Το εικονιζόμενο παχύδερμο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο νεάντερταλ του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, και ο ψυχωτικός Manchurian Candidate των 15-minute cities, χρησιμοποιούν εν χορώ την ίδια ορολογία για να πλήξουν τον “πρωθυπουργό της χώρας”. Αυτό, σε μια στιγμή που οι μετοχές του Trump έχουν εκτοξευτεί σε τέτοια ύψη, που άπαντες, απ’ τα ναυάγια του Σκάι μέχρι τη Hillary Clinton, πλέκουν το εγκώμιό του.
Η εναλλακτική εξήγηση από την εύλογη (IQ RanTanPlan* minus!) είναι ότι οι τύποι έχουν μετατραπεί οικεία βουλήσει σε αβανταδόρους του Κούλη. Μήπως και καθαρίσει το κούτελό του στα μάτια του Τραμπάκουλα.
* Ο Ανδρουλάκης ειδικά, του φέρνει και φυσιογνωμικά λιγάκι…
(Visited 118 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Συνεχίζει και πάλι ο Μητσοτάκης χωρίς διαφαινόμενη εναλλακτική?
Μην το πεις ούτε του παπά!
Το “με το Σαμαρά” δεν ξέρω αν τραβάει. Οι “προσωπικότητες” που τον υποστηρίζουν είναι ως επί το πλείστον κάτι τοσοδούληδες, “διανοουμένοι” με κοινό θαυμαστών τύπου μάνας Λαζόπουλου (“οσονούπω…!”). Ο ίδιος δε ο ΑΣ, δεν ξέρω πόση “ορμή” μπορεί να έχει, στα 74 και, κυρίως, μετά από τέτοια απώλεια.
Ο μπουχέσας μούγκα στη στρούγκα, στέλνει “μηνύματα” μέσω …βλεμμάτων. Ο Βελόπουλος έχει καταντήσει θλιβερός. Η Λατινοπούλου είναι …για αργότερα και αν. Και πάει λέγοντας.
Επομένως, ξανά …Κούλης it is. Με την ελπίδα να έχει πάρει κάποια μαθήματα και να κάνει δυο κινήσεις, για το θεαθήναι έστω. Πχ η “σκλήρυνση” της στάσης προς την Τουρκία και η ενεργοποίηση …Δένδια, έχουν σαν στόχο βασικά τον κυρ-Αντώνη. Εμείς όμως …που κανένα δεν ξέρουμε και κανείς δε μας ξέρει, το μόνο που θέλουμε είναι να γίνει η δουλειά, όση μπορεί να γίνει τουλάχιστον. Ας την κάνει όποιος θέλει και για οποιοδήποτε λόγο.
Ο λόγος που η Λατινοπούλου μου φαίνεται κάπως θετική περίπτωση, είναι ότι αποκλίνει απ’ τον κανόνα των περικεφαλαιοφόρων και των φουστανελλοφόρων του “πατριωτικού” χώρου – ανθρώπων χωρίς αισθητική και επαφή με το περιβάλλον στο οποίο ζούνε. Στο δεύτερο είναι που υπερτερεί αυτών η ΑΛ, imho. Το πρώτο, η αισθητική της, είναι που με κάνει να κουμπώνομαι.
Το ίδιο σκεφτόμουνα κι εγώ τις προάλλες. Για την αισθητική της δεν έχω άποψη, εκτός κι αν εννοείς την “προσεγμένη” εξωτερική της εμφάνιση. Το βιντεάκι που ανέβασες πάντως δεν με βοήθησε να τη συμπαθήσω περισσότερο. Δίκιο έχει βέβαια για τη μικροψυχία της εγχώριας αριστεράς, από την άλλη όμως ούτε κι ο δικός της χώρος φαίνεται ιδιαίτερα ενθουσιασμένος με τις εξελίξεις. Άσε δε τις φωνές και τις υστερίες της για το από κάθε άποψη αδιάφορο θέμα των “ακτιβιστών”. Υποχρέωση εξάλλου του ελληνικού κράτους είναι να προστατεύει τους πολίτες του που κινδυνεύουν στο εξωτερικό ανεξαρτήτως ιδεολογίας, είτε πρόκειται για τη Γλυκερία είτε για τον Αποστολάκη. Γενικότερα ο Τραμπ έφερε σε αμήχανη θέση τόσο αυτούς που είχαν επενδύσει στην Παλαιστίνη όσο και αυτούς που είχαν επενδύσει στο Ισραήλ.
Δεν ξέρω πώς στοιχειοθετείται ο “κίνδυνος” τον οποίο αντιμετώπισαν οι “ακτιβιστές”, ούτε το “αδιάφορο του θέματος από κάθε άποψη”.
Από κει και πέρα, τυπικά το ελληνικό κράτος είχε την υποχρέωση να τους φέρει πίσω, μια και τα κωλοπλοιάριά τους κατασχέθηκαν απ’ τους “αβρούς” Ισραηλίτες. Ταυτόχρονα όμως, από πλευράς πολιτικής τακτικής αλλά και λογικής, αποτελεί θεμιτή κατά την άποψή μου υπέρβαση της Λ. να θέσει ρητορικά το ερώτημα.
Ως προς την αισθητική της …είναι αυτή του Πέτρου Κωστόπουλου.
Κατά τη γνώμη μου η όλη φάση δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα γελοίο θεατρικό με τη εκούσια συμμετοχή των Ισραηλινών στο ρόλο του κακού. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πόση πλάκα θα είχε αν οι Εβραίοι τους υποδέχονται μετά βαΐων καί κλάδων – του στυλ “ορίστε αγαπητοί, δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε, το σπίτι μας είναι και δικό σας” κλπ. Θα έβγαζε αφρούς από το στόμα η Γκρέτα!
Άσε που, αν κρίνω από τους εορτασμούς των Ισραηλινών, ο ρόλος του “κακού” είχε κουράσει πλέον και τους ίδιους. Κάπου είχαν αρχίσει πιστεύω να νοσταλγούν τον πατροπαράδοτο ρόλο του θύματος. Όχι ότι θα τους πίστευε τώρα κανένας.
Δε νομίζω ότι απεκδύθηκαν ποτέ του ρόλου του θύματος. Ιδίως στην παρούσα περίοδο “ήταν, είναι και θα είναι”, το αντεπιχείρημα στην (κατευθυνόμενη, αν και όχι αδικαιολόγητη) κατακραυγή εναντίον τους.
Ιδωμένη από απόσταση, η δραστηριότητα των εν λόγω αποτελεί μια ελεεινή θεατρική παράσταση, όχι μόνο στη Γάζα, αλλά στο σύνολό της – πώς αλλιώς, εφόσον άλλο δεν κάνουν απ’ το να λένε ψέματα 24/7;
Το θέμα είναι ο εκπαιδευτικός ρόλος της παράστασης και τα εκατομμύρια κόσμου που κρατάνε σε αποβλάκωση. Και βέβαια, είναι οι ίδιοι που αγωνίζονται για την …επιστήμη, το climate change, τη δυσφορία φύλου και τους καλούς μας πρόσφυγες.