Προσπαθώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι, εδώ και σ’ όλο τον κόσμο, είναι τόσο συνεργάσιμοι, κυρίως στο θέμα της μάσκας.
Το ότι οι “ειδικοί” δεν λένε τίποτα για απόσυρσή της, με αριθμούς “κρουσμάτων” κλπ. στα όρια του ανύπαρκτου, και με τη ζέστη να την κάνει πιο βλαπτική απ’ ότι ήδη ήταν, αποτελεί ένα ακόμα σκάνδαλο σε μια αλυσίδα από τέτοια *.
Γιατί όμως, ξανά, τέτοια παθητικότητα;
Μια από τις οδυνηρές συνέπειες της μάσκας αφορά στην ελλιπή οξυγόνωση του εγκεφάλου. Θα μπορούσε το φαινόμενο να αποτελεί μια πρώιμη εκδήλωση εγκεφαλικής δυσλειτουργίας ; ποιος ξέρει ** …ενστικτωδώς θα έλεγα ότι είναι κυρίως ψυχολογικό. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Φαίνεται να υπάρχει κάτι, πέρα απ’ το φόβο, που κάνει τον κόσμο να εμπιστεύεται και να…«αγαπά» τη μάσκα, καλωσορίζοντας την προοπτική διαιώνισής της.
Για τη νοηματοδότηση μια ζωής χωρίς νόημα που δίνει η ιεραποστολική εφαρμογή των μέτρων, έχουμε μιλήσει σε προηγούμενο post [ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ]. Θα πρόσθετα την παράμετρο σιωπηλής καρτερίας που ενεργοποιεί η μάσκα – φίμωτρο, διευρύνουσα ίσως την αίσθηση …ιερότητας της αποστολής. Άσε που, απο μια υστερικά διαφημιζόμενη εξωστρέφεια, που διαστρεβλώνει συμπεριφορές και σώψυχα δεκαετίες τώρα, γεννιέται αντικειμενικά η ανάγκη για λίγη σιωπή, λίγες στιγμές μοναξιάς του “πολίτη” με τον εαυτό του… [Στοιχείο απ’ το οποίο ξεκινώντας, ο “συστημικός διανοητής” Στέλιος Ράμφος φτάνει με τον χαρακτηριστικά γλοιώδη τρόπο του σ’ ένα περίπου εγκώμιο των λοκτάνουν ***]
Αν νούμερο ένα «ευεργεσία» της μάσκας είναι η έκλειψη προσώπων και εκφράσεων, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αποπροσωποποίηση διέπει εξ αρχής τη διαδικτυακή κουλτούρα, κουλτούρα της ανωνυμίας και των κουκουλοφόρων : η κουκούλα είναι σήμα κατατεθέν του νεανικού look, διαχρονικά παρούσα από τα early ‘90s . Όμως …ο ηλικιωμένος κυριούλης που περπατάει μπροστά μου φασκιωμένος με ζομπιοειδή ευσυνειδησία, δεν έχει ανοίξει μια φορά κομπιούτερ στη ζωή του. Τι έχει συμβεί στο μυαλό αυτού του ανθρώπου; γιατί δεν πετάει τη μάσκα καλοκαιριάτικα; περιμένει το ΟΚ της κυρίας Παγώνη;
Ίσως να μην την πετάξει ούτε τότε.
Ίσως η μάσκα αποτελεί το αντίστοιχο ενός ιδεατού ασύλου, στο οποίο πραγματοποιεί εθελούσια είσοδο. Ο τρόπος με τον οποίο δένονται οι “ασυλικοί” με το χώρο βασανισμού / στέρησης της ελευθερίας τους, είναι γνωστός, όπως και το δέος που αισθάνονται στην προοπτική της απελευθέρωσης. Αίφνης δηλώνουν «απόλυτα ασφαλείς» στο ψυχιατρικό ίδρυμα, τρέμοντας για το τι ελλοχεύει έξω από τις κλειστές του πόρτες.
Μέρος του πληθυσμού, πιστεύω, βρίσκεται καθ’ οδόν για τη μετατροπή σ’ αυτό ακριβώς.
* Προ ημερών μόλις, το μέλος της επιτροπής εμβολιασμού, καθηγητής κύριος Χρούσος, δήλωσε μιλώντας στην τηλεόραση : “ιατρικά θα μπορούσαμε να αποσύρουμε τις μάσκες, αλλά δεν το κάνουμε για να εμβολιαστεί περισσότερος κόσμος”.
** η ελλιπής οξυγόνωση προκαλεί μεταξύ άλλων πονοκέφαλους, ζαλάδες και αδυναμία συγκέντρωσης. Σε περίπτωση χρόνιας έλλειψης, όπως αυτή που προκαλείται από τη μόνιμη χρήση μάσκας, τα συμπτώματα εξαφανίζονται γιατί το σώμα συνηθίζει σ’ αυτά. Ωστόσο η ζημιά στα εγκεφαλικά κύτταρα συνεχίζεται, και η νευροεκφυλιστική ασθένεια είναι θέμα χρόνου.
