«Η Αμερική δεν εμπιστεύεται πλέον την Τουρκία. Άρα [sic] επιλέγει την Ελλάδα, ως τον βασικό στρατηγικό εταίρο και σύμμαχό της στην περιοχή, αποφασίζοντας να κάνει μεγάλες στρατιωτικές επενδύσεις τόσο στη Σούδα, όσο και στην Αλεξανδρούπολη».
[Ο κύριος Καιρίδης, με την βελούδινη φωνή του].
«Αυτά τα έργα θα γίνουν με αμερικανικά χρήματα ή ελληνικά;»
«Βεβαίως με αμερικανικά, και θα χρησιμοποιούνται και απ΄τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις»
[Η στιχομυθία που επακολούθησε της ανωτέρω τοποθέτησης].
Με τη ΥΠΕΞ της Σουηδίας Αν Λιντ να υπογράφει πλέον το επίσημο αίτημα εισδοχής στο ΝΑΤΟ και τη Μαγνταλένα Άντερσον, πρωθυπουργό [φωτό], να ξεκαθαρίζει ότι «μια κοινή υποψηφιότητα με την Φινλανδία [σ.σ. πρωθυπουργός εκεί η Σάνα Μαρίν] είναι ό,τι καλύτερο για την ασφάλεια των δυο χωρών», δεν έχει κανείς παρά να θαυμάσει την πρόοδο της πολιτικής σκέψης των σκανδιναβικών χωρών, πρωτοπόρων μιας «γυναικοκρατίας», που δεν [θα] αποτελεί παρά την άλλη όψη μιας τεχνοκρατικής ουτοπίας – κυριαρχίας του virtual.
Ακόμα μια «χαρισματική» γυναικεία παρουσία στο χώρο της πολιτικής, η Εσθονή ΥΠΕΞ Έβα Μαρία Λίιμετς, μοιράζεται μαζί μας την αισιοδοξία της ότι η «είσοδος της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ θα αυξήσει την ασφάλεια στην περιοχή της Βαλτικής».
Μετά συγχωρήσεως δηλ. για τα «σεξιστικό * σχόλιο» αλλά αν οι γυναίκες εννοούν να περιφέρουν το αφήγημα περί «τοξικής αρρενωπότητας», απειλώντας να επιβάλλουν σαν Ενδέκατη Εντολή τον αφανισμό της, και όταν επιφανείς [όχι μόνο της τέχνης αλλά και] της πολιτικής όπως ο πρώην Πρόεδρος Ομπάμα, δηλώνουν ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν κυβερνιόταν από γυναίκες…
…κάποιοι μπαίνουν στον πειρασμό να αντιστρέψουν τη γενίκευση, μιλώντας για «γυναικεία ευπιστία και επιπολαιότητα». Δίκαια, άλλωστε, όταν αναφερόμαστε σε «πολιτικές επιλογές» όπως οι παραπάνω.
Απέναντι στις οποίες ορθώνει ανάστημα ουδείς έτερος του …Ταγίπ Ερντογάν, επιφανούς στόχου των γυναικείων κινημάτων.
Το μόνο που εύχεται κανείς είναι οι σχεδιασμοί του ανδρός να γίνονται σε συνεννόηση με τον Ρώσο πρόεδρο [υπάρχουν δεσμοί βασισμένοι σε συμφέροντα των δυο χωρών, που δύσκολα σπάνε, ιδίως από πλευράς Τουρκίας]. Με άλλα λόγια η άρνησή του της εισόδου των δυο χωρών στη Συμμαχία να είναι σταθερή, κι όχι απλώς «ανατολίτικο παζάρι».
Γιατί η …δική μας κατάσταση, ως χώρας, διαμορφώνεται ως εξής: εν όψει «άνευ προηγουμένου» οικονομικής – ενεργειακής – επισιτιστικής κρίσης και πυρηνικής απειλής [όλα αυτά …για τον Ζελένσκι ρε γαμώτο] και χάρη στην «εξωτερική πολιτική» του πρωθυπουργού της χώρας [άρτι συναντηθέντος στον Λευκό Οίκο με το re-animated corpse] κοντεύουμε να αποτελούμε τον Νούμερο Τρία εχθρό του Ξανθού Γένους, μετά τις ΗΠΑ και την Ουκρανία.
Με την Ελλάδα μια απέραντη αμερικανική βάση …δεν το λες και άσχημο ως επίδοση.
