Θα μπορούσε θεωρητικά να είναι αλήθεια: ξέρουμε ότι υπό συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, ενός πολέμου ας πούμε, η πολιτεία ζητά την παραχώρηση συγκεκριμένων ελευθεριών από τους πολίτες. Η παραχώρηση αντιμετωπίζεται ως θυσία και κατονομάζεται σαφώς ως τέτοια, απαραίτητη έως ότου φανεί το φως στην άκρη του τούνελ κτλ. κτλ.
Προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση εκτάκτου ανάγκης που να αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία για την ταχύτερη εφαρμογή μέτρων, τα οποία κάποιοι [ο κύριος Schwab και τα Great Reset Choir Boys] προωθούσαν από πριν. Και τα οποία [τηλε-εργασία, μάσκες κλπ.] προορίζονται να μείνουν μαζί μας και μετά την κρίση.
Και αυτό δεν είναι όλο. Έκανα μόλις χτες μια “συναρπαστική” ανακάλυψη, κάτι που μη έχοντας σκοπό να εμβολιαστώ αγνοούσα : ο …vaccine consumer δεν έχει καν δικαίωμα επιλογής κατασκευάστριας εταιρίας.
Έχεις ας πούμε απ’ τη μία την εκστρατεία πειθαναγκασμού, με ωμούς εκβιασμούς, του κόσμου για τη λήψη ενός εμβολίου που αποτελεί “τη μόνη λύση” για την αντιμετώπιση της “πανδημίας” [ούτε θεραπείες, ούτε φάρμακα, ούτε διατροφή, ούτε τίποτα]. Ξέρεις ότι υπάρχουν διαθέσιμα στην αγορά “x” μοντέλα εμβολίου [“είναι καλό να υπάρχει επιλογή” τόνιζε από πέρσι ο κύριος Gates, αφεντικό της Moderna και μέτοχος όλων των υπολοίπων]. Και αποφασίζεις τελικά να κάνεις το εμβόλιο. Για να διαπιστώσεις ότι …δεν μπορείς καν να επιλέξεις εκείνο που εσύ, για τους δικούς σου λόγους θέλεις.
Μια αναλογία: είσαι υποχρεωμένος διά νόμου, όχι μόνο να κουβαλάς κινητό, πχ., αλλά και να “επιλέξεις” ένα συγκεκριμένο μοντέλο, απ’ την πληθώρα μοντέλων που ξέρεις ότι υπάρχει.
Αν δεν πρόκειται για σουρεαλιστική ανικανότητα του όλου συστήματος *, πρόκειται για την πιο απάνθρωπη δικτατορία που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος. Και έχει γνωρίσει πολλές, πολύ απάνθρωπες ως τώρα. Η δημοκρατική ορολογία και οι κόσμιοι τόνοι στους οποίους εκφράζεται [προς το παρόν] αυτή η εξουσία, είναι το πιο επικίνδυνο από τα χαρακτηριστικά της.

* …προκύπτουσα ίσως ως αντικειμενική αδυναμία διαχείρισης των δεδομένων μεγάλης κλίμακας.