Με το Aμερικανικό Aνώτατο Δικαστήριο να γίνεται στόχος, ξανά, βάζοντας φρένο και στον έλεγχο των όπλων, η πλήξη συναγωνίζεται την αηδία, αλλά και την οργή, καθώς ενημερώνεσαι για τις κινητοποιήσεις : Η Jane Fonda, ξανά στους δρόμους, μπροστάρισσα του χολιγουντιανού θιάσου “ακτιβιστών”: Η επιστράτευση του θηλυκού Μαθουσάλα, εφιαλτικά αγνώριστου [όχι λόγω ηλικίας, αλλά λόγω …πρακτικών υπέρβασής της] συνοδεύεται από το απαραίτητο “εύρημα”, προορισμένο να κάνει καριέρα στα mainstream media:
“Αν μια εταιρία μπορεί να οριστεί σαν πρόσωπο, γιατί να μην επαναπροσδιορίσουμε τα αιδοία σαν AK-47s! Έτσι θα είναι ελεύθερα από τους περιορισμούς εκείνων που κόπτονται για την ιερότητα της ζωής”.
Η ειρωνεία της JF παρακάμπτει εντέχνως την ουσία του ζητήματος. Γιατί ακόμα κι αν το ενδιαφέρον κάποιων για τη ζωή είναι υποκριτικό, η ιερότητα της ζωής είναι το μείζον ζήτημα. Αυτής τον τερματισμό αποφασίζουν οι “φεμινίστριες” “αποφασίζοντας για το σώμα τους”, και επ’ αυτού η εκατομμυριούχος ακτιβίστρια δεν λέει τίποτα.
Το αγέννητο παιδί, εκτός κι αν η JF βρει κάποια εναλλακτική ονομασία και γι’ αυτό, είναι ένα παιδί που δεν έχει γεννηθεί ακόμα *. Ατομα σαν την JF υποστηρίζουν το “δικαίωμα” της γυναίκας να εξολοθρεύει την ζωή που έχει μέσα της ακόμα και στον 7o, 8ο, 9ο μήνα της κύησης [δεν κάνω πλάκα, ψάξτε το]. Προσωπικά θεωρώ ακόμα και το όριο των 15 εβδομάδων λάθος. Αλλά ας το δεχτούμε για τις ανάγκες της συζήτησης : Πρόκειται για διάστημα εντός του οποίου μια γυναίκα οφείλει [αν έχω καταλάβει] να γνωρίζει, ή έστω να υποψιάζεται ότι είναι έγκυος. Γιατί άραγε δεν αρκεί η δυνατότητα να [βεβαιωθεί και να] κάνει την έκτρωση ως τότε;
Και που αλλού οδηγεί μια προσέγγιση του τύπου “ελεύθερος έρωτας” + αμβλώσεις unlimited, αν όχι στην καταστροφή της δυνατότητας τεράστιου αριθμού γυναικών για τεκνοποίηση; “Μήπως” αυτό είναι το ζητούμενο;
* Στην κοινωνία του φαίνεσθαι, η οντότητα που χαρακτηρίζεται “παιδί” με το που ξεπροβάλλει από την κοιλιά της μάνας της, είναι, μέρες, ή ώρες μόλις πριν, απλώς ανύπαρκτη. “Δεν το γνωρίσαμε, ως εκ τούτου δεν πρόκειται να μας λείψει”… το αφοπλιστικό επιχείρημα των “φεμινιστριών” abortion gurus.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ρε φιλε αυτο που δεν ειχα συνειδητοποιησει , γιατι δεν ασχοληθηκα ιδιαιτερα , ειναι οτι το δικαστηριο εδωσε το περιθωριο των 15 εβδομαδων στις γυναικες ν αποφασισουν τι θα κανουν .. Δηλαδη τι αλλο θελουν ολες αυτες και σκουζουν ? Μιλαμε για απιστευτο θρασος να διακινειται προς τα εξω οτι το δικαστηριο “απαγορευσε τις αμβλωσεις” .. Ασε δε που στην πραξη θα μπορει να επεκταθει χρονικα μεχρι οσο θελει η ενδιαφερομενη . Αν ας πουμε μια 5 μηνων εγκυος παει να το κανει κι ο γιατρος (ιδιωτης κατα βαση ) υπογραψει οτι το εμβρυο ηταν τριων μηνων ποιος θα μπορεσει να αποδειξει τι .. Μονο καρφωτες μεταξυ γιατρων μπορει να γινουν και να στραβωσει η δουλεια.. Κοντολογης τζαμπα η φασαρια , απλά επρεπε να βγει ολο το τσιρκο παλι να κανει το κομματι του ..
