Γνώσεις σεισμολογίας δεν διαθέτει το κατάστημα.
Μια δόση δυσπιστίας για όσα λέγονται/γράφονται στα μίντια, γενικά, και μια διάθεση ελέγχου της αξιοπιστίας τους, αυτά τα διαθέτουμε.
Επειδή λοιπόν διαβάζω ότι ο κύριος Τσελέντης, ο οποίος εν γένει δεν μου είναι αντιπαθής, “έχει χάσει τον ύπνο του με τις Αλκυονίδες”, οι οποίες “είναι ώριμες να δώσουν νέο σεισμό”, καθότι “κάθε ρήγμα δίνει ένα σεισμό ανά 40 με 45 χρόνια”, ψάχνω και βρίσκω [εδώ] τον κατάλογο με τους μεγαλύτερους σεισμούς στην Ελλάδα των τελευταίων 200 χρόνων. Η τελευταία φορά πριν το 1981 που έχει καταγραφεί μεγάλος σεισμός, όχι απ’ τις Αλκυονίδες, αλλά “από τον Κορινθιακό κόλπο”, είναι το 1861.
Κατόπιν τούτου, συνεχίζοντας το ψάξιμο, ανακαλύπτω δήλωση του [συμπαθούς μου] Γεράσιμου Παπαδόπουλου από δημοσίευση στο Ποντίκι, τον Ιούλιο του 2019:
Τέλος στη φημολογία των τελευταίων ημερών για ενδεχόμενη ενεργοποίηση του ρήγματος των Αλκυονίδων επιχειρεί να βάλει ο σεισμολόγος, Γεράσιμος Παπαδόπουλος, στον απόηχο των δηλώσεων συναδέλφων του, σύμφωνα με τις οποίες θα γίνει σεισμός στον Κορινθιακό Κόλπο.
Ο κ. Παπαδόπουλος υποστηρίζει πως σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, από το ρήγμα των Αλκυονίδων υπάρχει μόνο ένας καταγεγραμμένος σεισμός, αυτός του 1981 και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούμε να μιλάμε καν για «περιοδικότητα» αλλά και να υποστηρίξουμε πως ενεργοποιείται κάθε 40 χρόνια. Αναφέρει, μάλιστα, πως αυτό που ακούστηκε για το ρήγμα των Αλκυονίδων, ότι δηλαδή ενεργοποιείται κάθε 40 χρόνια, είναι μια «μεγάλη ανακρίβεια».
«Αν κοιτάξουμε πίσω στο χρόνο (σ.σ. από το 1981) δεν θα βρούμε κανέναν άλλο σεισμό από αυτό το ρήγμα. Κανένα τέτοιο στοιχείο δεν υπάρχει. Από παλαιοσεισμολογική έρευνα Ιταλών βρέθηκε ότι ίσως είχαμε ένα σεισμό τον 16ο αιώνα», επισημαίνει ο κ. Παπαδόπουλος, εξηγώντας πως «αν αυτό είναι σωστό, τότε μεσολαβούν περίπου 500 χρόνια μέχρι το 1981».
Εν τέλει πέφτω και στο ευτράπελο : οι αρμόδιοι της [ούτως ή άλλως ανεκδιήγητης] Athens Voice, έχοντας προφανώς μπερδέψει τα μπούτια με τα χέρια τους, και τα γεγονότα με τις εικοτολογίες, αναφέρονται σε σεισμό, χτες …από το ρήγμα των Αλκυονίδων.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Και άντε πες πως υπήρχε μια μικρή αξιοπιστία στις προβλέψεις τους. Εμείς δηλαδή τί θα έπρεπε να κάνουμε? Να μετακομίσουμε σε άλλο σπίτι? Σε άλλη πόλη? Σε άλλη χώρα? Και για πόσο?
