Στο post THE ORIGINS OF GRETA THUNBERG, υπάρχει μια αναφορά στο πώς προετοιμάζεται το έδαφος, δεκαετίες τώρα, για να υποδεχτεί φαινόμενα όπως η 16χρονη κλιματική ακτιβίστρια.  Με βασικό εργαλείο “καλλιέργειας”, φυσικά, την youth culture…

Αποτελεί δείγμα κοινωνικού εκφυλισμού το φαινόμενο ενήλικων ανδρών και γυναικών που εναποθέτουν το μέλλον τους, ή μάλλον …το “μέλλον του πλανήτη” στην …ακτιβιστική δράση ατόμων της εφηβικής, ή και της παιδικής ηλικίας. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, απλώς στις μέρες μας δείχνει να σπρώχνεται στην έσχατη συνέπεια…
Μερικές σκέψεις για το πώς φτάσαμε εδώ:
Σε μια κοινωνία που λειτουργεί υπό συνθήκες πολέμου όλων εναντίον όλων, ο νέος δεν έχει να αντιπαραθέσει στην “αυτάρκεια” του ενήλικου παρά τα νιάτα του. Εξ ου η ευκολία με την οποία καταφέρεται εναντίον των «γέρων» [= όσων έχουν περάσει τα 30…].
Η συναίσθηση του τέλους της παιδικής ηλικίας είναι τραυματική: η εφηβεία συμπίπτει με την αφύπνιση του ανθρώπου ως σκεπτόμενου όντος. Πρόκειται για μια δεύτερη γέννηση – αναχώρηση από το λιμάνι της οικογενειακής εστίας προς ένα μέρος, μακρινό ακόμα αλλά ήδη ορατό, όπου ανοίκειοι άνθρωποι διαγκωνίζονται και πρακτικές ανάγκες καθορίζουν την κάθε σου κίνηση. Στην πρώτη απογοήτευση, ο έφηβος στρέφεται προς τον παιδικό εαυτό του ως σανίδα σωτηρίας. Από την ουτοπική ενατένιση της χαμένης αθωότητας, οι επιτήδειοι έχουν πολλά να κερδίσουν.
Οι νέοι ζουν σ’ ένα παράλληλο σύμπαν – θερμοκήπιο μέχρι τα 17-18. Το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκαν σαν “αγγελούδια”. Το επόμενο πρωί ξυπνήσαν “πολίτες με άποψη”.
Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην κοινωνία της αγοράς και μια απαρχαιωμένη, δήθεν αριστερή ρητορική, γοητεύονται από συνθήματα όπως «η φαντασία στην εξουσία» ή «θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα», που καθιερώνουν ως πολιτική πρακτική την πρόωρη εκσπερμάτιση.
Η επανάσταση δεν είναι “ένα πράγμα”, και η επαναστατική συμπεριφορά δεν είναι μονοδιάστατη. Ο επαναστατημένος άνθρωπος είναι δύσπιστος και ταυτόχρονα “έτοιμος από καιρό” να πιστέψει. Την ευπιστία αυτή εκμεταλλεύονται δεόντως κάποιοι. Η ιστορία δείχνει ότι οι νεανικές οργανώσεις δεν υπήρξαν μόνο φυτώρια προοδευτικών ιδεών, αλλά και εκκολαπτήρια ολοκληρωτισμών κάθε είδους. Η εξύμνηση της νεότητας ως αυταξίας, είναι κλασικό γνώρισμα του φασισμού. Στο κάψιμο των βιβλίων στη χιτλερική Γερμανία [Μάιος ‘33] είχαν πρωτοστατήσει οι φοιτητικές ενώσεις.
Σήμερα, χάρη στην τηλεόραση, τα σπορ και την [πάντα] νέα τεχνολογία, 30άρηδες, 40άρηδες, 50άρηδες και 60άρηδες συμπεριφέρονται σαν 16χρονοι. «Γίνετε πάλι παιδιά», είναι το σύνθημα που κατευθύνει τους ενήλικους από μεγάφωνα και οθόνες. “Πάντα θα υπάρχει ένα καινούργιο γκατζετάκι, λίγη high tech μαγεία, να δώσει τροφή στον παλιμπαιδισμό σας”.
Όσο για τα παιδιά; καταδικάσθηκαν να καταναλώνουν “ιδέες” σαν γκατζετάκια.
Γιατί οι ενήλικοι γλείφουν τους νέους; δεν εννοώ μόνο οι πολιτικάντηδες, καλλιτεχνίσκοι, δημοσιογράφοι, και γενικώς οι αναζητούντες πελατεία. Άπαντες οι ενήλικοι γλείφουν τους νέους, ακατάπαυστα…
Ίσως γιατί η φωνή της συνείδησης έχει κάτι από τη χροιά των νεανικών μας χρόνων. Ίσως κάποιοι κολακεύοντας τα παιδιά, «ξεπλένουν» ενοχές απέναντι στον νεαρό εαυτό τους. Ο προδομένος έφηβος μέσα τους παίρνει το αίμα του πίσω, όμως αν υπάρχει κάτι που δεν συγχωρούν οι νέοι είναι αυτή ακριβώς η προδοσία: Τους μεγάλωσαν για να είναι «ενάρετοι» στον κόσμο του homo homini lupus, ρητού που οι ίδιοι οι γονείς, κάθε άλλο παρά ενάρετα, εφαρμόζουν. Φτάνοντας τα παιδιά στην εφηβεία, ο ρόλος του γονέα – δασκάλου καθίσταται ανέκδοτο [«έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…»], με τη γενιά των σημερινών γονιών να πρωτοπορεί ακυρώνοντας την ίδια την έννοια της γνώσης: «τα πάντα είναι σχετικά», «η αλήθεια είναι ένα ψέμα που δεν αποκαλύφθηκε ακόμα». Σ’ αυτή την επιθετική επίδειξη ιδεολογικοποιημένης άγνοιας, και ασυνέπειας, όποιος τολμήσει να ψελλίσει κάτι διαφορετικό από το “δεν ξέρω τίποτα και για τίποτα” είναι αλαζών και ξερόλας.

αύριο, το 3ο μέρος