Αν τα περί επικείμενου περάσματος τροπολογίας κλπ. που επικαλείται ο ΚΜ ισχύουν, θα μπορούσαν όντως να αποτελούν εξήγηση για τα χτεσινό όργιο. Έτσι κι αλλιώς, με εξήγηση ή χωρίς, τα γεγονότα τη Μόρια αποτελούν προοίμιο τραγωδίας: φαίνεται πως πρέπει η κατάσταση να γίνει τελείως ανεξέλεγκτη, ώστε να γίνει αντιληπτό σε κάποιους ότι θύματα εδώ δεν είναι απλώς οι μετανάστες [τους οποίους, σημειωτέον, ουδείς προσκάλεσε, ούτε και έχει κάποια υποχρέωση απέναντί τους] αλλά, κατά μείζονα λόγο, οι αυτόχθονες. Οι οποίοι βλέπουν την καθημερινότητά τους να βρίσκεται σε καθεστώς μόνιμης ανατροπής, καθυβριζόμενοι από πάνω σαν …ξενόφοβοι, όποτε αντιδρούν σ΄αυτό.
Χάρη στις άοκνες προσπάθειες μιας “προοδευτικής” προπαγάνδας συνεπικουρούμενης από διεθνή παρατηρητήρια, ΜΚΟ, δουλέμπορους και το …τουρκικό κράτος, ο “ξεσπιτωμένος εξ αιτίας του πολέμου”, η “μάνα με το μωρό στην αγκαλιά”, το “ασυνόδευτο προσφυγόπουλο”, θέλουν να εφανιστούν πιο συμπαθείς απ’ τον “νοικοκυραίο” που θέλει “απλώς” την ησυχία του. Ο οποίος άλλωστε, όπως και η ίδια η …ησυχία ως έννοια, βρίσκεται, δεκαετίες τώρα, στο στόχαστρο μιας ...ανατρεπτικής κουλτούρας, που ρυθμίζει με συνοπτικές διαδικασίες τα καταναλωτικά και τα κοινωνικά μας ήθη [αν υποτεθεί ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα δύο]
Όμως το να ασχολείσαι αποκλειστικά με τα “δικαιώματα” του μετανάστη / μπουκαδόρου, αδιαφορώντας για εκείνα του ανθρώπου που γεννήθηκε και κατοικεί σε κάποιον τόπο, αποτελεί επικοινωνικό θρίαμβο εναντίον της λογικής.
Γιατί η κατάρρευση με την οποία απειλούνται πλέον, κανονικά, οι τοπικές κοινωνίες, δεν θα φέρει τίποτα καλό ούτε για τους ίδιους τους μετανάστες / μπουκαδόρους. Κι ακόμα και αν κάποιοι προσβλέπουν όντως σε …αλλοίωση πληθυσμού [βλ. post Ο ΜΠΡΕΧΤ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ] αυτή, αν συμβεί, δεν θα είναι σύμφωνα με τους σχεδιασμούς τους…
Γιατί, και αυτό είναι ίσως το πιο μεγάλο πρόβλημα, δύσκολα μπορώ να φανταστώ τον αλητήριο πρόεδρο της γείτονος – “προστάτη των Μουσουλμάνων”, να αφήνει ανεκμετάλλευτη περίπτωση ξεσηκωμού των “αδελφών του”…