτους (ακόμα και του “ελληνικού”).
Επίσης, imo, δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση η πολιτική του Ισραήλ να στερείται λογικής και σχεδίου. Δια της εκλείψεως της Γάζας (πράγμα που θεωρώ απώτερο σκοπό των Ισραηλινών απ’ την πρώτη στιγμή, υιοθετώντας τη “συνωμοσιολογική” θεωρία περί περίεργης αντιδράσεώς τους στην ίδια την 7/10) οι Εβραίοι επιδιώκουν ριζική & αναγκαστική αλλαγή της πολιτκής των αραβικών / μουσουλμανικών χωρών απέναντί τους. Καταλυτικό παράγοντα της οποίας (πολιτικής) αποτελεί σταθερά η τοξική εκκρεμότητα της ελεγχόμενης 100% απ’ τη Χαμάς περιοχής.
Ως προς το κόνσεπτ “Αν δεν κρατούσαν οι Εβραίοι τον Τραμπ απταρχίδια (δεν εξηγείται αλλιώς) η εξαφάνισή τους από το χάρτη της Μέσης Ανατολής θα ήταν ζήτημα χρόνου. Και δεν θα στενοχωριόταν κανένας” δε νομίζω ότι αποδίδει σωστά την πραγματικότητα. Γιατί μέσω αυτού δημιουργείται μια εύγλωτη (πειστική) εικόνα “εξαφάνισης του Ισραήλ”, απ’ την οποία εξαφάνιση φαίνεται να γλιτώνει παρά τρίχα, μέσω παγιδευμένων αρχιδιών του Τραμπ. Η πραγματικότητα κατά την άποψή μου είναι : Βεβαίως και τον κρατάνε, όπως κρατάνε ανέκαθεν κάθε αμερικανική κυβέρνηση. Γιατί τον έλεγχο τον έχουν τα mega bucks του εβραϊκού λόμπι, πράγμα που καθιστά την “εξαφάνιση του Ισραήλ” a priori ουτοπικό σενάριο.
Ούτε κι εγώ το βλέπω να εξαφανίζεται σύντομα, παρόλο που πάει γυρεύοντας. Χωρίς την στήριξη εξάλλου των Αμερικανών δεν θα έκανε αυτές τις ανοησίες in the first place. Σε περίπτωση πάντως ολοκληρωτικού ΓΠΠ θα είναι πιθανότατα η πρώτη χώρα που θα σβηστεί από το χάρτη. Καλό θα είναι να μη σβηστούμε μαζί του κι εμείς.
Δεν σκοπεύω πάντως να επαναλάβω τις απόψεις μου για τον όψιμο έρωτά μας με το Ισραήλ. Ως γνωστόν τα λόγια δεν πιάνουν στα ερωτικά ζητήματα. Θα καταλάβουμε από μόνοι μας το λάθος όταν θα φάμε το κεφάλι μας!
Συμφωνώ και επαυξάνω : έτσι όπως το βλέπω, ο κίνδυνος είναι όχι απλώς να σβηστούμε κι εμείς μαζί, αλλά …να σβηστούμε εμείς – period.
…Κοίτα να δεις που με τα αστεία-αστεία θ’ αρχίσει να μου φαίνεται λιγότερο φρικτός ο Γεραπετρίτης.
(Η πλάκα είναι ότι, παλιά τον συμπαθούσα γατί, όταν είχαν ζητήσει από διάφορους πολιτικούς να πουν ένα αγαπημένο τραγούδι της νιότης τους, αυτός “είχε κάνει την έκπληξη” με το …‘The Number Of The Beast’!)
Εμένα με ψιλοσυγκίνησε η “ανθρώπινη” χειρονομία του Σαμαρά. Έχει που έχει τον πόνο του ο άνθρωπος, ενδιαφέρεται όμως και για τους άλλους:
https://www.iefimerida.gr/zoi/rania-tzima-peripeteia-ygeias-gabriil-sakellaridi
Από τα μέλη της παρούσας κυβέρνησης πάντως έχω αρχίσει να έχω σε κάποια εκτίμηση τον Δένδια. Ο καλύτερος υπουργός αμύνης εδώ και δεκαετίες. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα “καλός”.
Όντως (και για τα δυο).