* Η συγκεκριμένη λέξη ανήκει στο πλήθος εκείνων που απλώς στερούνται νοήματος : πρόκειται νέτα-σκέτα για θέμα στατιστικής : η πλειονότης των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου, είναι αλλοτριωμένοι σε βαθμό που ξεχνούν τη στοιχειώδη λογική ή και τη φύση τους. Ανάμεσά τους, γυναίκες …πολιτικοί και μη.
Θυμίζουμε την απόλυτη αντίθεση στις παραπάνω κυρίες, ένα πρόσωπο στο οποίο η γυναικεία ευαισθησία συνδυάζεται με τις ηγετικές ικανότητες, την υποψήφια των γαλλικών εκλογών Μαρίν Λεπέν.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Από καιρό έλεγα να συνεισφέρω κάποιο σχολιάκι για το ζήτημα, όμως με την γενικευμένη αίσθηση ματαιότητας που με τριγυρνάει τελευταία, δεν υπήρχε περίπτωση ναποτελεί ούτε καν ισχνή περίληψη του – άλλη μια φορά – εξαιρετικού δικού σου. Να επισημάνω απλά ότι κατά τη γνώμη μου η πολιτική ορθότητα εδώ και καιρό αποτελεί το κύριο εξαγωγικό προϊόν της Αμερικής – και οι αξιοθρήνητοι Ευρωπαίοι τον κύριο αγοραστή της.
Με άλλα λόγια η πολιτική ορθότητα – πέραν του αναπόδραστου ρόλου της ως κουτόχορτου εσωτερικής κατανάλωσης – αποτελεί θεμελιώδες μέσο άσκησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Υπάρχει σοβαρός λόγος που τα παρασκηνιακά επιτελεία έχουν καταστήσει από καιρό το ρόλο του Αμερικανού Προέδρου καθαρά διακοσμητικό. Θέλουν απλά να είναι σίγουροι ότι δεν θα πάει κάτι στραβά σε περίπτωση που τη θέση αυτή καταλάβει κάποιος που – όπως οι ευρωπαϊκές μαριονέτες τους – παίρνει αυτές τις ανοησίες στα σοβαρά.
Thanks a lot, αν και διαφωνώ καθέτως ως προς το τι θα ήταν ένα δικό σου σχόλιο.
Η αίσθηση ματαιότητας με έχει καταλάβει επίσης σε “ανησυχητικό” βαθμό : κάθομαι, συγκεντρώνω το υλικό για ένα θέμα, φτάνω στο “σημείο” όπου αισθάνομαι πλέον ότι “μπορεί να γραφτεί μόνο του” και …το παρατάω. Κι αυτό δεν έχει συμβεί μια – δυο φορές αλλά δεκάδες.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα μουσικά : το εκάστοτε κομμάτι …ολοκληρώνεται μεν [μιλάμε για διαφορετικού τύπου “φόρα”] αλλά ούτε συζήτηση περί ηχογράφησης. Και η ιδέα ενός δίσκου μου προκαλεί θυμηδία. Όχι γιατί δεν θα πούλαγε [σιγά την περιουσία που βγάλαμε και απ’ τους προηγούμενους] αλλά λόγω …ματαιότητας.
Your skills are in top shape as far as I can see. Στην περίπτωσή μου το αίσθημα της ματαιότητας αποτελεί περισσότερο side effect ενός γενικότερου αισθήματος ανησυχίας και φόβου, ασυνήθιστου ακόμα και για τα δικά μου δεδομένα, που κατά τα φαινόμενα δεν συμμερίζεται κανένας και πιθανόν οφείλεται σε διάφορες ασυνήθιστες προσωπικές μου εμπειρίες. Το περίεργο είναι ότι δεν το είχα αισθανθεί ποτέ κατά την περίοδο της πρόσφατης επιβεβλημένης τρομοκρατίας και μου παρουσιάστηκε ακριβώς όταν τα πράγματα – επιβεβλημένα και πάλι – φαινόταν επιτέλους να πηγαίνουν προς το καλύτερο.. για λίγο.
Πάντως να υποθέσω ότι η “ίωση” πλέον έχει υποχωρήσει.
Μπα, η βραχνάδα και ο βήχας επιμένουν. Εναποθέτω πλέον τις ελπίδες μου στην κλιματική αλλαγή🌞