Η διαδικασία των fast track δοκιμών στην οποία θέτουν τα εμβόλιά τους οι φαρμακευτικές, ακούγεται εύλογη επιλογή, εν μέσω του πανικού που καλλιεργούν τα [εξαρτημένα από τα διαφημιστικά πακέτα των φαρμακευτικών] media. Ο “αγώνας δρόμου”, η πρωταθλητική παράμετρος, δεν είναι το νούμερο ένα ενοχλητικό στην όλη υπόθεση.
Πολύ πιο ενοχλητικό είναι το ότι ο “πολύς κόσμος” νοιάζεται περισσότερο για την ταχύτητα με την οποία θα παραχθεί το εμβόλιο, παρά για το πόσο ασφαλές θα είναι. Αυτό γιατί τα media, ξανά, έχουν καλλιεργήσει την εντύπωση ότι ένα εμβόλιο είναι ο μόνος τρόπος για να επανέλθουμε στην κανονικότητα. Η οποία βεβαίως θα είναι μια νέα κανονικότητα, πόρρω απέχουσα από την προηγούμενη, στην οποία επιστροφή δεν υπάρχει. Το οποίο σημαίνει ότι, η μόνη διαφορά της επερχόμενης νέας από την σημερινή ενδιάμεση κανονικότητα, θα είναι η απουσία [;] του φόβου ως εργαλείου εκπαίδευσης.
Στοιχειωδώς συμπαθής, εκτός στάνταρ πλαισίου των “ειδικών” με το βλοσυρό βλέμα και το προειδοποιητικό ύφος, ο καθηγητής φαρμακολογίας στο ΑΠΘ Δημήτρης Κούβελας, λέει κάποια πράγματα που δεν ακούγονται συχνά στα ελληνικά και όχι μόνο media.
Στις επίμονες, αγωνιώδεις ερωτήσεις των παρουσιαστών [του MEGA] για το διάστημα εντός του οποίου αναμένεται στη χώρα μας το εμβόλιο, ο άνθρωπος αναγκάζεται κάποια στιγμή να απαντήσει: “μα γιατί επιμένετε… γιατί απλώς δεν το ξεχνάτε; μια τριετία θα χρειαστεί περίπου” [σοκ και δέος στους συνομιλητές: “μια τριετία…”, “μια …ΤΡΙΕΤΙΑ!!!”]
“Αυτός ο ιός, όπως θα έχετε καταλάβει [σ.σ. σιγά μην έχουν…] δεν σκοτώνει ο ίδιος. Είναι το ανοσοποιητικό κάποιων ανθρώπων με προηγούμενο πρόβλημα που κάνει μια άσχημη αντίδραση σ’ αυτόν. Ο τρόπος λειτουργίας του εμβολίου είναι να ενεργοποιεί …αυτήν ακριβώς την αντίδραση. Σ’ εκείνους λοιπόν που έχουν από πριν το πρόβλημα, υπάρχει περίπτωση όπως, τυχόν, θα τους σκότωνε ο ιός, να τους σκοτώσει το εμβόλιο” [κραυγούλες, ξεφυσήματα από τα τηλε-όντα…].
“Είναι λοιπόν πολύ λεπτή και επίπονη η διαδικασία των κλινικών ελέγχων και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί πριν από ένα συγκεκριμένο minimum διάστημα. Τα μέτρα ατομικής υγιεινής και social distancing [πλύσιμο, αποστάσεις, μάσκα κλπ.] είναι η νούμερο ένα προστασία από τον ιό, καθώς η επιστήμη δεν αναμένεται σύντομα να δώσει λύση, με κάποιο εμβόλιο ή φάρμακο”.
Ως προς το προκρινόμενο σήμερα Remdesivir, δεν έχει πρόβλημα να το ονομάσει “φάρμακο placebo”, ιδιότητα που καθιστά απίστευτη την ήδη απαγορευτική τιμή του – 4.000 ευρώ…
Νο 1 κατ’ αυτόν ζητούμενο, εκείνο που πρέπει να φροντίσει η πολιτεία, πριν απ’ τις αστυνομικού τύπου απαγορεύσεις [με τις οποίες, προς τιμήν του, έχει πρόβλημα]: ένα είδος αλλαγής κουλτούρας, μιας νέας “αγωγής υγείας” κτλ. κτλ., Όπως και η δημιουργία ενός φακέλου υγείας που θα βοηθούσε στον επιλεκτικό εστιασμό σε ομάδες ευπαθών, αντί του shutdown, γενικώς και αορίστως.
