Το “απίστευτο” της ημέρας, από πού άλλού, το in.gr [καμαρώστε ουσία και …διατύπωση] :
Δεν θα τον ψηφίσει ούτε η μάνα του τον Βασίλη Τσιάρτα. Και η χρήση των λέξεων είναι κυριολεκτική, όχι μεταφορική.
Ο Βασίλης Τσιάρτας πριν από λίγες ημέρες ανακοίνωσε ότι επιτέλους βρήκε πολιτική στέγη για τις προοδευτικές – με κριτήρια 19ου αιώνα όμως- ιδέες του και τις προτάσεις του για το μέλλον του τόπου και της κοινωνίας.
Ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, Βασίλης Τσιάρτας, που μαζί με την μπάλα κλώτσησε μακριά και τις ανθρωπιστικές αρχές, τον πολιτισμό, την ανεκτικότητα και κάθε έννοια προόδου, θα κατέβει στον πολιτικό στίβο ως υποψήφιος με το κόμμα των Θάνου Τζήμερου και Φαήλου Κρανιδιώτη, με τη ζωή να αποδεικνύει ότι πάντα κάπου υπάρχει το άλλο σου μισό αρκεί να ψάξεις.
Και ενώ όλοι οι υποψήφιοι στηρίζονται καταρχάς στο μέγεθος του σογιού τους, ο Βασίλης Τσιάρτας δεν μπορεί να υπολογίζει ούτε στους συγγενείς εξ’ αίματος, στους πρώτου βαθμού.
Μάνα και αδερφή… του γυρνούν την πλάτη
«Δεν ξέρουμε πώς βγήκε έτσι αυτό το παιδί…» λένε εμμέσως πλην σαφώς στην ανακοίνωση που εξέδωσαν η μητέρα και η αδερφή του, σύμφωνα με το τοπικό σάιτ της Ημαθίας, anepikikairos.gr.
Οι δύο γυναίκες αναγκάστηκαν προκειμένου να διαχωρίσουν πλήρως την θέση τους από τον Βασίλη Τσιάρτα να εκδώσουν ανακοίνωση με την οποία τον… αποκηρύσσουν.
«…επιθυμούμε να διευκρινίσουμε ότι, παρά την συγγενική μας σχέση, ουδεμία απολύτως σχέση έχουμε ή πρόκειται ή θέλουμε να έχουμε με την προσφάτως ανακύψασα πολιτική δραστηριότητα του ανωτέρω και την υποψηφιότητά του με συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό».
Το όνομα του Βασίλη Τσιάρτα αναφέρεται μια φορά, μετά επιλέγουν το «του ανωτέρω», καθώς τον κατηγορούν – και δικαίως – για ομοφοβικές, ρατσιστικές, εθνικιστικές αντιλήψεις τις οποίες δεν συμμερίζονται ουδόλως.
Θέλουν δε να αποκαταστήσουν και την εικόνα του πατέρα του Βασίλη Τσιάρτα, Αναστάσιου, που όπως προκύπτει από όσα αναφέρουν ευτυχώς «έφυγε νωρίς» και δεν είδε το γιο του εκφραστή ιδεών και απόψεων που προσβάλλουν κάθε δημοκρατικό πολίτη.
«Απολύτως ουδεμία σχέση»
Στη διευκρινιστική δήλωσή τους η μητέρα και η αδερφή του Βασίλη Τσιάρτα αναφέρουν:
«αναφορικά με την δήλωση υποψηφιότητας του Βασιλείου Τσιάρτα του Αναστασίου
Βέροια, 06/02/2023
Προς αποφυγήν κάθε παρεξηγήσεως ή σύγχυσης και εξ αφορμής της δηλωθείσας υποψηφιότητας του Βασιλείου Τσιάρτα του Αναστασίου, επιθυμούμε να διευκρινίσουμε ότι, παρά την συγγενική μας σχέση, ουδεμία απολύτως σχέση έχουμε ή πρόκειται ή θέλουμε να έχουμε με την προσφάτως ανακύψασα πολιτική δραστηριότητα του ανωτέρω και την υποψηφιότητά του με συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό.
Άλλωστε, ουδέποτε στην οικογένειά μας είχαμε ομοφοβικές, ρατσιστικές ή εθνικιστικές αντιλήψεις αλλά αντίθετα διαπνεόμασταν από δημοκρατικές, προοδευτικές και αλληλέγγυες ιδέες, όπως αυτές μας εμφυτεύθηκαν από τον σύζυγο και πατέρα μας Αναστάσιο Τσιάρτα και την οικογένειά του.
Με εκτίμηση
Σοφία, χήρα Αναστασίου Τσιάρτα
Ελευθερία Τσιάρτα του Αναστασίου»
Η απορία μου αφορά στην ανεκτικότητα του ίδιου του πρώην ποδοσφαιριστή. Κανονικά θα έπρεπε, αντιλαμβανόμενος το ποιόν των συγγενών του [τι διάολο, 50 χρονώ μαντράχαλος είναι] να τις έχει αποκηρύξει ο ίδιος.
