Μέχρι μια εποχή, η μαζική διάδοση της μουσικής περνάει αναγκαστικά απ’ τις ζωντανές εκτελέσεις. Η οπτική επαφή με τον καλλιτέχνη, είναι αρχικά απαραίτητη, γιατί …μόνο έτσι μπορείς να τον ακούσεις. Όμως στην  σύγχρονη εποχή, οι κουβέντες περί την “αμεσότητα” της live εκτέλεσης, είναι σολοικισμοί, εξ ίσου με εκείνες που μιλούν για τη μουσική ως επικοινωνιακό φαινόμενο. Η ουσιαστική εξαφάνιση της δισκογραφίας προς χάριν των live, είναι ένα ακόμα σύμπτωμα της κυριαρχίας της εικόνας: επί σκηνής ο μουσικός δεν πουλάει απλώς το έργο, αλλά τον ίδιο τον εαυτό του: “μέθεξη”, παθιασμένες κινήσεις / εκφράσεις, γλώσσα σώματος… και πάνω από όλα, σεξ απίλ. Όλων αυτών  υπόκρουση γίνεται τελικά η μουσική. Και …τι άλλο θα ήταν η συντριπτική πλειονότης των σύγχρονων ποπ σταρ αν όχι γυναίκες που υπερπροβάλλουν τη σεξουαλικότητά τους; Στο σύγχρονο r’n’b σκυλάδικο [καμιά διαφορά απ’ το δικό μας] η μουσική είναι απλώς το soundtrack για τον “αισθησιασμό” των various Beyonce και Ariana Grande, κι αυτό αφορά εξ ίσου video clips και live.
Αξίζει να σκεφτεί κανείς πώς καθιερώθηκε η φιλολογία για τις «ψυχρές» συνθήκες στο στούντιο, σε αντιπαράθεση με το «εν θερμώ» συναυλιακό κλίμα. Η “ένταση”, η “ενέργεια” που εκλύεται από σκηνής, έχουν περισσότερη σχέση με την ανάγκη επίδειξης, παρά με το ίδιο το μουσικό φαινόμενο. Αλίμονο αν ο performer δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνος, ή με συνεργάτες, στους τέσσερεις τοίχους ενός στούντιο. Αλίμονο αν χρειάζεται ένα κοινό απέναντί του, για να έρθει σε εγρήγορση…
Ο Glen Gould *, λίγο πριν απ’ τους Beatles**, ήταν αυτός που κήρυξε το τέλος των συναυλιών [1964], επιλέγοντας να περιορισθεί στις ηχογραφικές του δραστηριότητες. Άραγε διαψεύσθηκε από τις εξελίξεις; ή μήπως η επιβίωση των live είναι μια παρά φύσιν συνέχεια – διάρρηξη ενός κύκλου που όπως σωστά εκείνος έλεγε, είχε κλείσει;

* Ένα αιώνα + πριν από τον Glenn Gould, ο Frederic Chopin, δήλωνε την απέχθειά του για τις συναυλίες και τα ρεσιτάλ, τα οποία χαρακτήριζε “τσίρκο”, προτιμώντας να παίζει σε κάποιο σαλόνι για λίγους εκλεκτούς φίλους.

** Όχι τυχαία, το Sgt. Peppers, πρώτο άλμπουμ που κυκλοφορούν οι Beatles μετά τη φυγή απ’ τις αρένες,  ξεκινάει με ήχους από live ακροατήριο, εν αναμονή έναρξης σόου. Οι Beatles κλείνουν το μάτι: γιατί να ασχοληθούμε με live, όταν η ηχογραφική τεχνολογία [αυτή που το Sgt. Peppers κυκλοφόρησε με σκοπό να αποθεώσει] μας δίνει τη τη δυνατότητα να αναπαραγάγουμε live συνθήκες…στο στούντιο;