Μιλάμε ότι έχει κυριολεκτικά τρελαθεί ο κόσμος, με πρώτες τις γυναίκες, αν μπορούν αυτά τα όντα να λέγονται πλέον έτσι. Μας παίρνει να παίρνουμε τα βουνά σιγά-σιγά, η επιβίωση στο “αστικό τοπίο” θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Ασχέτως με τις γραφικές “ακτιβίστριες” πάντως οι εκτρώσεις υπήρξαν πολύ διαδεδομένη πρακτική και στη χώρα μας από φοβισμένες μαθήτριες μέχρι αδιάφορες παντρεμένες και συχνότατα μάλιστα κατόπιν αντρικής προτροπής. Βασικά είναι ο κύριος τρόπος αντισύλληψης. Θυμάμαι κάποιο γνωστό μου στο στρατό που στα δεκαεννιά του παραπονιόταν γιατί έπρεπε να πληρώσει και τρίτη έκτρωση στην κοπέλα του..
Ως προς τον ρόλο των ανδρών στην υπόθεση δεν το συζητάμε. Και έχω και ο ίδιος, ως ανεύθυνο τσογλάνι στην ηλικία του φίλου σου [και λίγο αργότερα] μερίδιο ευθύνης. Εννοείται ότι από τη γουρουνιά των ανδρών σε πολλά και διάφορα, έχει ξεκινήσει όλο αυτό το γαϊτανάκι. Αλλά εν τέλει εξελίχθηκε σε κάτι αντίστοιχο της Τρομοκρατίας [1793-94] μείον τις γκιλοτίνες, ας πούμε. Και εκεί “λόγος σοβαρός” υπήρχε αλλά τελικά η κατάσταση μπουρδελοποιήθηκε ακόμα περισσότερο.
Ιστορικά άλλωστε, ο ιδεολογικοποιημένος “ελεύθερος έρωτας” στον οποίο οι γυναίκες θέλησαν να ακολουθήσουν τους άνδρες [πολλά μπορούν να ειπωθούν γι’ αυτό], τα αντισυλληπτικά χάπια και η υπερδιάδοση των εκτρώσεων βρίσκονται σε παράλληλη πορεία με τη μείωση πληθυσμού στον “πολιτισμένο κόσμο” από τα ’60s και εντεύθεν.
Κατά τη γνώμη μου το φαινόμενο της υπογεννητικότητας δεν αποτελεί πραγματικό πρόβλημα σε μια σύγχρονη κοινωνία – το αντίθετο μάλιστα – παρά μόνο σε περίπτωση πολέμου, εξ ου και η αλλιώς αναπάντεχη απόφαση για το ρεγουλάρισμα των εκτρώσεων στην Αμερική. Αν μια γυναίκα πάντως αισθάνεται για οποιουσδήποτε λόγους την επιθυμία να σκοτώσει το αγέννητο παιδί της, από ψυχολογικής απόψεως είναι σα να το έκανε ήδη και κανένας νόμος δεν θα την αναγκάσει να το δει διαφορετικά για το υπόλοιπο της ζωής της. Προσωπικά με απωθεί φοβερά το σκεπτικό της εμβρυοκτονίας, το γεγονός όμως ότι δεν αντιμετώπισα ποτέ το αντίστοιχο δίλημμα οφείλεται καθαρά στην τύχη – για κάποιους ίσως και ατυχία – και οπωσδήποτε όχι στην ανύπαρκτη σε μεγάλο βαθμό υπευθυνότητα που επέδειξα στο συγκεκριμένο ζήτημα ως νεαρός.
Η μείωση του πληθυσμού έχει “επιπλοκές”, εν πάση περιπτώσει άπαντες τις επικαλούνται ως τέτοιες : μείωση ποσοστού εργαζομένων, και κυρίως αύξηση ποσοσοτού συνταξιούχων με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Και βέβαια, την πριμοδότηση των μεταναστευτικών ροών ως “λύση”.
Η διαστροφή που παρατηρείται, απ’ την άλλη, “γυναίκες” να παραληρούν υμνώντας την εμβρυοκτονία / παιδοκτονία είναι μέρος του “επαναστατικού κόνσεπτ” στο πλαίσιο του οποίου η γυναίκα απεκδύεται του ρόλου που, όχι η φύση, αλλά …η πατριαρχία προόρισε γι΄αυτήν. Η στοιχειώδης πείρα μου, μου λέει ότι η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών του “είδους” είναι ώριμες για τη μπούργκα.