Πραγματικά δηλαδή, ειδικά ο εν λόγω Τσελέντης μου φαινόταν πάντα ημίμουρλος “με την καλή έννοια”. Αλλά η ατάκα με “τον ύπνο που έχει χάσει”, είναι για κλωτσές. Υποθέτω κάτι θα θέλει να καρπωθεί [όχι ντε και καλά από ιδιοτέλεια] από κρατικά κονδύλια or something, οπότε η δημιουργία καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης είναι η πλέον δοκιμασμένη μέθοδος. Εκτός κι αν, έτσι απλά, έχει παρασυρθεί κι αυτός από το ρεύμα της εποχής.
Ειδικά οι σεισμολόγοι ωθούνται κατά τη γνώμη μου σε ανόητες δηλώσεις από καθαρή ματαιοδοξία, δεδομένου ότι ο τομέας τους δεν έχει καμία πρακτική χρησιμότητα. Η μόνη ακριβής βραχυπρόθεσμα και πρακτικά επιτυχής (ακολούθησε υποχρεωτική εκκένωση που έσωσε χιλιάδες ανθρώπους) πρόβλεψη καταστροφικού σεισμού που έγινε ποτέ, απόσο γνωρίζω έλαβε χώρα στην Κίνα το 1975, που κι αυτή ακόμα οι δυτικοί σεισμολόγοι θεωρούν αποτέλεσμα σύμπτωσης. Όσα δε φτάν η αλεπού..
Στο συγκεκριμένο πάντως μάλλον δίκιο είχαν περί σύμπτωσης γιατί αν ήταν όντως πρόβλεψη, λογικά θα είχαν προβλεφτεί και άλλοι [κάποιοι τουλάχιστον] απ΄τους καταστροφικούς σεισμούς που έχουν γίνει έκτοτε, τουλάχιστον στην Κίνα.
Ο εν λόγω Τσελέντης θυμήθηκα ότι έχει σχέση με τον Βαρώτσο του ΒΑΝ. Που σημαίνει ότι στο μυαλό του τουλάχιστον, εκκρεμεί η εκδήλωση ενός σοβαρότερου ενδιαφέροντος εκ μέρους της Πολιτείας για το θέμα – φυσικά δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν όντως αυτή είναι η σκέψη του, ούτε αν είναι σωστή. Σε οποιαδήποτε περίπτωση το τελευταίο πράγμα που δικαιούται να κάνει είναι να πανικοβάλει τον κόσμο προς δημιουργία [πιεστικών] εντυπώσεων.
Αρχίζει να διαμορφώνεται στο μυαλό μου ένα προωθημένο συνωμοσιολογικό σενάριο του τύπου “all hands on deck” : στο ίδιο μήκος κύματος με πολιτικούς, δημοσιογράφους, γιατρούς και κλιματολόγους, άπαντες οι “ακαδημαϊκοί”, ανεξαρτήτως ειδικότητας, έχουν λάβει εντολή διοχέτευσης έντασης στο ταλαιπωρημένο πόπολο, στο μέτρο των δυνατοτήτων καθενός, επί σκοπώ διάλυσης του …συλλογικού νευρικού συστήματος.
Ασχέτως με το singular περιστατικό της Κίνας υπάρχει λόγος που η “επιστημονική” (γιατί δεν αποκλείω μια “psychic” εκδοχή) πρόβλεψη των σεισμών είναι προς το παρόν αδύνατη: κανείς δεν γνωρίζει το παραμικρό για το τι πραγματικά παίζεται κάτω από την επιφάνεια της γης. Ακόμα και οι γνώσεις τους για το “σύμπαν” έχουν μια μικρή εμπειρική βάση – εδώ στηρίζονται καθαρά σε υποθέσεις. Τα μόνο εμπειρικά στοιχεία είναι τα ξερατά των ηφαιστείων και σε πολύ μικρότερο βαθμό το μαγνητικό πεδίο της γης που θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, εξ ου και οι γνωστές θεωρίες της κούφιας γης και τα σχετικά, που δεν είναι μεν επαληθεύσιμες, ούτε όμως μπορούν και να διαψευσθούν. Μια τάση εντυπωσιασμού και κινδυνολογίας πάντως την είχαν ανέκαθεν ανυπόληπτες ειδικότητες όπως κοσμολόγοι, περιβαλλοντολόγοι, σεισμολόγοι και λοιμωξιολόγοι, δεδομένου ότι αποτελεί το μόνο τρόπο να τραβήξουν κονδύλια προς τις άλλως άχρηστες πρακτικά “επιστήμες” τους.
