Αποτελεί πρώτη προτεραιότητα. Ως εκ τούτου, και για όσο δεν πραγματοποιείται, δεν θα ‘πρεπε να πάψουμε να το επαναλαμβάνουμε : το εφιαλτικό δίκτυο που αποστολή του έχει την «ενημέρωση», πρέπει να ξεθεμελιωθεί και να ξαναχτιστεί εκ βάθρων. Με άλλες προδιαγραφές, και από άλλους ανθρώπους.
Θα αντιτείνει κάποιος ότι ένα τέτοιο αίτημα αποτελεί παιδαριώδες wishful thinking, της ιδίας συνομοταξίας με το να ζητάς «ειρήνη στον κόσμο», «να είμαστε αθάνατοι και άτρωτοι», «να μπορούμε να πετάμε» κοκ.
Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Ουδέποτε υπήρξε εποχή με «ειρηνικούς», «αθάνατους» ή «ιπτάμενους» ανθρώπους. Υπήρξαν όμως εποχές που, ακόμα και η ενημερωτική διαδικασία, είχε μέσω μιας στοιχειώδους πολυφωνίας κάποια επαφή με την πραγματικότητα.
Εδώ, σήμερα, έχεις να κάνεις με κατασκευή πραγματικότητας εκ του μη όντος, συνοδευόμενη από αδιαφορία για τα προσχήματα. Η οποία αυξάνεται, γίνεται εντελώς αναίσχυντη, παράλληλα με την «αποδοχή» του κόσμου.
Μπροστά σε ένα κύμα μηνύσεων εκ μέρους πολιτών για τις ναζιστικές μεθόδους με τις οποίες οι κυβέρνηση σπρώχνει τα εμβόλια σε ενήλικους και παιδιά, οι Έλληνες «δημοσιογράφοι» καταγράφουν νέα ιστορικά υψηλά αθλιότητας :
«Δηλαδή αν κάποιος έρθει και υποβάλλει μήνυση με το σκεπτικό ότι θέλουν να του βάλουν τσιπάκι στον οργανισμό …θα την δεχτείτε; Το λέω γιατί έτσι θα τρελαθούμε στο τέλος…» ρωτά ο δημοσιογράφος τον εκπρόσωπο του νόμου.
«Κι όμως …είναι στα καθήκοντά μας, όποιος κάνει μήνυση να τη λαμβάνουμε υπόψη, προωθώντας την κατάλληλη διαδικασία», θα απαντήσει εκείνος με μετριοπάθεια.
«Ναι αλλά αυτό που λέτε ανοίγει φάμπρικα, τεράστια φάμπρικα… ο κάθε περίεργος μπορεί να κάνει αυτό το πράγμα… ας πούμε παρατηρείται το φαινόμενο τελευταία, έξω από μονάδες εντατικής θεραπείας, δικηγόροι και συγγενείς να μην αφήνουν τους γιατρούς να κάνουν τη δουλειά τους. Βγαίνει ο άλλος απ’ τη ΜΕΘ και κάνει μήνυση …δηλαδή, αντί γιατροί και δάσκαλοι να είναι στις θέσεις τους, στις τάξεις και στα νοσοκομεία, θα τη βγάζουν στα δικαστήρια…»
[Απευθυνόμενος στον δικηγόρο της παρέας : ] «εσείς τι λέτε, δεν μπορεί ο εισαγγελέας να ξεχωρίσει το γελοίον του πράγματος από το σοβαρό;»
Δικηγόρος : «τέτοιες μηνύσεις, θεωρώ, θα τεθούν στο αρχείο [σ.σ.: !!!]. Αλλά από κει και πέρα θα πρέπει να γίνει και μια διερεύνηση του τι λέει ο καθένας σε δημόσιο λόγο. Δεν μπορεί κάποιος που δεν έχει γνώσεις επιστημονικές να μιλάει για δορυφόρους που μπορεί να έχουν την επίβλεψη των πολιτών [sic!], δηλαδή όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να τεθούν σε ένα πλαίσιο και μια διερεύνηση…»
Ο τηλεσαυράνθρωπος θα στραφεί στην ψυχολόγο του πάνελ για «επιστημονική τοποθέτηση». Η τελευταία αποδεικνύεται ευγλωττότατη:
«Η ομάδα των αρνητών είναι ανομοιογενής. Αλλά ένας κοινός παρονομαστής που υπάρχει, είναι η καχυποψία και το αίσθημα της αδικίας, ότι εμάς μας αδικούν, ότι είμαστε οι αδικημένοι. Αν λέγαμε φερ’ ειπείν από την αρχή ότι θα εμβολιαστεί μια μερίδα του κόσμου, θα γινόταν η ίδια ακριβώς επίθεση από τους ίδιους ανθρώπους, ότι εμάς δεν μας εμβολιάζετε, αλλά εμβολιάζετε μόνο τους εκλεκτούς. Το πράγμα είναι πολύ βαθύτερο, οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται ότι είναι αδικημένοι και ότι όλοι οι υπόλοιποι θέλουν το κακό τους».
Στην Αμερική των μέσων του του 19ου αιώνα, ψυχίατρος ονόματι Samuel A. Cartwright είχε γίνει περιώνυμος, ορίζοντας την τάση των σκλάβων στις βαμβακοφυτείες να δραπετεύουν για να γλιτώσουν από τις κακουχίες της ζωής τους, ως …ασθένεια. Ο επιστημονικός ορισμός αυτής: Δραπετομανία [Drapetomania].
Μαζί με την ασθένεια βεβαίως, είχε προτείνει και τη θεραπεία της : «περιποίηση» του ασθενή με ανελέητο μαστίγωμα [«whipping the devil out of them»].
Ακούγοντας την τηλεψυχολόγο, ενάμιση αιώνα + μετά, δύσκολα επισημαίνεις κάποια πρόοδο στην «επιστήμη» της, ή στον τρόπο που αυτή εφαρμόζεται.

Εν τέλει, δεν είναι μόνο ο τομέας της ενημέρωσης που θέλει γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο.