Το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο οι “εθνομηδενιστές” – κορυφαίοι ανάμεσά τους δεν είναι κάποιοι “αριστεροί”, αλλά οπαδοί και μέλη της κυβέρνησης. Παρεμιπτόντως, ο εικονιζόμενος μου είναι άγνωστος, μόνο εικασίες μπορώ να κάνω για την αιτία του προπηλακισμού του.
Το πρόβλημά μας είναι εξ ίσου ή περισσότερο οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν “πατριώτες”.
Αν απ’ το χώρο αυτό πέρασαν κάποτε άνθρωποι όπως ο Κάλβος, ο Ελύτης, ο Σολωμός ή ο Μαβίλης, αντιπροσωπευτικό του δείγμα σήμερα είναι ο προπηλακίζων.
(Visited 109 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μου κάνει φοβερή εντύπωση που ένας άνθρωπος καταφανώς αμόρφωτος γνωρίζει τον όρο “υπογοναδισμός”. Εγώ ας πούμε δεν γνώριζα τη σημασία του.
Ούτε εγώ ήξερα το νόημα του όρου. Πιθανώς επειδή αφορά σε θέματα (μειωμένης) τεστοστερόνης, και όντας ο εν λόγω θαμών των γυμναστηρίων εκτός από στρατόκαυλος, γνωρίζει τα καθέκαστα ως παραδείγματα προς αποφυγήν or something. Μπορεί το πράγμα δηλ. να είναι κάτι αντίστοιχο με την “επιστημονική κατάρτιση” σε ζητήματα “σέξι” ενδύσεως μιας κατά τ’ άλλα απαίδευτης γυναίκας.
Ως προς τον αθλητικογράφο δεν έχω την παραμικρή ιδέα – πρέπει να είμαι ο πιο άσχετος άνθρωπος που υπάρχει ως προς τα αθλητικά, τα οποία όχι μόνο αγνοώ αλλά και κατά βάσιν αποστρέφομαι.
Να υποθέσω ότι το “αμάρτημα” του αθλητικογράφου ήταν ότι δεν του αρέσει μουσικά ο Εθνικός Ύμνος; γιατί ούτε εμένα μ’ αρέσει, άσχετα από την τύπου “φλασιάς στην παιδική ηλικία” συγκίνηση που αισθάνομαι καμιά φορά ακούγοντάς τον.
Εννοώ δε μου αρέσει ούτε καν σαν ύμνος, που εκ των πραγμάτων είναι συνήθως ένα απλοϊκό θεματάκι – όχι ότι είναι έτσι σε όλες τις περιπτώσεις.
Ούτε κι εγώ τον ήξερα. Το google lens μου τον βρήκε. Προφανώς ενόχλησε τον “πατριώτη” το γεγονός ότι ο τύπος είναι αριστερός. Όσον αφορά τα γυμναστήρια πάντως και με δεδομένη την κατάχρηση διάφορων “συμπληρωμάτων” από τους φανατικούς του bodybuilding διακινδυνεύω την υπόθεση ότι αποτελούν προνομιούχο τόπο εμφάνισης της εν λόγω σπάνιας νόσου.
..μαζί με τον χώρο φυσικά του επαγγελματικού αθλητισμού.
Όλη αυτή η “αθλητική” ατμόσφαιρα, ιδίως των ομαδικών σπορ, ιδίως του ποδοσφαίρου, με τα ποικίλων εθνικοτήτων κωλοπαιχτάκια που αποθεώνονται από τους “οργανωμένους” άμα τη εμφανίσει, και από πίσω οι “επιχειρηματίες” και οι μπράβοι με τα σινιέ κουστούμια, οι θωρακισμένες λιμουζίνες και οι τόνοι συναισθήματος … Θέλω να πω, πόσο πιο αναγουλιαστικό μπορεί να είναι κάτι από όλο αυτό; 🤮🤮🤮
Φαντάσου ότι ακόμα και τον Παπαγιώργη στον οποία είχα εκτίμηση, δεν τον “συγχώρησα” ποτέ για την ποδοσφαιρική του αρθρογραφία.
Τον Παπαγιώργη τον είχα πετύχει έξω από τη Λεωφόρο την εποχή που έμενα πίσω από το Εφετείο circa 1999. Τα μαλλιά του είχαν ήδη ασπρίσει τελείως. Φαινόταν ωραίος τύπος.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα ήταν. Και ήμουν φανατικός αναγνώστης των βιβλίων του.
Αλλά αυτά που έγραφε στο Αθηνόραμα πχ. ήταν λίγο, έως πολύ, διεκπεραιωτικά. Και η εν πλήρει σοβαρότητι ποδοσφαιρική αρθρογραφία του (απαρέγκλιτα, έως νευρωτικά προσηλωμένη στη σοβαρή προσέγγιση) …κάπου μου έδινε στα νεύρα. Σε κάποια απ’ τις φυλλάδες του Τσαγκαρουσιάνου ήταν αυτή η τελευταία – Symbol, υποθέτω, κρίνοντας απ’ την εποχή.
Δεν παρακολούθησα την (καθοδική προφανώς) πορεία του στο Αθηνόραμα και στο Lifo(?). Διάβαζα συστηματικά όμως την αρθογραφία του στον – δυσκολεύτηκα λίγο να θυμηθώ την εφημερίδα – Επενδυτή. Τα λιγοστά ευτυχώς αθλητικά του πονήματα τα προσπερνούσα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Επενδυτή δε διάβαζα ποτέ. Λόγω έμφυτης “αδυναμίας” στα οικονομικά. Φαντάσου ότι όταν οι Τεχνικές Εκδόσεις μπήκαν στο χρηματιστήριο, έκαναν δώρο στους εργαζομένους από ένα πακέτο μετοχών. Είναι δεδομένο ότι ήμουν ο μόνος που δεν πήγε να τις εξαργυρώσει επί τόπου. Τις άφησα να κάθονται εκεί πέρα, έως ότου η τιμή τους έφτασε, χρόνια μετά στα 0.00 ευρώ και …τις έβαλα στον κώλο μου.
Τουλάχιστον δεν έχασες το σπίτι σου, όπως το έχασαν πλείστοι όσοι “γνώστες” που έπαιξαν όλη τους την περιουσία στο χρηματιστήριο του Σημίτη.
Ε, το έχασα αργότερα, μαζί με τα αυγά και τα καλάθια που πούλησα για να επιβιώσω μετά την κατάρρευση των Τ.Ε. – εξ αιτίας ακριβώς του χρηματιστηρίου του κωλο-Σημίτη, στο οποίο είχε τη φαεινή ιδέα να μας …εισαγάγει ο boss. Τέλος πάντων, ειδικά για το Σημίτη, όταν ακούω ανθρώπους να εκθειάζουν το έργο του με τις γνωστές αποστροφές περί “ευρωπαίου”, “φορέα ενός άλλου πολιτικού πολιτισμού” και τ’ αρχίδια του Καράμπελα, γίνομαι άλλος άνθρωπος.
…Μη ακούγοντας σημειωτέον (ο ΚΚ) τις προειδοποιήσεις ως προς το Χρηματιστήριο, της ευφυέστατης συζύγου – συνεταίρου του.
Από την άλλη πάλι ο εν λόγω στρατόκαυλος προφανώς αγνοεί ότι πλην ακραίων περιπτώσεων δεν υφίσταται ζήτημα επιστράτευσης για τους άντρες άνω των 45. Πόσο μάλλον για τον εξηντάρη αθλητικογράφο της φωτογραφίας.
Αν υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που πραγματικά μου κάθεται στο λαιμό, αυτό δεν είναι άλλο από τους αμετανόητους “δήθεν”.
…Και η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι, απ’ ό,τι έχω διαβάσει, ο “εθνικός συνθέτης” τον δούλευε, κι όλο και τον δούλευε, και τον ξαναδούλευε… Ή να’σαι δουλευταράς ή να μην είσαι ας πούμε.
Κι ο Σολωμός τα ύστερα έργα του τα δούλευε και τα ξαναδούλευε χωρίς να τα τελειώσει ποτέ. Work in progress που λέμε. Αν και πιθανότατα τον περισσότερο χρόνο του τον σκότωνε πίνοντας όπως εξάλλου και ο Παπαδιαμάντης.
Μα νομίζω (παλιά τα έχω διαβάσει και βαριέμαι να το τσεκάρω) ήταν και φίλοι ο ΔΣ με τον Μάντζαρο.
Το ημιτελές της υποθέσεως πάει σύννεφο εν γένει στο Ελλάντα.
Ο Παπαδιαμάντης πάντως κατά την ταπεινή μου άποψη είναι λογοτέχνης υπερπαγκοσμίου κλάσεως. Η μοναδικότητα της γλώσσας του καθιστά απαγορευτικό το να διαλάμψει αυτό σε διεθνές επίπεδο. Εδώ ακόμα και στα ελληνικά θυμάμαι να βλέπω έργα του …”μεταφρασμένα” στην καθομιλουμένη. 😵💫😵💫😵💫
Σίγουρα είναι, αν και προσωπικά θα τον τοποθετούσα σε απόσταση αναπνοής από τον επίσης απροσμέτρητου βάθους (καί παρομοίως απατηλής απλότητος) Βιζυηνό. Ιχθύες αμφότεροι of course🐟🐠
Δεν το συζητάμε ούτε για το Βιζυηνό, εννοείται. Αλλά ο ΑΠ είναι, κανονικά, το “είδωλό μου”. Από τα πιο τυχερά πράγματα που μου έχουν συμβεί είναι ένα βιβλίο με διηγήματά του που μου είχαν κάνει δώρο στα 9 μου χρόνια or something, και το οποίο έχω ακόμα.
Μπορεί να λέμε για τον Αντρέα διάφορα, η χρεωκοπία όμως του 2010 υπήρξε κατά ένα 90% τουλάχιστον έργο ζωής του “ευρωπαϊστή” Σημίτη. Και η οριστική καταστροφή της παιδείας επίσης.
Καλά τον ίδιο δεν το θυμάσαι πώς μίλαγε; την “πχιότητα” κτλ.; Εκείνη την περίοδο είχα κατασυμπαθήσει τη Μαλβίνα που τον πήγαινε πίπα-κώλο, ενώ γενικά δε μου ήταν πια και συμπαθέστατη.
Ναι η καημένη. Τι να το κάνεις όμως. Ήταν βλέπεις η εποχή των ευρωλιγούρηδων και των.. φωταδιστών.