Την πλάκα πάντως την έχουν τα …κοπρόσκυλα, τα οποία, υποτίθεται, προαισθάνονται τους σεισμούς [εμένα μου λες;]. Και τα οποία δεν δείχνουν ιδιαίτερα σημεία ανησυχίας ούτε στη διάρκειά τους.
Υποθέτω αυτό αφορά σε μια υποβάθμιση του ζωικού ενστίκτου ένεκα σπιτικού περιβάλλοντος – δεν θα ξεχάσω το αγωνιώδες “συναυλιακό” κρεσέντο με το οποίο συνόδευαν μια καλοκαιρινή νύχτα στο χωριό όλα μαζί τα ζώα [σκυλιά, κατσίκες, γαϊδούρια, …] ένα δυνατό σεισμό. No great help ως προς την υποβλητικότητα του φαινομένου.
Στα πλαίσια μιας ανθρωποκεντρικής θεώρησης του ζητήματος πάντως – προς την οποία τείνουν απειράριθμες και ανεξήγητες με άλλο τρόπο συμπτώσεις – φαίνεται ότι σεισμοί, μετεωρίτες, λοιμοί, καταποντισμοί, παγετώνες και τα σχετικά μειώνονται με το πέρασμα του χρόνου, αφού πρώτα δημιούργησαν τις απαραίτητες για την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού γεωλογικές και βιολογικές προϋποθέσεις. Από την άλλη βέβαια στα πλαίσια μια θεοκεντρικής θεώρησης, έτσι και πάρει χαμπάρι ο Πανάγαθος – πες ότι ανοίγει κανένα βοθροκάναλο για παράδειγμα – την ασέβεια και την αχαριστία με την οποία μεταχειριστήκαμε τα Δώρα Του, δεν αποκλείεται να πατήσει τελικά ο ίδιος το κουμπί..
Η μεγαλύτερη πλάκα απ’ όλες είναι ότι στο πλαίσο της θεοκεντρικής θεώρησης, ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι Θεός και άρα, μέρος του τουλάχιστον ασχολείται με το να …εξυμνεί τον εαυτό του, και ένα άλλο μέρος με το …να τον καταριέται. Ένα αστείο που μου άρεσε να κάνω ως “νεαρός” επί του θέματος ήταν [δείχνοντας τον εαυτό μου] : “ξεκίνησα από ένας απλός Θεός και …ιδού πού έχω φτάσει”.
Έχω την αίσθηση ότι τα όνειρα σε μεγάλο βαθμό αποτελούν το κλειδί για τη βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων. Στον κόσμο των ονείρων για παράδειγμα εγώ είμαι υποτίθεται τα πάντα, οι ελπίδες μου εδώ, οι φόβοι μου εκεί, το παρελθόν μου εμπρός, το μέλλον μου από πίσω και ο εαυτός μου μια ψευδαίσθηση που ελέγχει τα πάντα χωρίς να ελέγχει τίποτα και χωρίς καμία συναίσθηση του ποιος είναι πραγματικά. Το ίδιο ακριβώς δηλαδή με αυτό που λες.
Μιας και μιλάμε για κατάρες και όνειρα εντωμεταξύ, μην ξεχάσουμε και το σχετικό τραγουδάκι!
https://youtu.be/GLHrnrXf95A
Great! και από αύριο, Θεού θέλοντος, back to the ghosts.