Επισημαίνει τέλος κάτι που, για κάποιον λόγο, επιμελώς αποσιωπάται [βλ. και post ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ: “ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΕΙΡΑΜΑ”] :
“Το ότι δεν έχουμε θανάτους σημαίνει πιθανώς ότι έχει μειωθεί η λοιμογόνος ικανότητα του ιού, ότι έξελίσσεται προς λιγότερο λοιμογόνες μορφές…”
Όχι ακριβώς η “άλλη” όψη του ειδικού αλλά, από διάφορους …Σύψες και Γώγους, απείρως προτιμότερη περίπτωση.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Αν το πρόβλημα είναι το εξασθενημένο ανοσοποιητικό κάποιων ανθρώπων, τότε η μακροχρόνια εφαρμογή μέτρων προφύλαξης (μάσκες, γάντια, συνεχές πλύσιμο, κοινωνική απόσταση κλπ) θα δημιουργήσει το ίδιο πρόβλημα στην πλειοψηφία του πληθυσμού και θα τον κάνει επιρρεπή όχι μόνο στον κορωνοϊό, αλλά και σε κάθε είδους μικροβιακές ασθένειες και αλλεργίες. Τέτοια μέτρα έχουν νόημα μόνο σε νοσοκομειακό περιβάλλον και για περιορισμένο διάστημα, όπως και όλες οι νοσοκομειακές πρακτικές. Σε κάθε άλλη περίπτωση δημιουργούν μεγαλύτερα προβλήματα εκ του μη όντος.
Πρόκειται για φαινόμενο αντίστοιχο με την υπερευαισθησία που δημιουργούν οι μέθοδοι κοινωνικής αποστείρωσης που έχει επιβάλλει ο συρμός της πολιτικής ορθότητας. Αντί να μειωθούν οι κοινωνικές παθογένειες που υποτίθεται ότι καταπολεμά, γεμίσαμε ξαφνικά με ανθρώπους που θεωρούν ότι βιάστηκαν επειδή κάποιος τους άγγιξε τον κώλο στο μετρό, που έπεσαν θύματα μπούλιγκ επειδή τους κορόιδεψε κάποιος συμμαθητής τους στο νηπιαγωγείο, που κακοποιήθηκαν από την οικογένειά τους επειδή τους είπαν «μη κακά» και τους χτύπησαν το χέρι, που έπεσαν θύματα ρατσισμού επειδή το αφεντικό τους τόλμησε να δώσει τη δουλειά σε χλωμό πρόσωπο κλπ κλπ. Και όπως με τους ασθενείς που έχουν την ατυχία να μην πάσχουν από κορωνοϊό, έχει χαθεί πλέον το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που έχουν πραγματικό πρόβλημα.
Αυτός είναι ένας πολύ πετυχημένος παραλληλισμός, σε πείσμα της επιφύλαξης που κάποιος θα διατύπωνε ότι, σύσσωμοι οι politically correct ηλίθιοι ανήκουν στην κατηγορία κατα φαντασίαν ασθενούς, σε αντίθεση με τους “ασθενείς με κορωνοϊό”. Γιατί και οι περισσότεροι από τους τελευταίους είναι κατά φανστασίαν ασθενείς [ = με κορωνοϊό] επίσης.
Δεν πρόκειται απλά για παραλληλισμό, γιατί, όπως σου είχα πει και παλιότερα, για μένα το σκηνικό του κορωνοϊού αποτελεί κατεξοχήν φαινόμενο πολιτικής ορθότητας και μάλιστα το πιο πετυχημένο μέχρι στιγμής και το πιο επικίνδυνο. Γιαυτό εξάλλου το αγκάλιασαν αμέσως οι γνωστές παρουσίες του χώρου επιβάλλοντας συγχρόνως τις κλασικές πλέον μεθόδους λογοκρισίας και δυσφήμισης, ενώ οι “ακροδεξιοί” και οι “συνωμοσιολόγοι” από την άλλη κράτησαν (ματαίως) επιφυλακτική στάση. Και φυσικά εν χορώ το επιστημονικοτεχνικό κατεστημένο και οι εταιρίες πληροφορικής που είδαν τα τεράστια έσοδά τους να εκτοξεύονται σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη. Θυμίζω επίσης ότι τον αρχικό “κώδωνα του κινδύνου” για τον δήθεν παγκόσμιο κίνδυνο που εγκυμονεί μια συνηθισμένη γρίπη, έστω και κατασκευασμένη, δεν τον έκρουσε άνθρωπος αλλά μια artificial intelligence – οι άνθρωποι απλώς followed suit..
Σωστά. Είναι ένα είδος climate change σε αναβαθμισμένη, “up in our face” έκδοση. Άλλωστε και με αυτό το συνδυάζουν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, ως γενεσιουργό αιτία του.
Τι να πω, υποθέτω ότι η συγκεκριμένη πρακτκή “προτείνεται” για περιορισμένο διάστημα – ως προς το νοσοκομειακό περιβάλλον πάντως, ο τύπος ήταν αντίθετος με τη μεταφορά σ’ αυτό, άνευ σοβαρού λόγου. Δεν νομίζω ότι όταν μιλούσε για αλλαγές κουλτούρας, αγωγές υγείας κτλ. πρόκρινε ως “λύση” την μετατροπή μας σε Michael Jackson, αλλά μια αναβάθμιση του ενδιαφέροντος για ζητηματα υγιεινής, καθαριότητας, κτλ.
Από την άλλη, πόσο επαρκές ακούγεται αυτό ως όπλο εναντίον επιδημιών, …ιδίως κατασκευασμένων;