Οι τραμπουκισμοί της αυτοονομαζόμενης “δημοκρατικής αριστεράς”, η εμετική κατάσταση που επικρατεί δεκαετίες στα ελληνικά πανεπιστήμια, δεν είναι δική μας αποκλειστικότητα.
Προ ημερών, στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, περισσότεροι από 1000 “ακτιβιστές” της Antifa κύκλωσαν το κτίριο όπου επρόκειτο να μιλήσει η συντηρητική συγγραφέας Ann Coulter [“Treason “, “Adios America”, “Ρesistance is Futile”, “In Trump We Trust” κλπ.] σχηματίζοντας ανθρώπινη αλυσίδα και εμποδίζοντας τον κόσμο να μπει για να την ακούσει. Tα επεισόδια ήταν περιορισμένης έκτασης, συγκριτικά με άλλες περιπτώσεις. Εν τέλει η αστυνομία κατάφερε να δημιουργήσει δίοδο, απ’ όπου πέρασαν οι φοιτητές που είχαν πληρώσει ειστήριο των 75$ – πολλοί απ αυτούς είχαν ήδη εγκαταλείψει έντρομοι το campus. Κάτι αντίστοιχο έγινε στο τέλος της ομιλίας, ενώ οι “ακτιβιστές” συνέχιζαν να ουρλιάζουν και να παρενοχλούν τον κόσμο.
Δυο χρόνια πριν, ομιλία της ίδιας συγγραφέως είχε ακυρωθεί, καθώς εκείνοι που την είχαν καλέσει αδυνατούσαν να εγγυηθούν την ασφάλειά της. Εκτεταμένα επεισόδια έχουν γίνει κατ’ επανάληψη σε ομιλίες άλλων εκπροσώπων του συντηρητικού χώρου όπως ο David Horowitz ή ο Milo Yiannopoulos, όλα αυτά σε ένα Πανεπιστήμιο που, στα “ένδοξα” ’60s, είχε αποτελέσει σύμβολο της ελευθερίας του λόγου.
Δείγματα τέτοιας ολοκληρωτικής συμπεριφοράς, μόνο καινοφανή δεν είναι: μια στάση επιθετική, απαξιωτική του ίδιου του αντιπάλου κι όχι απλώς του λόγου του, λαμβάνουσα μορφή απαγόρευσης, είναι συνυφασμένη με την Κομμουνιστική Αριστερά απ’ το ξεκίνημά της. Οι ρίζες φτάνουν στην εποχή των ιδίων των Μαρξ, Ένγκελς – μιλάω για την “αβρότητα” με την οποία αντιμετωπίσθηκαν οι διάφοροι Προυντόν και Μπακούνιν.
Περνώντας από πολλά και διάφορα στάδια [θα αναφερθούμε εν καιρώ σε κάποια από αυτά] και φτάνοντας στο σήμερα, ο ορυμαγδός που ξεσηκώνεται με το που θα ειπωθεί κάτι έξω από το μενού του political correctness δείχνει ότι η αναβίωση του “σοσιαλιστικού αφήγηματος” την τελευταία δεκαετία, γίνεται με όρους της virtual reality. Εξ ου η απουσία οποιαδήποτε σχέσης με την πραγματικότητα, αλλά και οι πρακτικές ωμής βίας [=προϊόν μιας ανώνυμης διαδικτυακής ασυδοσίας διαχεόμενης στην αληθινή ζωή] που το συνοδεύουν.
Και το ενοχλητικότερο ίσως στον δημόσιο διάλογο είναι το θεμελιώδες ψέμα πίσω από την τακτική των δημοσιολογούντων να καταδικάζουν “εξ ίσου” τις ακρότητες “και απ’ τις δυο πλευρές”. Γιατί η λογική των ίσων αποστάσεων μεγαλώνει την ανισορροπία που είτε το θέλουν είτε όχι, είναι σύμφυτη του θέματος. Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να εξηγηθεί πώς είναι δυνατόν η συντηρητική πλευρά, εκείνη που επιθυμεί την διατήρηση της υπάρχουσας “τάξης πραγμάτων”, να μοιράζεται το ίδιο πάθος και την ίδια επιρρέπεια στη βία με την πλευρά που επιθυμεί να την ανατρέψει.