Δεν μπορώ να αντισταθώ στην αναπαραγωγή και του υπόλοιπου κειμένου :

Το μόνο που έπρεπε να κάνει ο δημοσιογράφος, όσον αφορά τους στίχους του τραγουδιού, ήταν απλώς να εισαγάγει κάποιες λέξεις-κλειδιά στο «έξυπνο» σύστημα, το οποίο δημιούργησε χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση αυτό το αποτέλεσμα.
Η τεχνητή νοημοσύνη έχει ήδη φέρει επανάσταση στην μουσική βιομηχανία αλλά ταυτόχρονα – όπως πολλοί φοβούνται- είναι πιθανό να «ακυρώσει» πολλούς καλλιτέχνες αφού πλέον ο καθένας θα μπορεί να δημιουργήσει ένα τραγούδι χωρίς να έχει τις απαραίτητες γνώσεις και σπουδές, παρά μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού.
Μπορεί το εν λόγω τραγούδι να έχει κάποια εξόφθαλμα συντακτικά λάθη στους στίχους αλλά πολύ εύκολα αυτά θα μπορούν να διορθωθούν.
Άλλωστε οι επιλογές που σου δίνονται πλέον για την δημουργία ενός τραγουδιού είναι άπειρες. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις ό,τι είδος μουσικής θέλεις, ενώ παράλληλα μπορείς να δημιουργήσεις και ντουέτα.
Το «Μύκονο Σ’ Αγαπώ» είναι μια παραγωγή όπου οι εικόνες «παντρεύονται» με τους στίχους αναδεικνύοντας την Μύκονο και τις ομορφιές της.

Το ενδιαφέρον εντοπίζεται στο ότι ενώ η “δημιουργία” αποτελεί υπόθεση αποκλειστικά της AI, αυτός στον οποίο πιστώνεται, μαζί με τον τίτλο του …“συν-δημιουργού” είναι ο χρήστης. Η εργασία του οποίου δεν συνίσταται σε τίποτα άλλο από την απεύθυνση της εντολής στο μηχάνημα.
Αυτό μου θύμισε το εξής στιγμιότυπο από τη μουσική μου καριέρα : προ αμνημονεύτων, στο πλαίσιο κάποιας παραγωγής – όχι δικής μου – είχα “εμπλουτίσει” ενορχηστρωτικά ένα κομμάτι με ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Άναυδος βλέπω λίγο αργότερα στο εξώφυλλο του δίσκου, την ένδειξη “παραγωγή – ενορχήστρωση Τάδε Τάδε”. Παίρνω τηλέφωνο τον άνθρωπο του Θεού, “παραγωγό – ενορχηστρωτή” : “θα πρέπει να βοηθήσεις λίγο τη μνήμη μου, γιατί δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μου έδωσες τις παρτιτούρες για το συγκεκριμένο κομμάτι, ας πούμε”. Η απάντηση ήταν αποστομωτική : “Μα καλά, δική μου ιδέα δεν ήταν να μπει εκεί το κουαρτέτο;”.
Σημειωτέον ότι μιλάμε εδώ όχι για mainstream, αλλά για …“εναλλακτικά” ήθη.
Επιστρέφοντας στο δημοσιογραφικό κείμενο του in.gr και στον “κίνδυνο ακύρωσης …πολλών καλλιτεχνών” :
Το θέμα εδώ αφορά στο ότι οι “καλλιτέχνες” που κινδυνεύουν σήμερα με ακύρωση από την AI, έχουν εμφανιστεί κατ’ αρχήν στο προσκήνιο ακυρώνοντας οι ίδιοι κάποιους, αξιότερους αυτών, της προηγούμενης γενιάς, και πάει λέγοντας. Πρόκειται για νομοτελειακή κατάληξη μιας ιστορίας υποβάθμισης. Η AI μας έρχεται την κατάλληλη στιγμή, καθώς η “δημιουργική” διαδικασία που διέπει τη σημερινή pop culture, από την Taylor Swift μέχρι την …Θέλξη, θυμίζει περισσότερο λύση σταυρόλεξου για αρχάριους παρά τραγουδοποιία.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι η μουσική, ακόμα και στο τελευταίο στάδιο πριν απ’ την ολική έκλειψή της, εξακολουθεί να είναι αυτό που ήταν πάντοτε : καθρέπτης της κοινωνίας. Η ψευδαίσθηση του “μουσικού δημιουργού” – χρήστη του “έξυπνου συστήματος” είναι αντανάκλαση της ψευδαισθητικής λειτουργίας της επικοινωνίας που υποκαθιστά την κοινωνία στο σύνολό της. Και η υποκατάσταση του μουσικού από την AI αποτελεί προοίμιο της υποκατάστασης όλων ανεξαιρέτως των ασχολούμενων με “πνευματικές εργασίες”. Ιατρών, δικηγόρων, διδασκάλων και …προγραμματιστών κομπιούτερ συμπεριλαμβανομένων.

ΥΓ. Check στην ίδια διαδικτυακή σελίδα, κάτω αριστερά : το link οδηγεί σε κείμενο για το Νόμπελ Λογοτεχνίας του Σεφέρη.