Καλώς ή κακώς (ανάλογα με την οπτική γωνία του καθένα) η άνοδος της “ακροδεξιάς” για μια χώρα όπως η Γαλλία αποτελεί νομοτέλεια : ο “προεδρός της” – αιώνιος λακές των Ρότσιλντ – εμφανίζεται πρόθυμος μπροστάρης σε ένα ευρωπαϊκό πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, ενώ η (…“όχι ακρο-“) αριστερά κατεβαίνει με συνθήματα παρμένα απ’ τους Αμερικανούς ομόλογούς της, open borders, defund the police etc.
Σε ό,τι με αφορά : Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανέντιμο από τις οιμωγές περί ακροδεξιού κινδύνου. Δεν υπάρχει τίποτα ακραίο η ανακόλουθο στον λόγο της κυρίας Λεπέν, συμπεριλαμβανομένων των περί διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υποστήριξης Τραμπ και Πούτιν : το ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τη Γαλλίδα πολιτικό ιδρύθηκε ως αντίπαλο δέος μιας Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, η οποία, απλώς, σήμερα, δεν υπάρχει.
Οι αναλυτές του ποδαριού που στελεχώνουν τα ελληνικά μίντια, αγνοούν ή αποσιωπούν εντέχνως ότι η “αντι-ΝΑΤΟϊκή” προσέγγιση στους Ρώσους δεν αποτελεί καινοφανή επιλογή κάποιας σύγχρονης γαλλικής ακροδεξιάς, αλλά …του στρατηγού Ντε Γκωλ από τα late ‘50s. Ο τελευταίος υποστήριζε (έμπρακτα) ότι το ευρωπαϊκό μέλλον είναι άρρηκτα δεμένο μ’ εκείνο της Ρωσίας : “Ευρώπη απ’ τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν ξέρω σε τι βαθμό επηρέασε τη μετέπειτα στάση μου στα πολιτικά, προσωπικά όμως προέρχομαι από καθαρά δεξιό-ακροδεξιό οικογενειακό περιβάλλον. Αμφιβάλλω αν υπήρξε άτομο στο σόι μου που να έφτασε σε σημείο να ψηφίσει περιστασιακά Πασόκ έστω και μόνο για το ρουσφέτι. Ο πατέρας μου υπήρξε στο μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του αμετανόητος βασιλοχουντικός και η αγαπημένη του εφημερίδα ήταν ο Στόχος, την ακροδεξιά συνωμοσιολογία του οποίου απολάμβανα κι εγώ μέχρι το γυμνάσιο. Τον Λεπέν (με τον οποίο ανακάλυψα εκ των υστέρων ότι με συνδέει καραμπινάτη αστρολογική συνάφεια) τον είχε θεό. Κι όμως ήταν (και είναι ακόμα στα βαθιά του γεράματα) στην πράξη ένας από τους πιο βαθιά δημοκρατικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
Είμαι σίγουρος. Η πείρα διδάσκει ότι οι (ακρο-)δεξιοί ήταν πάντα στην πλειονότητά τους έντιμοι άνθρωποι, αντίθετα με διάφορους “προοδευτικούς” που εκτελού(σα)ν καριέρα συκοφαντώντας τους.
Η ίδια συνέπεια χαρακτήριζε τους ορκισμένους καραμανλικούς από εποχής ΕΡΕ δικούς μου, με την εξαίρεση ότι ο πατέρας το ’64 είχε ψηφίσει Ένωση Κέντρου. Οι φάσεις που μου έχει διηγηθεί από πρώτο χέρι από τη δράση των “κομμουνιστοσυμμοριτών” στην περιοχή έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο για την απομυθοποίηση πολλών και διαφόρων.
Ένα από τα θετικά της όλης υποθέσεως με το (ακρο-)δεξιό ρεύμα στην Ευρώπη, σε βάθος χρόνου δηλ. και αν αυτό υπάρξει, είναι ότι ίσως ανοίξει μια ευρύτερη συζήτηση για θέματα – ταμπού, η αναφορά στα οποία ισοδυναμεί με είσοδο σε ναρκοπέδιο. Το “επιστημονικό” consensus φερειπείν περί τον Β’ΠΠ (αλλά και τον Α΄) δεν απέχει λιγότερο από την πραγματικότητα απ’ όσο το αντίστοιχο consensus περί το …climate change.
Προς το παρόν, το λόγο έχουν ο “λαός” και, lest we forget …οι αγορές.