*** [απόσπασμα συνέντευξης Ράμφου που μου είχε στείλει ο stcigar] Τι θα γίνει, θα μαραθούμε επειδή είμαστε κλεισμένοι; Όσο βυθιζόμαστε μέσα μας, ανοίγουμε τον χώρο και τον χρόνο. Αναστοχαζόμαστε εμάς και τον κόσμο. Πρέπει να σκεφτούμε την ελευθερία μας σοβαρότερα. Η ελευθερία δεν είναι να μπορείς να κινείσαι από εδώ και από εκεί, έχει να κάνει με τον εσωτερικό πλούτο του καθενός. Στην πραγματικότητα, συνδέοντας την ελευθερία με τη φυσική κινητικότητα, έχουμε μια θέληση ανελεύθερη. Η ελευθερία μας πια είναι μια κίνηση προς τα έξω, όχι μια κίνηση που οδηγεί σε αυτοσυνείδηση. Πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που καταλαβαίνει τα όριά του, που κοιτάζει μέσα του. Το φάρμακο σε τέτοιες περιστάσεις, όπως αυτή που ζούμε, είναι η σύνδεσή μας με τον εσωτερικό μας κόσμο. Να τα ‘χουμε καλά με τον εαυτό μας.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μια χαρά τους βολεύει τους περισσότερους η μάσκα. Και την ασχήμια τους κρύβει και την κενότητα του λόγου τους και άλλα πολλά. Ούτε κατά παραγγελία να την είχαν.
Κάπως έτσι…
Fuck it.
Περισσότερο πάντως με απασχολεί το θέμα με τα εμβόλια, γιατί τους βλέπω να σκυλιάζουν από φθινόπωρο και να μας κυνηγάνε στο δρόμο με τις βελόνες, όπως ήθελε παλιότερα ο μύθος για τα πρεζάκια. Μόνο που εδώ δεν είναι και τόσο μύθος, γιατί τα εμβολιασμένα και μασκοφορεμένα ζόμπι αποτελούν απείρως μεγαλύτερη απειλή από τα ταλαίπωρα πρεζάκια..
Ναι γαμώ το Χριστό τους γαμώ μέσα.
Ιδίως οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικές / δημόσιες επιχειρησεις δεν βλέπω πώς θα γλυτώσουν.
Εκεί που στηρίζω κάποιες ελπίδες είναι οι …γιατροί “αρνητές”. Δεν αποκλείω την πιθανότητα, έτσι και βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο, να δημιιουργηθεί κάνα περίεργο ρεύμα αποκαλύψεων, ή απειλών αποκαλύψεων, που θα υποχρεώσει τα ερπετά να κάνουν πίσω. Και αν κάνουν πίσω μ’ αυτούς, θα κάνουν με όλους…
Μακάρι να γίνει αυτό που λες, προσωπικά όμως δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος παρόλο που πριν κάμποσο καιρό προσπάθησα να είμαι και φυσικά έπεσα έξω. Κατά τη γνώμη μου έχει περάσει ο καιρός των “μεγάλων αποκαλύψεων” αφενός μεν γιατί έχουν ήδη αποκαλυφθεί σημεία και τέρατα χωρίς να κουνηθεί φυλλαράκι, αφετέρου γιατί το σουρεαλιστικό σκηνικό έχει αποκτήσει το χαρακτήρα του δεδομένου άρα και του λογικού και τέλος γιατί το manipulation των στοιχείων έχει πάρει τέτοια έκταση ώστε είναι πρακτικώς αδύνατο να συγκεντρώσει κανείς αδιάψευστες αποδείξεις για οτιδήποτε. Η έρευνα που είχα κάνει πέρυσι για παράδειγμα σχετικά με το συνολικό αριθμό θανάτων -που με είχε ήδη δυσκολέψει – αυτή τη στιγμή αποτελεί απλησίαστη ουτοπία: τα στοιχεία στα οποία στηρίχθηκα έχουν αλλάξει από τότε που ψυλλιάστηκαν τη δουλειά δεκάδες φορές και όποιος πρόλαβε πρόλαβε. Θα είδες φαντάζομαι και τον Ιωαννίδη τις προάλλες (που κι αυτός έχει βάλει αναγκαστικά νερό στο κρασί του) να δηλώνει με πόνο ψυχής ότι τον παίρνουν κατά καιρούς απολύτως κορυφαία ονόματα του παγκόσμιου ιατρικού στερεώματος για να του πουν ότι δεν τολμούν να μιλήσουν επειδή θα τους τελειώσουν σε χρόνο dt. Τι να σου κάνει μετά ο μεροκαματιάρης του Ευαγγελισμού που ξημεροβραδιάζεται στις εφημερίες για τρεις κι εξήντα;
Δε μπορεί να υπάρξει σοβαρή αντίρρηση σ’ αυτά που γράφεις. Αλλά η ελπίδα [του πνιγμένου] αφορά στο ότι ο κίνδυνος με τον υποχρεωτικό εμολιασμό χτυπάει πλέον την πόρτα των ίδιων – εννοείται ότι το φαινόμενο των αρνητών γιατρών δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Και ο φοβος της ανέχειας που είναι πίσω απ’ τον κώδικα της ομερτά είναι όπως και νά’ χει υποδεέστερος απ’ το φόβο του άμεσου θανάτου.
Ανετα θα μπορουσε ο Ραμφος να ειναι συνηγορος υπερασπισης του Αιχμαν για τα ναζιστικα στρατοπεδα συγκεντρωσης.Του στυλ “για το καλο σας σας κλειναμε μεσα μπρε!” Η τοποθετηση του περι “ελευθεριας”δεν βλεπω να διαφερει και πολυ απτην σντιστροφη λογικης που πρεσβευει το Αrbeit macht frei ..
Ουδεμία διαφορά. Η συντριπτική πλειονότης των δημοσιολογούντων σήμερα θα ήταν την εποχή εκείνη υπάλληλοι του Goebbels.