Η “ακτιβιστική πρωτοβουλία” του βουλευτή της “Νίκης” * Νίκου Παπαδόπουλου, παρέχει επιχειρήματα στους συνήθεις υπόπτους. Το θέμα άλλωστε αναφύεται κάθε λίγο και λιγάκι, με ισοδύναμα γελοίες αφορμές κατά κανόνα.
Η τήρηση του οποίου αφορά και στις παβλοφικές, τι άλλο; αντιδράσεις : από τη μια τα περί προσβολής των ιερών και των οσίων της φυλής, από “αγνών προθέσεων” ανθρώπους. ** Από την άλλη, τα περί καταδίκης της …λογοκρισίας στην τέχνη – από ανθρώπους που πέρα από ο,τιδήποτε άλλο αποκαλύπτονται ως πονηρά σκεπτόμενοι.
Είναι σαφές ότι ο βουλευτής δεν επιτίθεται στο έργο τέχνης σαν έργο τέχνης, το οποίο κατ’ αυτόν υποτίθεται απλώς ότι είναι, αλλά σαν εργαλείο ιδεολογικής προπαγάνδας το οποίο είναι στην πραγματικότητα, κατά την άποψή του πάντα. Κάπου εδώ υπεισέρχεται η πιθανή ανεπάρκεια / αδιαφορία του εν λόγω για αποτίμηση της καλλιτεχνικής αξίας του : εμφορούμενος αποκλειστικά από το ιδεολογικό του πάθος, σπεύδει να αναγνωρίσει αντίστοιχες προθέσεις στο έργο, στρεφόμενος εναντίον του σαν να πρόκειται απλώς για προπαγανδιστικό μηχανισμό, μετερχόμενο τους κώδικες της τέχνης, ώστε να εξασφαλίζει το απυρόβλητο.
Γεγονός είναι ότι οι πρωταγωνιστές της έκθεσης …”Η Σαγήνη του Αλλόκοτου” (άκου να δες δηλ.) δεν σου το κάνουν εύκολο να τους συμπαθήσεις :

«Οικειοποιούμενοι το παράταιρο, το ξένο και το αποτρόπαιο, οι καλλιτέχνες επαναπροσδιορίζουν τα όρια του ανθρώπινου και αμφισβητούν τις αυστηρές διχοτομικές διακρίσεις μεταξύ φυσικού και τεχνητού, ακυρώνοντας στην πράξη τις παραδοσιακές ταξινομήσεις που οριοθετούν με αυστηρότητα τα είδη» αναφέρει η Εθνική Πινακοθήκη.Τα έργα «πραγματεύονται τη σχέση του εύμορφου με το δύσμορφο, του ανθρωπόμορφου με το ζωόμορφο, τη φύση και τον τεχνολογικό πολιτισμό, για να διερμηνεύσουν ψυχικές καταστάσεις και κοινωνικές διεργασίες αποκλεισμού και περιθωριοποίησης, αλλά και να προτείνουν, άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με καυστική ειρωνεία και άλλοτε με βαθιά υπαρξιακή αγωνία, την ανατρεπτική αποδόμηση των στερεότυπων με τα οποία έχουμε γαλουχηθεί».

Υποθέτω δε χρειάζεται να σχολιάσω – κάποιος που πιστεύει το αντίθετο, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι τα δικά μου σχόλια.
Αν πάντως κάποιοι πουλούν επαναστατικό φρόνημα από συστημικές επάλξεις, μιλώντας για τέχνη …ανατρεπτικής αποδόμησης των στεροτύπων, και αν η αποδόμηση και η ανατροπή απειλούν αξίες που κάποιοι άλλοι θεωρούν όρο επιβίωσης, καλό θα είναι (οι πρώτοι) να γνωρίζουν ότι η δράση φέρνει αντίδραση. Και ότι η “ανατροπή” και η “αποδόμηση” δεν νοούνται μόνο ποιητική αδεία.
Σιγά μη δεν το γνωρίζουν, άλλωστε. Το επιδιωκόμενο επετεύχθη : καλύτερη διαφήμιση της έκθεσης απ΄αυτή που πρόσφερε ο εκ του ασφαλούς “ακτιβιστής”, θα ήταν αδύνατο να γίνει.

* …η οποία, παρεμπιπτόντως, αποτελεί για μένα ό,τι πιο υποτονικό και βαρετό υφίσταται στα έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου – με παρουσίες τύπου Ανδρουλάκη, Κωνσταντοπούλου, μπορείς τουλάχιστον να σπάσεις λίγη πλάκα.

** = ενδιαφερόμενους για κάτι πέρα από το ατομικό τους συμφέρον. Φαινομενικά τουλάχιστον.