Δεν ξέρω αν τα παρακάτω περιλαμβάνονται στους σχεδιασμούς των ελίτ. Ισχύουν όμως, ούτως ή άλλως, για κάποιους από μας : κάποια στιγμή κουράζεσαι να ασχολείσαι με τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια ψέματα, το ίδιο Μεγάλο Σχέδιο που είναι σε κοινή θέα, με γράμματα να αναβοσβήνουν, κι όμως, για τη μεγάλη μάζα, αόρατο.
Οι του “μιντιοπολιτικοϊατρικού συμπλέγματος” δεν κουράζονται ποτέ : το ψέμα ήταν πάντα η δουλειά τους. Και, ενάμιση χρόνο μετά, η …όρεξη για δουλειά είναι ακμαία όσο ποτέ, με την ευγενική φροντίδα, ως προς τα μίντια ειδικά, του κυρίου Πέτσα.
Έχω ώρες-ώρες την εντύπωση ότι χάνουμε χρόνο, χαμένοι στις λεπτομέρειες μιας παντομίμας δημοσίου διαλόγου, ανάμεσα σε φερέφωνα της ίδιας πάντα άποψης, τις οποίες σχολιάζουμε ευσυνείδητα, σε μια διαδικασία που για τον “δικό μας” κύκλο ισοδυναμεί πλέον με παραβίαση ανοιχτής πόρτας, ενώ για τους εκτός αυτού εξακολουθεί να προκαλεί σοκ και δέος. Άσε που αρχίζει πλέον να γίνεται αντικείμενο συντονισμένης επίθεσης.
Το θέμα αφορά στον τρόπο λειτουργίας των social media, που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία “περιβαλλόντων”, “κατοικημένων” από ανθρώπους με “κοινές απόψεις”. Αυτές είναι ο κοινός παρονομαστής και ο λόγος ύπαρξής τους, ένα είδος fake συνδετικού ιστού για fake κοινότητες.
Αφήνοντας κατά μέρος τη ζημιά που αυτό προκαλεί στον αληθινό κοινωνικό ιστό, εστιάζουμε στις ίδιες τις “κοινές απόψεις”. Μ’ αυτές ως δεδομένο, ο δημόσιος [βλ. διαδικτυακός] διάλογος διεξάγεται στο πλαίσιο ενός “ναι σε όλα”, με την εκάστοτε κοινότητα να λειτουργεί στο πρότυπο της μονοφωνίας που απαντάται στα παραδοσιακά μίντια * . Η επαφή με την αντίθετη άποψη γίνεται αποκλειστικά με τη μορφή πολεμικών ιαχών και βαρέων χαρακτηρισμών – εκφράσεων. Αυτού του είδους η κανιβαλική διάθεση πρέπει να έχει ορατή και στον πιο υποβαθμισμένο παρατηρητή, με την περίπτωση του διπόλου “εμβολιασμένοι – ανεμβολίαστοι”.
Αυτό σημαίνει ότι ο διάλογος ως έννοια απουσιάζει. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι είναι ουσιαστικά αδύνατο να πείσεις κάποιον να μετακινηθεί από εκείνο απ’ το οποίο έχει γαντζωθεί ως “άποψή του”. Αλλά αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τι νόημα έχει η τριβή μας με την επικαιρότητα; “εμείς” τα ξέρουμε, τα έχουμε εμπεδώσει. Προς τι να τα επαναλαμβάνουμε σε ατελείωτες παραλλαγές, και δώστου τι είπε ο ένας, και δώστου τι απάντησε ο άλλος, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ο ένας απατεώνας μετά τον άλλο;
Έχω την εντύπωση ότι πιο αποτελεσματικά σε επίπεδο πειθούς, θα ήταν ο εστιασμός σε κάποια καίρια σημεία αυτής της ιστορίας και η εις το διηνεκές επανάληψή τους. Πχ. πιστεύω ότι θα ήταν ενδιαφέρον αν, από όλα τα “συνωμοσιολογικά” sites /σελίδες στο Twitter και το Facebook, προβαλλόταν για μεγάλο διάστημα και επί μονίμου βάσεως, το βίντεο με τον κύριο Τσιόδρα να ομολογεί χωρίς να ντρέπεται [και χωρίς ν’ ανοίγει ρουθούνι] ότι βαπτίζουν “νεκρούς από Covid” τους νεκρούς …με Covid, ανεξαρτήτως πραγματικού λόγου για τον οποίο κατέληξαν.
Δίκην λούπας, μέχρι τυχόν να το εμπεδώσει και ο τελευταίος δύσπιστος.
Επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως. Εδώ μας έχει φάει η ποικιλία και η “ανάγκη” για διαρκή ανανέωση.

* Ακριβέστερα : είναι αυτή, η μιντιακή, που αποτελεί απότοκο του διαδικτυακού τρόπου “επικοινωνίας”.