Στο μεταξύ, το μήνυμα του προέδρου Μπάιντεν προς πάντες, φίλους και εχθρούς, είναι σαφές : “δεν πάω πουθενά”. Θυμάμαι μια ανάλυση προ μηνών σε ένα αμερικάνικο κανάλι (οι συζητήσεις περί αντικατάστασης κρατάνε ένα χρόνο τουλάχιστον), στο πλαίσιο της οποίας παρουσιαζόνταν το βασικό πρόβλημα : “ο πρόεδρος Biden είναι ο πιο πεισματάρης, ξεροκέφαλος άνθρωπος που έχει περάσει ποτέ απ’ την Ουάσινγκτον”.
Τη μεγαλύτερη πλάκα φυσικά έχουν τα δημοκρατικά μίντια …έκπληκτα και σοκαρισμένα απ’ το “αιφνίδια” αποκαλυφθέν επίπεδο αποσύνθεσής του. Μιλάμε για άτομα που βλέπουν τον JB από απόσταση αναπνοής τέσσερα χρόνια τώρα. Και τα οποία τις τελευταίες μέρες είχαν αποδυθεί σε εκστρατεία “fact checking” διαφόρων viral videos, αναγορεύοντάς τα σε deep ή …cheap fake. Και διαγωνίζονταν ποιος θα εξυμνήσει περισσότερο την “οξύνοια” και την “ενεργητικότητα” του προέδρου, καυτηριάζοντας τα ψέμματα των Republicans.
Γι’ αυτό επαναλαμβάνω, ΟΚ, έτσι είναι η πολιτική, όλοι ψέματα λένε κτλ. κτλ., αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ είναι, κατά την κλασική λαβκραφτική έκφραση, “καταραμένα ανώμαλο”.
Δεν αποκλείω καν την πιθανότητα οι ίδιοι σε λίγες μέρες να αναφέρονται στις “υπερβολές” που ακούστηκαν μετά το ντιμπέιτ, καλώντας σε συσπείρωση γύρω από το προεδρικό corpse και …τερματισμό της εσωστρέφειας.
Oι “άνθρωποι” αυτοί δεν πρόκειται να βάλουν μυαλό no matter what. Και τα ηπειρωτικά τους αντίστοιχα επανεξέλεξαν προχτές πανηγυρικά την ξανθόψειρα που κατέστρεψε την Ευρώπη σα να μην έγινε τίποτα. Γιαυτό θεωρώ την επικράτηση της (ακρο)δεξιάς νομοτέλεια. Καταρχήν χωρίς απαγκίστρωση από το ουκρανικό και μετριασμό των κλιματιστικών(sic) υπερβολών δεν υπάρχει περίπτωση να μαζευτεί ο πληθωρισμός. Δυστυχώς η προς το παρόν ισχυρή επιρροή των ερπετών δεν επιτρέπει τη λήψη άμεσων μέτρων. Εκ των πραγμάτων θα πρέπει να το πάνε σταδιακά, κάτι όμως που στην παρούσα συγκυρία ενέχει τον κίνδυνο του να ξεπεραστεί το (πολύ κοντινό) point of no return. Ειδικά ως προς το ουκρανικό και την αποκατάσταση των σχέσεων με τη Ρωσία δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος. Το διάστημα που οι δικοί μας αυνανίζονταν δημόσια, το σινορωσικό στρατόπεδο εδραίωσε συμμαχίες που καθιστούν τις δυτικές πολιτικές περίπου irrelevant. Αν επικρατήσουν τελικά οι διάφορες ιδεολογικές αγκυλώσεις, την έχουμε βαμμένη. Αν βρεθεί κάποιος που να βροντοφωνάξει “άσπρες γάτες, μαύρες γάτες, αρκεί να πιάνουν ποντίκια” υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Ακόμα μεγαλύτερο ίσως θέμα υπάρχει με την παρά τω πλευρώ της Ούρσουλα εκλεγείσα …Κάργια Κάλας, η οποία είναι ιέραξ (άκου να δεις δηλ.) και υπέρ του μέχρις εσχάτων αντιρωσικού αγώνα.
Βασικά η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη παρούσα μορφή της πρέπει να διαλυθεί το συντομότερο. Δεν μπορεί δηλαδή να καταστρέφονται οικονομίες και χώρες εν μια νυκτί από τις εμμονές του κάθε κομπλεξικού.
…Που δεν είναι καν εμμονές αλλά θεατρική παράσταση sponsored by Rockefeller & Co, starring επιφανείς επιστήμονες της σχολής “Ό,τι Να’ναι” : σε όλη τη διάρκεια των ’70s οι εκπομπές CO2 (ξανά!) εθεωρούντο κύρια αιτία για το επερχόμενο ΠΑΓΩΜΑ του πλανήτη. Με ευθύνη, ξανά, των ανεπτυγμένων κρατών, που έπρεπε να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων (θυσίες κλπ.) αλλιώς ο κόσμος θα γινόταν αβίωτος πριν απ’ το έτος 2000.