Κατά τ’ άλλα, μιλάμε για τoν θρίαμβο των social media στην αποστολή ολοκληρωτικής καταστροφής της ιδιωτικής σφαίρας, διά της “ενσωμάτωσής της” σε μια παρωδία δημόσιας.
ΥΓ. Ανεβάζοντας το post, διαπίστωσα ότι υπάρχει και συνέχεια στην υπόθεση, με ανακοίνωση – απάντηση του Τ. στη …μάνα και την αδελφή του. Μακροσκελέστατη μάλιστα [βλ. εδώ] αναφερόμενη στους λόγους που τον κάνουν να αισθάνεται ιδεολογικά αλληλέγγυος με τους Τζήμερο, Κρανιδιώτη.
5
Γεμίσαμε “απεταξάμην” τώρα τελευταία..
https://www.newsweek.com/david-gilmour-roger-waters-pink-floyd-polly-samson-what-said-feud-twitter-tweets-1779392
Καλά αυτοί οι δύο τρώγονται “από ανέκαθεν”. Βγήκε και η σκατοηλίθια γυναίκα του Gilmour στο χορό τώρα. Η πλάκα είναι ότι τον Waters [ασχέτως εκτιμήσεως, θαυμασμού κτλ.] δεν τον συμπαθούσα. Αλλά μετά από αυτά που είπε για το ουκρανικό άλλαξα άρδην. Και αυτά ακριβώς επικαλείται η μαλάκω για να τον “χτυπήσει”.
Μαυτά και μαυτά πάντως φτάσαμε στο σημείο που όλοι αποκηρύσσουν και προδίδουν φίλους, γνωστούς και συγγενείς, τον ίδιο τους τον χτεσινό εαυτό για ψύλλου πήδημα. Το σημείο που ο Γουίνστον Σμιθ στο τέλος του 1984 ταύτιζε με την ήττα στην πιο απόλυτη και ολοκληρωτική της μορφή έχοντας τουλάχιστον το ελαφρυντικό των βασανιστηρίων.
Αυτό, το περί προδοσίας, να λέγεται. Το [σχηματικότατο] τσιτάτο του Hobbes για το προ-κοινωνικό στάδιο του ανθρώπου, “Πόλεμος όλων εναντίον όλων” προωθείται εδώ ως νέα κανονικότητα.
Για μένα το 1984, που το διάβασα στην εφηβεία μου, ήταν πάνω και πέρα από “κοινωνικοπολιτικές” παραμέτρους αυτό ακριβώς: μια πικρή ιστορία προδοσίας. Η μεγαλοσύνη του πηγάζει [και] από αυτό.
“Κάνουν πάρτι” λέει τα γλιτσο-μαλάκια του Twitter για την αποκήρυξη του Τσιάρτα απ’ τη μάνα του.
Εδώ έχεις απ’ τη μια το virtual Κολοσσαίο κι απ’ την άλλη την πολιτικορεκτίλα ως απαράβατο όρο επιβίωσης.
Μιλάμε ότι η Ρωμαϊκή Παρακμή ήταν Χρυσούς Αιών μπροστά στη δική μας – εξαιρουμένων κάποιων παραμέτρων φυσικής βίας που πλέον δεν χρειάζεται.
Definitely. Κάπου το θέμα θυμίζει και τις δίκες του Στάλιν, όπου σκοπός δεν ήταν τόσο η καταδίκη όσο η δημόσια δήλωση μετανοίας.
Και τώρα το άσχετο. Κοιτάζοντας κάτι πληροφορίες για το Hours του Bowie διαπίστωσα ότι το είχε γράψει αρχικά για ένα βιντεοπαιχνίδι γνωστής εταιρίας του χώρου. Το περίεργο είναι ότι συνήθιζα να το ακούω συχνά όταν έπαιζα κάποιο άλλο βιντεοπαιχνίδι της ίδιας εταιρίας και της ίδιας εποχής, απλά γιατί μου φαινόταν ότι ταίριαζε στην ατμόσφαιρα. Εκ των υστέρων μάλιστα διαπίστωσα ότι στο soundtrack του συγκεκριμένου παιχνιδιού συμμετείχε και ο Reeves Gabrels, ο συνεργάτης του Bowie στο Hours..
Δεν το ήξερα. Και είναι σαφώς το αγαπημένο μου άλμπουμ του DB από εποχής αφύπνισης και μετά. Ο Bowie συνεργάστηκε έτη πολλά με τον RG, αρχίζοντας από το ultra αποτυχημένο κόλπο των Tin Machine, που χρησίμευσε απλώς σαν μεταβατικό στάδιο. Παρεμπιπτόντως, πάντα αντιπαθουσα τη μουσική των ’80s – “κατά σύμπτωση” η περίοδος που επιχείρησα ο ίδιος [ως αυτιστικός ηλίθιος, μη έχων επαφή με το περιβάλλον] να κάνω καριέρα στο χώρο.
Είναι φανερό ότι αυτό που έπαιξε τότε ήταν ένα είδος “θέλοντας και μη” consensus των μουσικών της εποχής, αντίστοιχο του “επιστημονικού” που μας ταλανίζει σήμερα.
Εκείνο αφορούσε στο ζήτημα της συμμόρφωσης με τους όρους του νεόκοπου τότε MTV και της έμφασης στο fuckin’ οπτικό τομέα, δια της παράλληλης απλοποίησης της ποπ – επανεγκλωβισμού της στο διπολάκι “κουπλέ ρεφρέν”. Όχι ότι υπάρχει πρόβλημα μ’ αυτό, αλλά …εκείνοι που το είχαν αναδείξει πάνω απ’ όλους, οι Beatles, είχαν κάνει και την υπέρβασή του 15 χρόνια πριν, εξ ου και λιβανίζονται ακατάπαυστα μέχρι σήμερα.
Και μένα επίσης είναι το αγαπημένο μου της τελευταίας του φάσης. Αν διαβάσει βέβαια κανείς allmusic για παράδειγμα (που έχει τους περισσότερους δίσκους της Μαντόνας πεντάστερους!) θα πρέπει να το θεωρήσει ξεκάθαρη αποτυχία. Έχεις απόλυτο δίκιο που κράζεις τους “κριτικούς”, αν και το πρόβλημα είναι φυσικά γενικότερο. Σταδιακά ο πλανήτης έχει γεμίσει με προγραμματισμένα simulacra που προσπαθούν ματαίως να μιμηθούν τους προκατόχους τους. Κριτικοί και καλλιτέχνες που δεν καταλαβαίνουν από τέχνη, επιστήμονες που δεν καταλαβαίνουν από επιστήμη, δημοσιογράφοι που δεν καταλαβαίνουν από δημοσιογραφία, πολιτικοί που δεν καταλαβαίνουν από πολιτική κοκ. Αν κάποια στιγμή πάρει τα ηνία η τεχνητή νοημοσύνη, κανένας δεν πρόκειται να καταλάβει τη διαφορά.
Σκεφτόμουνα παρεμπιπτόντως ότι μετά το millenium η μουσική δεν έχει ξεκάθαρα εποχιακά χαρακτηριστικά. Κανείς δεν πρόκειται να μπερδέψει τη μουσική των 80s για παράδειγμα με τη μουσική των 70s ή των 90s, αλλά προσωπικά δυσκολεύομαι να διακρίνω αν κάποιο κομμάτι γράφτηκε στα 00s και όχι στα 10s ή στα 20s παρόλο που δεν έχω κόψει τελείως επαφή με τα τεκταινόμενα. Πιστεύεις πως υπάρχει τέτοιο ζήτημα ή πρόκειται απλώς για δική μου ανεπάρκεια;
Δεν ξέρω επίσης αν συμφωνείς ότι ο Τσιάρτας φέρνει εκπληκτικά σε.. Bryan Ferry.
Δεν θα το έλεγα και εκπληκτικά αλλά σε μεγάλο βαθμό σίγουρα. Ο Τσιάρτας είναι άλλωστε Σκορπιός, δηλ. ο ωροσκόπος [αν δεν με απατά η μνήμη μου] του BF, Ζυγού το ζώδιο.
Ως προς τη μουσική των ’00s και εντεύθεν θεωρώ δεδομένο ότι είναι σε φάση “μεταμοντέρνου” αναμασήματος και ο λόγος είναι, απλούστατα ότι δεν υπάρχει το momentum που την εκτόξευσε στα “δυσθεόρατα” ύψη των ’60s και ’70s. Για πολιτκούς λόγους φυσικά, και με ύποπτα σχέδια να υποβόσκουν, αλλά την εκτόξευσε.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι την περίοδο για την οποία μιλάμε υπήρχαν οντότητες τύπου Tony Stratton-Smith [ο ιδιοκτήτης της Charisma]. Ο τύπος ξόδευε τα καλά του λεφτουδάκια για να προωθήσει …ανακαλύψεις του όπως οι …Genesis και οι …Van Der Graaf Generator – που ήταν και οι αγαπημένοι του. Αν είχα ένα πακτωλό χρημάτων, ένα από τα πράγματα που θα έκανα θα ήταν να παραγγείλω ένα χρυσελεφάντινο άγαλμα του ανδρός.
Παρουσίες όπως αυτός, ή ο εμετικός μετέπειτα Branson της Virgin, φαντάζουν σήμερα κωμικά αδιανόητες.
Από μια εποχή και μετά [τα ’80s!] τα ηνία στη “δισκογραφία” πήραν οι μόδιστροι και τα λογιστάκια.
By the way, μια και αρχίσαμε τις ομοιότητες, ένας απ’ τους λόγους που ο Roger Waters μου ήταν δυσάρεστος είναι το ότι μου θυμίζει εμφανισιακά τον …Σαγώνα [James Bond].
True! True!!